[ON HOLD] 𝐇𝐚𝐭𝐞 𝐓𝐡𝐚𝐭 𝐈 𝐋𝐨𝐯𝐞 𝐘𝐨𝐮 | ✍︎

𝟎𝟐 | 𝐌𝐨𝐨𝐝 𝐋𝐢𝐤𝐞 𝐓𝐡𝐞 𝐖𝐞𝐚𝐭𝐡𝐞𝐫

• POV HOLLY •

In een poging te voldoen aan de bevelen van mijn vriendinnen, heb ik besloten deze ochtend buiten mijn hotelkamer — en zelfs het hotel — door te brengen.

Het motregent als ik het Grand Hotel du Palais Royal uitloop. Natuurlijk. Zelfs het weer past zich aan mijn stemming aan.

Met mijn handen diep weggestopt in mijn jaszakken, begin ik lukraak te lopen. Ik ben niet van plan ver te gaan, aangezien ik in een onbekende stad en land ben, maar ik zal in ieder geval even een frisse neus kunnen halen.

Op mijn platte kniehoge laarzen omzeil ik de grote plassen water van de regenbuien die vannacht over de stad zijn getrokken.

Toen we begin van de nacht hier in Parijs waren geland, had het pijpenstelen geregend. Voor mij kwam dat goed uit, want daardoor vielen de tranen die over mijn liepen wat minder op.

Een week lang hartzeer had me gebroken. Al voelde het meer als een eeuwigheid.

Elke dag weer hoopte ik dat Aiden naar me toe zou komen, me zou smeken hem terug te nemen — iets wat ik in een hartslag zou doen.

Elke ochtend werd ik met dezelfde hoop wakker, om 's avonds met pijn en teleurstelling naar bed te gaan. Alleen.

Over een paar dagen zal Alice, Aiden's moeder, hierheen komen om deze opdracht te overzien. Niet dat de Wyatt's Noah en mij niet vertrouwen, verre van zelfs. Maar bij elk groot project buiten de VS, wordt er een leidinggevende van hogere hand bij betrokken om toezicht te houden op alles.

Alice had die verantwoording meteen al op zich genomen toen duidelijk werd dat Noah en ik ook dit project van de Arquette's mochten gaan doen, nadat wij al een villa in Beverly Hills voor ze hadden opgeleverd. Voor Alice is Parijs praktisch haar tweede thuis, doordat ze hier zo'n beetje elk jaar komt.

Aan de ene kant ben ik blij dat ze hierheen komt. Zij is immers de vrouw die ik als bonusmoeder beschouw nadat mijn eigen moeder al vroeg was overleden. En met Alice hier, weet ik tenminste dat ik op iemand kan terug vallen, of het nu werk- of privé gerelateerd is.

Aan de andere kant ben ik ook een beetje huiverig. Ik heb al een week lang geen contact met haar gehad na wat er tussen Aiden en mij is gebeurd, en al denk ik dat ze inmiddels wel lucht heeft gekregen van wat er speelt, ben ik toch bang dat ze teleurgesteld in me zal zijn omdat er zolang radiostilte van mijn kant is.

Er is immers geen reden voor mij om haar, haar man Reese en oudste zoon Matt te negeren. Maar ik kon de afgelopen dagen gewoon niet dealen met alles dat met Aiden te maken heeft, zelfs niet zijn familie die praktisch ook de mijne zijn.

Hopelijk neemt Alice het me niet al te kwalijk als ik haar straks weer zie.

Tussen de gebouwen aan de overkant van het smalle straatje, zie ik een rivier die dwars door de stad lijkt te lopen. Dat moet de oever van de Seine zijn, waarvan ik weet dat ons hotel daar direct aan gelegen is.

Ik kijk even links en rechts om te zien of er voertuigen of fietsers aankomen, maar het is hier geheel verlaten. Ik steek de straat over en glip tussen de monumentale panden door, en beland uiteindelijk bij de oever.

Even ben ik overweldigend door wat ik hier zie. Schuin tegenover me, aan de andere kant van het water, reikt de Eiffeltoren hoog boven me uit. Zelfs in dit druilerige weer is hét symbool van Parijs adembenemend mooi.

Ik had niet in de gaten dat we zo dicht bij de Eiffeltoren zaten. Dat komt waarschijnlijk omdat ik me de afgelopen uren in mijn hotelkamer had opgesloten, zonder ook maar een blik uit het raam te werpen.