[ON HOLD] 𝐇𝐚𝐭𝐞 𝐓𝐡𝐚𝐭 𝐈 𝐋𝐨𝐯𝐞 𝐘𝐨𝐮 | ✍︎

𝟎𝟏 | 𝐎𝐮𝐢, 𝐏𝐚𝐫𝐢𝐬!

• POV HOLLY •

Dit is niet hoe ik mijn eerste dag in Parijs had voorgesteld.

In plaats van de stad te ontdekken waar ik al zolang eens heen wilde, lig ik nu in een donkere hotelkamer met de dekens over mijn hoofd getrokken.

Dikke tranen glijden over mijn wangen. Nog steeds, zelfs nadat ik de afgelopen week al zoveel heb gehuild, dat ik in rap tempo door de tissues van mijn beste vriendin, Lexi Whitmore, was gegaan.

Uiteindelijk had ik van ellende maar een wc-rol naast me neergezet om daarmee mijn neus te snuiten en mijn tranen weg te vegen.

Niet erg gracieus maar wat boeit het. Het is niet dat iemand me zag — op mijn beste vriendin na dan, maar die is inmiddels wel wat van me gewend. Lexi was zelfs zo lief geweest om me bij haar te laten logeren.

Helaas hielpen haar vele pogingen om mij op te fleuren helemaal niks.

Ik ben een wrak.

Dat is het enige hoe ik mezelf op dit moment kan omschrijven. Maar ik heb mijn emoties nog, dus dat is iets... denk ik. Ik had ook in een wezenloze zombie kunnen veranderen, maar dat is me tot nu toe nog bespaard gebleven. Misschien komt het nog wel, wie zal het zeggen?

Dat ik überhaupt nog tranen over heb noem ik een wonder. Ik ben allang blij dat ik nog kan huilen, want dat betekend dat er tenminste nog íets werkt. In tegenstelling tot mijn hart.

Oké, die klopt nog gewoon, maar het voelt alsof iemand die uit mijn borstkast heeft gerukt, er daarna nog een paar keer op heeft lopen stampen en vervolgens verfrommeld weer terug in mijn borstkast heeft gestopt.

Mijn hart doet pijn. Het voelt gekneusd, gebroken én het ligt zeker aan diggelen.

En dat allemaal door hem.

Ik zou hem moeten vergeten, verder moeten gaan met mijn leven, maar daar heb ik de kracht helemaal niet voor. Zeker niet na slechts een week. En om heel eerlijk te zijn wil ik dat ook niet.

Ik wil hém.

Hij is de enige die mij weer heel kan maken, wat belachelijk is aangezien hij — Aiden Wyatt — de reden is dat ik er nu als een hoopje ellende bij lig.

De woorden van Aiden blijven maar door mijn hoofd spoken, alsof er kleine duiveltjes in mijn hoofd ronddwalen die me maar al te gretig eraan willen herinneren dat de liefde van mijn leven me zonder pardon aan de kant heeft gesmeten.

Ik dacht tenminste dat Aiden de liefde van mijn leven was. Dat was de eerste fout die ik had gemaakt.

Mijn tweede fout was om hem blindelings te vertrouwen, zelfs al wist ik dat hij gemeen en wreed kon zijn. Ik had immers jarenlange ervaring gehad met hem als mijn plaaggeest en nóg was ik er ingetrapt als de domme dwaas die ik ben.

Maar ik dacht oprecht dat hij van me hield, dat ik zijn hele wereld was, want dat was hij voor mij.

En nu is die wereld compleet ingestort.

En waarom? Alleen omdat ik de kans van mijn leven aangeboden had gekregen hier in Parijs — één die mijn carrière als interieur designer zeker een boost zou gaan geven.

Maar Aiden wilde me niet laten gaan, enkel omdat ik met een collega zou gaan die hij niet mag.

Oké, een mannelijke collega die eruit ziet als een ware God, maar dacht Aiden nou echt dat ik vreemd zou gaan met Noah Davis? Dat is immers wat hij had gezegd toen ik hem vertelde over deze grote kans, want volgens Aiden zit Noah al weken achter mij aan te vangen.