The Gentle Psychopath & Me [Completed]

Chapter 19

I OPEN MY EYES........ IM IN THE MANSION? Lahat ay parang totoo! But no... I must always remember that it's all just my imagination.

"M-my d-daughter..." Isang pamilyar na mukha ng babae ang biglang nahagip ng paningin ko na papalapit sa'kin.

"My daughter!"

Parang estatwang nakatayo parin ako habang patakbo na akong pinuntahan ng babaeng sobrang pamilyar sa paningin ko, hanggang sa tuluyan na itong makarating sa harapan ko at ipinaloob ako sa isang mahigpit na yakap.

H-her embrace...

It's so comforting...

So... Like... M-my mother.

"M-mamma?"

Until unti nang tumulo ang luha sa mga mata ko.

"Mamma?!" Agad akong yumakap pabalik sa kanya.

Her voice.

Her scent.

Her embrace.

Her love.

I missed it all.

"Si. My daughter, venni corroborante. Ti amo my daughter, ti amo", kasabay ang mabining halik sa noo ang ibinigay nito na nagdulot ng bulta bultaheng enerhiya ng pagmamahal na parang kuryenting gumapang sa bawat ugat ng katawan ko.

"Ti amo mamma. Ti amo", maslalong humigpit ang yakap ko sa kanya kasabay ang masaganang luhang lumabas sa mga mata ko, hanggang sa lumabo ang paligid...

I was on a familiar place standing and watching a scenario that seems familiar on me.

"No! Papá! Anelare hai a nostro papá!" Impit kong sigaw sa kadahilanang hindi ko alam kung bakit kusang lumabas iyon sa bibig ko habang walang habas naman akong nakakaramdam ng sunod sunod na mga hampas galing sa lalaking may katandaan na.

"No!" Matigas na tugon ng matandang lalaki sa'kin.

"Dronato! Anelare hai!"

Pagmamakaawa ng isang ginang na hindi pa gaanong maaaninag ang mukha– ngunit maslalo lamang siyang sinaktan ng lalaki. Hanggang sa naaninag ko na ng mabuti ang mukha ng ginang na walang awang sinasaktan at mapagtantong si mamma pala iyon, may kung anong kirot akong nadama na nagudyok upang pulutin ang kutsilyong nakita ko at walang pagdadalawang isip na isinaksak ito ng paulit-ulit sa lalaking ngayon ay walang habas na hinahalay si mamma. Natigil ko lang ang walang awang pagsaksak ng paulit-ulit sa lalaking iyon ng malasahan ang dugo nitong tumalsik sa mukha ko at ng makita ang kabuoan ng pagmumukha nito.

"P-papá?"

Unti unting nanginig ang tuhod ko.
I-i killed my own f-father?!

"Papá!"

"I'm sorry papá!"

Bawat pagpatak ng luha ko ay ang pag-iba naman ng eksinang kinapapalooban ko... hanggang sa makarinig ako ng malakas na iyak ng sanggol.

B-baby ko?

Baby ko!

"Hinahanap mo ba ito?" Isang pamilyar na boses ang pumailanlang sa loob ng silid na iyon... THYNA.
ANG BABY KO!

Agad akong tumakbo papunta sa kinaruroonan nila ngunit kada hakbang na gawin ko ay siya namang hakbang napaglayo nila.

"Ano ka ngayon crystal?! Nasa kamay ko na ngayon ang buhay ng anak mo!" sabay pakawala nito ng malademonyong tawa.

"Huwag mong idamay ang anak ko demonyo ka!"

"At ano naman ang magagawa mo?" nakakapanindig balahibong ngiti ang pinakita nito kasabay ang paglabas niya ng isang napakatalas na kutsilyo at walang bahalang itinutok ito sa anak ko.

"Baby kooooooooooooo!" Halos lumuhod na ako sa sahig sa sobrang panginginig ng mga tuhod ko.
Anak ko....

Para na akong mababaliw sa sobrang pagtangis.

Meirda!

Meirda!

Anak ko!

Ang baby ko!

"Ang baby kooooooooooooo! Thyna! Tama na! Por favor... tama ma!"
Isa na namang malakas na sigaw kasabay ang walang humpay na palahaw ang pinakawalan ko.
I'm so damn useless!

Nasa harapan lang nila ako ngunit parang nakadikit ang mga paa ko sa sahig at hindi makagalaw habang ang mga mata ko naman ay parang ayaw pumikit at wala ni'katiting na pagbawi ay hindi ko magawa at panay parin ang pagtutok sa bawat pagtaas at baba ng kutsilyo galing sa katawan ng anak ko.

Thyna!!!!!!!

Sa sobrang galit ko ay inisang hakbang ko lang ang napakalayong pagitan namin at walang babalang ipinalibot ang dalawa kong kamay sa leeg nito hanggang sa mahirapan na ito huminga... nagsimula ng lumabas ang mga ugat sa leeg nito ngunit ang demonyo napakalapad parin ng ngiti sa labi.

"And you think you can kill me this easy?" Hirap man magsalita, nagsisimula mang tumulo ang dugo sa bibig nito ay sa isang iglap lang ay nasa kalagayan niya na ako- I'm the one who's spurting blood out of my mouth.

"Feel my wrath", kasabay ng mga salitang iyon ay ang paunti unting paghigpit ng sakal niya sa leeg ko.

I can't ease the pain....

I must end this now......

BUT NO!

I must fight!

But then before I could do such thing to save myself ay bigla nanamang nag-iba ang scenario..... There's a vivid form of a man sitting on a rusty chambered chair. He's full of blood. Full of scarce. Full of planted nails in every part of his body. Until that blurd form come to complete view. It was...

ZACHARY!

A tears scape on my eyes again....ngunit para bang isang patak nalang iyon dahil said-na-said na ito simula palang ng unang excruciate na naranasan ko.

Gustong gusto kong umiyak ng sobra ngunit wala na ni'isang butil ng luha ang nais lumabas... Nais kong magsisisigaw at ipakitang nasasaktan ako upang kahit sa ganoong paraan ay kaawaan ako ni thyna at pakawalan niya ako upang matulungan ko si zachary at ang anak ko ngunit ni'katiting na emosyon ay walang lumabas sa pagmumukha ko.

I was like a cold-hearted woman who is just willing to look at her love one that is in depths of pain.

Bakit ganun?

Alam kong sa kaloob looban ko ay sobra na akong nasasaktan ngunit bakit ni'katiting na ekspresyon sa mukha ko upang ipakita iyon ay hindi ko magawa?!

Until all my questions were washed away when a little noice of a slashing skin covered my ear...and a rush of pain- a soothing pain on my neck fill in.

Then a light....

A light of realization plastered in....

"Your highness!"

"Your highness....you made it!" a voice of joy echoed before everything when dark.