Isn't it lovely... // Bankzitters fanfiction

Second

*POV ANONIEM*
Aw, ze zijn aan het zingen. Wat aandoenlijk. Not. Een traan stroomt over mijn wang. Dit was een van de liedjes die mijn vrienden altijd zongen. Een van de liedjes die ik niet kende, als enige. Maar ook het liedje waarbij ik alleen het einde ken. Van die Matthyas. En ja hoor: "Bek houden Milo, laat mijn-" ik druk op de knop. Arme jongen. Ook al dood.

*POV MILO*
"MATTHY! MATTHY! NEE!"

Ik leg ook Matthy op zijn matras. Deken er over heen, en het lijkt alsof hij slaapt, net zoals Rob. Van de 6 zijn er nu nog maar 4 over. Koen zit zo hard te huilen, nog even en hij stikt zowat in zijn tranen. Kim doet haar werkje weer, ze schrijft een boodschap voor hem op de muur. De Disneyland kaartjes prikken in mijn zak. Ik weet niet waarom, maar ik had ze gister in mijn broekzak gedaan. Oh mijn God. Gadverdamme. Ik ben aangekleed... maar ik ging in mijn pyjama naar bed... ik schud mijn gedachten af en loop naar de camera. "Hey! Hey jij daar! Krijgen we ook eten of drinken? Hoe zit dat?" Het zelfde duivelse lachje komt. "Ik ben niet rijk hè. Jullie doen zonder. Wie als eerst doodgaat aan dorst. Leuk spel hè?" Ik ga met mijn rug tegen de muur staan en zak langzaam naar beneden. Waarom wij? Waarom?

*POV KOEN*
Ik vraag me af wat ik met mijn leven doe. Waarom ik niet gewoon nu mezelf wurg. Alle twee de moorden zijn mijn schuld. Ik wilde Robbie de vertaling niet geven. Het was mijn idee om Niks te gaan zingen. Hadden we nou maar Stapelgek gedaan, of Facturen. Ik kijk naar Kim. Ze is weer eens aan het schrijven. Haar perfecte handen hebben een stuk steen vast, wat langzaam over de muur krast. Het klinkt als een krijtje op een schoolbord. Alsof de steen tegen mij aan het jammeren is: moordenaar, moordenaar...
Tuurlijk ging ik Kim niet vermoorden. Ik ben geen moordenaar. Maar ik ben wel een idioot. Een idioot omdat ik mezelf de hele tijd voor de gek hou daar mee. Kim heeft gelijk. Natuurlijk is er een andere reden.

*POV RAOUL*
Ik heb mijn vaderschap opgegeven. Ik kan niet meer doen alsof, alsof ik zo verstandig ben. De enige reden dat ik mezelf niet opoffer, is omdat ik mijn dierbaren geen pijn wil doen. En dat is meteen ook de reden dat ik er over nadenk om mezelf op te offeren. Dit keer loop ik naar de camera. "Hey, ehm, baas dan maar? Hoeveel komen hier levend uit?" "Een of twee, ligt eraan hoelang mijn spanningsboog is op dat moment. Waarschijnlijk een." Ik steek mijn middelvinger op. Best slim, ik scheld nu niet. "Jo-jongens?" Dit is de eerste keer dat Koen in 3 uur praat, de eerste keer na Matthy's dood. "Hoe lang gaat dit nog duren?" Je ziet aan hem dat hij kapot is. Vanbinnen, maar ook van buiten. "Ik weet het niet Koen. Misschien moeten we gaan slapen. Het is-" ik kijk op mijn horloge. "-9 uur". We besluiten om het te doen, de tijd gaat dan eerder voorbij. Ik zie Kim haar matras naar die van Milo schuiven. Ik mis Lieke op dit soort momenten.
Ga ik haar ooit nog zien?

Idk wat ik hier moet schrijven.
<3