Hiç Bir Şey.

1.Bölüm

Benim hiç bir zaman kahramanım olmadı, bundan sonra da olacağını sanmıyorum. Hep kendim tutundum elimi kanatan dallara. Herkesin kucaklarında yer edinebilecekleri birisi varken, ben kendi ellerimle tutunarak ilerledim, zorundaydım .

Arkadaşlarımın, kuzenlerimin, yakınlarımın hepsinin altına geçecek kocaman kanatları olan babası varken, benim yoktu. O kanatları aradım.

Bazen gerçekten kanat aradım. Kuşları sevdim. Bazen sevgi yoksunluğundan, bazen de BABA yokluğundan kimleri yerine koymayı denemedim. Olmadı, zaten olamazdı. Öğrenilmiş babasızlık bu olsa gerek. Her adımımdan sonra yaslanabileceğim bir duvar aradım. Arkamdaki koskoca boşluğa rağmen birilerinin duvar örebileceğini sandım ama her zaman o boşluğa yenildim. Aşağı doğru yuvarlandım. Ne zaman bir merdivende yukarı doğru bir adım atsam on adım geriye yuvarlanıyor gibi hissediyordum.

Annem vardı tabi fakat babamın bizi terk etmesinden sonra bir başkasıyla görüşmeye başladı. Birlikteler sanırım. Bi kaç kere buluştular ama annem hiç birini bana söylemedi. Gizlice annemin telefonundan öğrendim. Yaptığım şey çok yanlış fakat bunları bilmek benim de hakkım. Annemin o adamı benden saklamasının tek nedeni olabilirdi. O adamın beni istememesi. Sırf bu yüzden evi terk etmeyi de düşündüm. Zaten zamanı bir gün gelecekti. Acele etmenin lüzumu yoktu. Hem annem de üzülürdü buna. Başkasıyla birlikte olsa bile babamın bizi terk etmesinden sonra bana az bakmamıştı bu zamana kadar. İmkanlarıyla beni yetiştirmek için çabaladı. Tabi ben de bu yaşıma gelince, büyüdüğümü kendi ayaklarımın üstünde durabileceğimi düşündü. Oysa dizlerimin üstüne her an çökebilirdim. Bilmiyordu. O güçlendiğimi sanarken, ben güç kaybediyordum.

Babam olsaydı güçlenirdim. Dimdik dururdum. Diğerlerinin karşısında dimdik durmaya çalışmazdım.
Onların arkasında her zaman birisi vardı. Benim her şeyden çok istediğim belki de onların nefret ettikleri, melek gibi bir babaları. Evet, her zaman için babalar melektir. Onlar güçlü kanatlara sahiptirler. Korurlar, kollarlar. Bir babam olsun, herkes karşımda olsun. Onun varlığı bana yeter. Belki de babam olsaydı. Bunları düşünmezdim. Belki de herkes her şeyin yokluğunda anlıyor değerini. Belki de tüm her şeyi her şey yapan yokluğudur. Yokluğundan, çok değerlidir belki de benim için babalar. Böyle düşünmekten kendimi alıkoyamasam da, bence babalar dünyalara bedeldir.

Onlar dünyamızı boyarlar. Gerekirse kendi dünyalarının boyalarını kazırlar, bizim dünyamızı boyarlar. Bütün dünyalarını bize adarlar. Bizden umutlanırlar. Arkadaşlarım hep buna benzer şeyler söyleyerek anlatırlardı babalarını. Beni üzmek için değil, benim istediğim için anlatırlardı. Onlardan babalarını anlatmalarını isterdim. Hoşuma giderdi, hayaller kurardım. Hayallerimin hepsinde babam vardı. Belki de bu yüzden beni ayakta tutan hep hayallerimdi. Böyle hayatıma devam ediyordum. Yarın nelerle karşılacağımı tahmin etmeye çalışarak ...