Çığlık ( Töre)

0.4

Mrb canolarr ✨

&&&

Heja'dan;

Kaya ile konuşmamızın ardından tam 4 saat geçmişti ve hala abim gelmemişti.
Daha fazla kafamı bu olay ile meşgul etmeyecektim. Diğer çoğu kız gibide bı köşeye geçip ağlamayacağım.

E sabah hüngür hüngür ağlayan kimdi...

Sabah ben abimden yediğim kazık için ağlamıştım. Başkası için asla ağlamam! Sadece çok bağlı olduğum ailem için gözyaşı dökerim.

Aslında ben Kayaya karşı boş değildim. Taaki o İzmir'e gidene kadar. Oda beni seviyor sanmıştım ve ümitlenmistim. Ama bi gün gittiği haberini aldım. Boşuna ümitlenmiştim ve bu beni fazlasıyla üzmüştü. Kalbimi kapattım ve şuan içimde ona karşı hiçbir şey yok!

Ben kendimi ilk o gün dışarıya kapattım. İşlere yoğunlaştım ve çoğu insanın ulaşmak isteyip ulaşamadığı yere ulaştım. Yeraltına girdim...

Şimdi ise çok başarılı ve güçlü bir insanım. Ama bunu çok az kişi biliyor. Gerçek kimliğim gizli tutuluyor.

Her neyse ,zamanı geldiğinde herşeyi anlatacağım... Herkese.

"Zehra yenge herşey hazır mı?" diyerek mutfağa girdim.

Tam o sırada bir adet Fatih ile karşılaştım. Karşısında beni görünce bı an irkildi sonrasında kaçmaya başladı. Tabi bende hemen peşinden saydırarak koştum ve hemen ensesinden yakaladım.

"Bacım n'olur yüzüme vurma!" diyerek eli ile yüzünü saklamaya çalıştı.

"Sen naptığını sanıyorsun haa? Beni nasıl böyle birşeye mecbur bırakırsın! Adam akıllı gelip bana anlatsaydın önce sana yardım ederdim. Babamla konuşurdum , gider isterdik şimdi senin yüzünden Kaya ile evlenmek zorundayım." diye yeri, göğü inletircesine bağırarak yumruklamaya başladım.

Birkaç yumruktan sonra yerde kıvranmaya başladı. Tam tekme atcağım sırada annemin sesini duydum ve durmak zorunda kaldım.

"Kız ne yapıyorsun sen? Abi dövülür mu hiç! Çekil kenara."

"Anne hemen abimi savunmaya başlama yine, hak etti! Daha hırsımı alamadım zaten. Asıl sen çekil kenara." diye tekrar abimin üstüne atlayacaktım ki , annemin beni işaret etmesi ile iki kadın koruma hızlıca beni tutup geriye çektiler. Ama yine başarılı olamadılar. Hızlıca ellerinden kurtularak ayağa kalkmaya çalışan abime doğru gidip  bana bakmasını sağladım ve sakinleşmeye çalışarak konuşmaya başladım. Annem sakinleştiğimi görünce kıymetlisini bırakıp hazırlıklar için mutfağa geçti.

"Geçip bı kenarda zırlamayacağımı sende biliyorsun. Ben kimsenin karşısında boynumu bükmem. Sen olsan bile! Bunları bana sen öğrettin ABİ!" diye bağırdım ve elimi uzattım her ne kadar sinirli ve kırgın olsam da şu içimdeki abi sevgisine kalbim bir yere kadar dayanıyor.

Elimi tutarak hızlıca ayağa kalktı ve bana sarıldı.

"Seni hala affetmedim!" diyerek tavrını korumaya çalıştım. Tabi nekadar dayanabileceksem...

"Off her yerim ağrımaya başladı. Kızım abinim ben senin insan biraz acır bee!" konuyu değiştirmeye çalışıyor ama buna izin veremem abicim...

"Sen bana acındın mı? Sordun mu bana istiyormuş diye abi!"

"Tamam haklısın susuyorum ve gidiyorum."

Annem abimin gidiyorum lafını duyunca hemen mutfaktan çıkarak tekrar yanımıza geldi. "Nereye oğlum bak kardeşini isteyecekler. Halaların, teyzenler, amcaların, dayıların herkes gelecek. Ortalıktan kaybolma sakın!"diye abimi uyarıp tekrar hazırlıklar için gitti.