sahil <[hyunin]>

yanına gelebilsem,

~
Hyunjin aylar sonra sahile gelmek istemişti, özlemişti. Kulaklıklarını takıp sahile doğru yürümeye başladı. Korkuyordu. Hissedeceği acıdan korkuyordu, uzun zaman sonra duygularıyla yüzleşmekten korkuyordu.
Kızgındı. Hem kendisine hem de Jeongin'e kızgındı. Söz vermişlerdi, ayrilmayacaklardi hani. En azından konussalardi, afrederdi belki onu Hyunjin.

Fakat o büyüğünün kendisini unutmasıni istemişti.
Kendine göre onun için yapıyordu belki bunu, ama bu bencillikti. Kendisi farkında bile olmasa da birini güneşinden sonsuza kadar ayırmak bencillikti.

'HJ'

Sahile varmıştım. Ben yavaşça denize yaklaşırken gözlerimin dolmasını engelleyemiyordum. Denize dokunabilecek kadar yaklaşmıştım. Oturdum ve denizin geliş gidislerini izledim.

Rastgele şarkılar dinlerken bir anda duyduğum melodiyle daha çok doldu gözlerim. Bizim şarkımız -aslinda alkol hala damarimda- çalıyordu. Artık gözyaşlarımı durduramıyordum.

"Yaz günleri böyle geçer, sonbahar gelince bütün büyüsü gider. Aslında alkol hâlâ damarımda ama sen yoksun yanımda.."

Artık hem ağlıyor hem de şarkı sözlerini mirildaniyordum.

'''''''

'FLASHBACK- JN'

Dudaklarımizı ayirdigimda ağlamaya devam ediyordum. Hyun kaşlarını çatip ne olduğunu sordu. Ona gerçekleri söylemek ve onu üzmek istemedim. Henüz öğrenemezdi, yikilirdi. Üstelik ölümle burun buruna bir insanı sevmek çok zor olurdu. Bir an önce bişey demeden gitmeliydim.

"Buradan taşınıyoruz."

Hyunjin'in de gözleri dolmuştu artık.
Daha fazla bekleyemezdim, ikimiz de daha fazla acı cekemezdik.

"dönmek için söz veremiyorum, bir daha gorusemeyebiliriz, ama cabalayacagim söz veriyorum."

Ona sıkıca sarıldım ve hızlıca ayrılıp koşar adımlarla yanından ayrıldım. Başta peşimden gelmeye ve adımla seslenmeye başlamıştı fakat hızlanıp ortadan kaybolmuştum.

Eğer bu lanet ölümcül hastalığa yakalanmasaydım bunlar olmayacaktı.

Ağlayıp koşarak eve gitmiştim.
Akşam da hayatımın en güzel anılarını yaşadığım sahil ve şehirden ayrılmıştım.
Denizimden ayrılmıştım.