Ailenin övgü ytahtası olduğumu ilk düşündüğümde ilkokul 3deydim.bir deneme fullemiştim. Tabi herkeste bir gurur vardı. Aldığım belgeylr olan fotoğrafları heryerde paylaşıyorlardı. Tabi mutlu olıyordum ilk başta sonradan dedim 'neden yüzüme bakmıyorlar yoksa mutlu olmadılar mı' bir sonraki sınavım full değildi kötüydü biraz yüzime bakan olmadı. Sonra dedim 'e bu kadarmıydı beni sevmeniz bu kadar mıydı övgünüz' sonra bensilsin dedim kendime çok bencil ve adi bir insansın. Nasıl ilgi isteyebilirsin. Buna hakkın yok senin daha bir denemeyi bile düzgün yapamuyorsun. Sonra tekrar dedim kendime 'e ben denemeleri sürekli fulliyim böylece benimle ilgilenirler belki mutlu olurlar' denedim ben 3. Sknıftaudım ablam 6 ablamın sorularını çözmeye çalıştım denemelerdeki full sayım arttı. Ard arda 3 deneme fulledim. Ama sonra bunların da yeterdiz olduğunu fatk ettim kimse artık yüzüme bakmıyordu sadece paylaşımlar yapılıyordu. Ben de boşuna çalışıyorum dedim. Saldım dersleri. Denemeler artık sıkıcı gelmeye başladı. Önceden bir hedefim vardı azimliydim. Ama artık tek hedefim sınavın bitmesi oldu. 7. Sınıfa heldim şuan denemelardeli yanlış sayılarım da arttı. Eski okul 1.si artık okulda 4. Olmaya bailadı. Bu günkü denemden 14 yanlışım çıktı bu senenin en iyi denemesiydi. Kimse yine yüzime bakması. Artık ne paylaşım kaldı ne de azim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
günlük olarak kullanıcam
ChickLitBu bir günlüktür hissettiklerimi yazıcam nasıl hissediyorsam onu yazıcam yargılamazsanız sevinirim. Her gün yeni bir şeyler yazmam belki bana yeni bir şey yazmam için baskı uygulamayın. Zaten bir günlük gibi kullanıcağımı söylemiştim.
