𝑩𝒊𝒓 𝑰̇𝒄̧𝒊𝒎 𝑺𝒖 | 𝑻𝒂𝒌𝒆𝒎𝒊𝒌𝒆𝒚

Abimi Kurtarma

O günden sonra Takemichi benim yanıma gelmeye başladı. Anladığım kadarıyla pek arkadaşı yokmuş. Eskiden Kisaki onun arkadaşıymış ama o da gitmiş. İyi ki de gitmiş. Adi şerefsiz... Meleğime çektirmediği kalmadı.

Takemichi:
"Mikey Abi, neden benimle arkadaş olmak istedin?"

Mikey:
"Bilmiyorum sevecen geldin ondan olabilir."

Takemichi:
"O zaman neden diğer insanlara öyle gelmiyorum?"

Mikey:
"Onlar seni hak etmiyorlar."

Takemichi:
"Beni hak edenler kim o zaman?"

Mikey:
"Aslında ben bile hak ettiğimi düşünmüyorum."

Takemichi:
"O ne demek?"

Mikey:
"Başka çare kalmadı ha? Takemichi canım benim, senden bir şey istesem yapar mısın?"

Takemichi:
"Ne oldu?"

Mikey:
"2004'ün Aralık ayında Kazutora ile kavga ettiğinde Toman'ın olduğu yere gelme."

Takemichi:
"Pekala. Ama bir kenara yaz ben unuturum onu."

Mikey:
"Pekala."

Bir kağıt çıkarıp olay tarihini ve yerini yazdım.

Mikey:
"Sakın ama sakın gelme. *Ağlamaya başlar* Senin iyiliğin için."

Takemichi:
"Tamam Mikey Abi."

Shinichiro:
"Manjiro! Gelsene bir."

Mikey:
"Beni abim çağırıyor. Hadi sen de git evine."

Takemichi:
"Tamam Mikey Abi görüşürüz."

Mikey:
"Görüşürüz."

Shinichiro:
"Manjiro!"

Mikey:
"Geldim!"

O gece~

Abimle dükkanda kaldık. Eve gitmedik çünkü işimiz vardı. Arka odada uyuyorduk ki dükkandan sesler gelmeye başladı. Uyandım. Abim de uyanmıştı. Ama onu oraya göndermemem gerekiyordu. Yoksa ölecekti. Hemen olduğum yerden kalkıp odadan çıktım. Zaten hırsızları tanıyordum.

Shinichiro:
"Manjiro!"

Hemen Kazutora'yı buldum.

Mikey:
"Kazutora!"

Kazutora:
"Mikey? Senin burada ne işin var?"

Mikey:
"Burası benim abime ait."

Kazutora:
"Ne!?"

Baji:
"Kazutora ne old- Shinichiro-kun!?"

15 dakika sonra~

Baji ve Kazutora:
"Çok özür dileriz!"

Baji:
"Hepsi onun başının altından çıktı."

Kazutora:
"Hey! Hani birbirimizi satmak yoktu."

Shinichiro:
"Çocuklar tamam sorun değil. Bir daha yapmayın yeter."

Baji:
"Sağol Shinichiro-kun."

Shinichiro:
"Hadi evinize gidin. Aileleriniz merak eder."

Baji:
"Görüşürüz."

Kazutora:
"Görüşürüz."

Abim dükkanın kapısını kapattı:
"Camın değiştirilmesi lâzım."

Mikey:
"Abi."

Shinichiro:
"Efendim?"

Mikey:
"Aslında sen bu gece ölecektin."

Shinichiro:
"Gerçekten mi? Beni kurtardın o zaman. Çok sağol Manjiro."

Mikey:
"Ben de çok mutluyum. O kadar uğraştığıma değdi. Ayrıca yarın dükkana gelmeyeceğim."

Shinichiro:
"Haha biliyordum. Sen yok yere böyle bir şey yapmazdın."

Mikey:
"Aşk olsun."

Shinichiro:
"Ağlama bebe."

Mikey:
"Seni döverim."

Shinichiro:
"Boyun yetişirse döversin."

Mikey:
"Seni..."

Shinichiro:
"Hadi yatalım yarın erken kalkman gerek. Sonra o bunaktan azar yemek istemiyorum."

Mikey:
"Off tamam."

Sonra abimle uyudum. Belki son kezdi ama yine de güzeldi. Ertesi gün uyandığımda evdeydim. Sabah abim beni eve taşımış. Artık nasıl uykum ağırsa duymamışım.

Uyandığımda ilk gitmek istediğim kişi Takemichi'ydi. Ona sevincimi söylemek istedim. Ona sarılmak istedim. Ona bunu başardığımı haykırarak söylemek istedim. Ama bunu yapamadım. Ona zarar vermek istemedim. Belki de korktum, bilmiyorum.

Günümü abimle ve Toman kurucu üyeleriyle geçirdim. Çok iyiydi. Yine eski yıllar...

Gece uyuduktan sonra artık burada olmayacağım. Çünkü ben bu zamana ait değilim. Gitmem gerek. Bu düşünceler arasında uyudum. Huzurlu bir uykuydu. Tek rahatsızlığım Takemichi'yi bir daha göremeyecek olmamdı.