Umarım beğenirsiniz, elimden geldiğince yeni bölüm atıyorum.
💜💜💜
Jungkook'un bana anlattığı fare zehri olayından sonra öbür hastalara bakmıştım. Şimdi ertesi gün olmuştu tabiikide ben uyumamıştım hiç. Sonuçta 48 saat çalışıyordum. Tabii molalarımız oluyordu ama onlardada maksimum 20 dakka uyuklayabiliyordum.
Planda yapmıştım şu an Jungkook'un odasına gidiyordum. Ona baştan sorucaktım her şeyi o da küçüklüğünden bu zamana kadar olan anılarını anlatacaktı.
Zaten bunu anlatırkende tıranvalarının nedenini bulucaktım. Aklımda zaten bu vardı hep de böyle yapardım ama Jungkook bana anlatmaz demiştim.
Ama yapıcak bir şey yoktu denemeye değerdi. Jungkook'un kapısına kartımı okuttum ve içeri girdim. Cidden hastalar bütün gün bir yatak odası ve bir tuvalet olan odalarda kalıyordu. Ama yapıcak bir şey yoktu buraya gelenleri zaten salsak ya hepsi intihar eder yada katil çıkarlardı, bizim amacımızda yaşadıkları tıranvalardan kurtarmaktı zaten onları.
Yavaşça içeri girdim. Garip bir şekilde Jungkook yatağında normal bir şekilde oturup televizyon izliyordu.
Beni görünce kumandayla kapattı televizyonu. Ona gülümseyerek yaklaşıp yatağın yanındaki tek kişilik koltuğa oturdum. "Nasılsın Jungkook?." Üzerine sıfır kollu beyaz geniş bir tişört giymişti. Bu gün çok sakin gözüküyordu.
Jungkook'un gidiği üst:
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Jungkook yatakta bağdaş kurdu ve bana bakmaya başladı. "İyi" Kısa ve basit bir cevap vermişti. "Taehyung sen kaç yaşındasın?"
Konu ne ara bana gelmişti ben buraya benim için değil onun için geliyordum. "Ne alaka Jungkook?" Nazikçe sordum. "Sadece merak ediyorum, olamaz mı?"
Derin bir nefes aldım. Sadece bir soru. "25 yaşındayım." Her bana baktığında yüzümü ezberlemek istercesine izliyordu. Bazen annesine benzemekten dolayı korkuyordum.
"Bende 26'yım." Bunu zaten biliyordum. Sonuçta benim hastamdı bilgileri bende vardı. "Anladım." Konuyu artık açıcaktım.
"Jungkook küçüklüğünü hatırlıyormusun?" Başını salladı "hatırlıyorum tabiikide...ama hatırlasamda sana anlatmayacağım."
Derin bir nefes aldım. "Ama Jungkook ben sadece arkadaşın olmaya çalışıyorum senş tanımaya çalışıyorum."
Gözlerini devirdi. "Yalan... bana bakmak zorunda olduğun için arkadaş olmaya çalışıyorum diyorsun. Normalde beni dışarda görsen yüzüme bile bakmazsın."
Yavaşça yatağının başlığına sırtını yasladı. "Beni düzeltebileceğini sanıyorsun... ama zaten düzgünüm ben, sorunlarım yok benim, beni boşuna buraya koydular ama anlatamıyorum kimseye."
"Jungkook bak ne diycem, cedden arkadaş olalım o zaman hatta sen hastaneden çıktıktan sonrada arkadaş kalalım."
Jungkook duraksadı. "Şaka yapmayı kes mal." Başımı iyi yana salladım "şaka değil ciddiyim." Cidden ciddiydim tamam bazen irkiyordum onadan ama onun buna ihtiyaçı vardı. Böyle zamanlarda bir arkadaşa ihtiyaç duyulurdu. Görünüşe göre kimsesi yoktu. Onu görmeye gelen biri de yoktu.
Sessiz kalmayı seçti Jungkook. "Merak ediyorum arkadaşımın küçüklüğünü." Junkook gözlerini devirdi. "Ne yapmaya çalıştığının farkındayım bunu sadece işe yaramıyacağı için anlatıcam.
💜💜💜💜💜
Üzgünüm kısa olduuu. Ama ayak üstü yazdım bölümü. Öbür bölümü uzun yazmaya çakılıcağım.
