My Sweet Escape

10

TW: violence, blood.

Elyse's POV

"Elyse." Dad called my name, more like a warning. Pag kauwi ko ay matatalim na tingin agad nilang dalawa ang sumalubong sakin. "Nasaan ka ng araw na yon." Madiin na tanong naman ni mommy sakin.

Para akong iniinterrogate dito.

"Elyse, don't make repeat my question, answer it." Dad warned me, ramdam kong gigil na sya. Nung araw na muntik na kaming ma aksidente ni Ramirez, may surprise quiz daw pala non.

Of course I was shocked. Miski mga kaklase ko ay walang alam dahil wala din naman sila ng araw na yon. I felt my tears slowly streaming down dahil sa takot.

 Alam kong galit sila. Ramdam ko yon. They heard it daw sa isa nilang kakumare don sa school which is a teacher din.

"Wala ang buong klase nyo, at kasama ka don. Are you trying to disobey us na ha Elyse?" Agad ko syang tiningnan at umiling ng sunod sunod. As much as I want to, I cant.

"THEN WHY DIDN'T YOU ATTEND YOUR FUCKING CLASS?!" Sigaw ni daddy at nag echoe yon sa buong bahay. 

Patuloy lang ako sap ag iyak at si mommy naman ay nanonood lang na para bang inaasahan at sanay na sya sa ganito. I saw her shaking her head out of disappointment.

Kailan ba ako hindi naging disappointment sa mata nila?

"ITO NA LANG ANG GAGAWIN MO PARA SAMIN ELYSE! HANGGANG DITO BA NAMAN IDIDISAPPOINT MO KAMI?!" Pag papatuloy ni daddy. I can feel my hands shaking beacause of fear na rin.

"SAGOT!" Dad shouted again. Hindi ko alam ang sasabihin ko. I'm always out of words when it comes to things like this. I feel so weak.

"I-it's just one t-test dad, k-kaya ko naman pong bawiin yung s-score na namiss ko." Utal na sagot ko sa kanya, pilit pinipigilan na lumakas ang hikbi ko.

Hindi ko rin alam kung bakit yon ang lumabas sa bibig ko. Nagulat na lang ako ng makaramdam ako ng malakas na sampal sa kaliwa kong pisngi.

And that's where I realized, I'm doomed.

I suddenly felt numb. Tears we're still streaming down. Bigla naman akong kinaladkad ni daddy sa basement, kasunod pa din naming si mommy.

 Hindi na sya nag salita pero may kinuha sya na stick. It's a wooden stick to be exact.

Binalot ako ng takot. I'm only expecting slaps and mild hits pero hindi ko inaasahan na aabot kami sa ganito ng dahil lang sa may namiss akong isang test.

"Every test, quiz, and whatsoever activities in school is important Elyse." Sabi nya habang unti unting humahakbang papalapit sakin.

Sa bawat hakbang naman nya ay ang unti unti ko ding pag atras. Lumingon ako kay mommy at nakitang wala syang reaction.

I secretly smiled bitterly. I only want the parents love that I've been longing for. Mahirap bang ibigay yon? Ni minsan ay hindi ko naramdaman na tinurin nila akong anak.

Hindi ko napigilang sumigaw sa sakit ng maramdaman ko ang palo ng stick na hawak sakin ni daddy kanina. Nahagip ng mata ko ang nanay ko. Para lang syang nanonood ng drama sa tv.

Isa. Dalawa. Tatlo. Hindi ko mabilang kung nakailang nakailang hampas sakin si daddy bago sya mapagod.

"I hope you have learned your lesson. Wag mong hintaying mapuno ako, hindi mo magugustuhan ang kahihinatnan mo." Dad said bago sya bumalik sa loob. Nakasunod lang sa kanya ni mom, hindi man lang ako tinapunan ng tingin.

Nahihirapan man ay sinubukan kong umakyat sa kwarto ko. I went straight to the bathroom. At sa pag harap ko sa salamin at mas lalo akong naiyak.

Gusto kong sumigaw. Gusto kong humagulgol. Gusto kong mag wala pero pagod na pagod na ko. I'm tired of being hurt. Pagod na kong umiyak.

Halata sa katawan ko ang mga latay ng stick na ginamit ni daddy kanina. Pinunasan ko ang luha ko at sinubukang abutin ang first aid kit na nasa may cabinet sa kwarto ko.

Nilinis ko ang mga yon at pag katapos ay humiga sa kama ko. I feel so drained. Bakit ganito? Do I deserve any of this shits?

I suddenly felt the itch on my wrist. Napatawa ako ng mapait. Kalilinis ko lang ng mga sugat ko dadagdagan ko na naman. I searched for my cutter. This is the only way para mawala ang pag kati ng papulsuhan ko.

Pumasok ako sa banyo at humarap sa may sink. Tinitigan ko an gang cutter na hawak ko habang unti unting tumutulo ang luha ko. Napaupo naman ako at don humagulhol.

Ang kaninang mga luha at sigaw na pilit kong pinipigilan ay lumabas na. habang umiiyak ay kusa na lang gumalaw ang kamay ko para itutok ang cutter sa papulsuhan ko sa kaliwang braso.

Unti unti naman itong bumaon sa balat ko at unti unti ding tumulo ang dugo. I cried more. Not because the cut was painful. It's because I feel so wrecked.

Emotionally.

I want to rest so badly. Ayoko na ng ganito. It sucks being in this family. I hate it. I hate them. I hate myself. I hate the whole world.

Do I really need to stand out? Do I need to comepete with my friends para lang maging number 1? Do I deserve the pressure that they're giving me.

Umiyak ako lalo. Kahit anong pigil ko ay patuloy pa din sa pag tulo ag mga luha ko. I pity myself. I pity myself for being this weak. For being this fragile. For being this stupid.

For expecting that I'll have a perfect and happy family.

I just thought, will they still love me kahit hindi ako ang nangunguna sa rankings ngayon? Then I remembered, kahit naman pala ngayong nasa taas na ko ay wala pa din akong maramdamang pag mamahal.

Ni hindi ko man lang naramdaman na naging proud sila sakin o kahit man lang sa mga achievements ko. I' just wondering if someone will still love and accept me for whoo I really am. Even if I don't have these kind of achievements. Even If I don't have the previleges that I have now.

And who'll love me if I'm not the top of my school?

____________________________________________________________________________________***