Λάθος Ταυτότητα(Σώσε Με #1)

Κεφάλαιο 8ο

Η Sophia περπατούσε ανάμεσα στα δέντρα μα όλα τα παγκάκια ήταν άδεια.Μέχρι που βρήκε ένα που δεν ήταν.

"Το ήξερα πως θα σε βρω εδώ"είπε με ένα στραβό χαμόγελο

Η Lilly σήκωσε το κεφάλι της και την κοίταξε αναστανάζοντας.

"Ήξερα ότι θα έρθει μία από τις δυο σας κάποια στιγμή"

"Άρα ήθελες να σε βρούμε"είπε η Sophia και έκατσε δίπλα στην κολλητή της.

"Υποθέτω πως ναι"είπε η Lilly και κοίταξε τον ουρανό.Οι ακτίνες του ηλίου έπεφταν πάνω στη λίμνη και τα νερά έμοιαζαν πολύχρωμα,μαγευτικά.

"Πως αντέδρασες όταν το έμαθες Soph;"ρώτησε η Lilly

"Είχα θυμώσει με τον Dean στην αρχή.Για να είμαι ειλικρινής μέχρι πριν λίγο ήμουν ακόμα θυμωμένη με τον Dean για τι επιλογές του"

"Τι άλλαξε;"ρώτησε η Lilly κοιτώντας την κοπέλα στα μάτια

"Έμαθα το λόγο που το έκανε.Για να σώσει τη μαμά μας.Δεν μπορώ να θυμώσω μαζί του μετά απο αυτό"

Η Sophia χαμογέλασε στην φίλη της και η Lilly τότε κατάλαβε πόσο πολύ τη χρειαζόταν η Melanie εκείνη τη στιγμή.

"Είμαι πολύ εγωίστρια έτσι;"ρώτησε αποφεύγοντας να κοιτάξει τη Sophia

Η Sophia την κοίταξε παραξενεμένη

"Δεν είσαι εγωίστρια.Είσαι το ακριβώς αντίθετο του εγωισμού Lilly.Μη σε ξανακούσω να λες κάτι τέτοιο."

Η Lilly χαμογέλασε

"Σε ευχαριστώ για αυτό"

Η Sophia χαμογέλασε και τις έριξε μια σπρωξιά"Για αυτό είναι οι φίλες"

"Έχεις δίκιο,"είπε η Lilly,"και εγώ πρέπει να πάω να ζητήσω συγγνώμη σε μια φίλη"

Η Sophia έγνεψε καταφατικά

"Πήγαινε"είπε και η Lilly κατευθύνθηκε προς το αμάξι της

 

——————————————————————————————————————

 

Βρισκόμουν έξω από το αστυνομικό τμήμα και μιλούσα στο τηλέφωνο

"Πάρε τον Gordon να έρθει και σε λίγο θα είμαι εκεί.Πρέπει να πάω τον Mike σπίτι πρώτα."έκανα μια παύση καθώς μιλούσαν από την άλλη γραμμή

"Εντάξει.Και Dean."είπα πριν το κλείσω,"πρόσεχε τον Chris μέχρι να έρθω"

Έκλεισα το τηλέφωνο και γύρισα προς τον Mike

"Είσαι σίγουρος πως είσαι καλά.Δεν σε πείραξαν έτσι;"ρώτησα εξετάζοντας το πρόσωπο του για τυχόν χτυπήματα

Ο Mike μου έπιασε τα χέρια"Μelanie καλά είμαι,δεν με ακούμπησαν,ίσως φοβήθηκαν πως θα τους έσπαγες τα κόκκαλα αν με ακουμπούσαν"αστειεύτηκε

Χαμήλωσα το κεφάλι μου"Εγώ φταίω για όλο αυτό.Σε έφεραν εδώ μόνο και μόνο επειδή είμαι στη ζωή σου"

Ο Mike ένιωσε το στομάχι του να σφίγγετε και έσφιξε τα χέρια μου περισσότερο

"Μην πεις πως δεν μπορούμε να είμαστε μαζί.Απλά μην το πεις.Δεν έχουν αλλάξει τα συναισθήματα μου για εσένα Melanie,ακόμα και τώρα που ξέρω τι έχεις αναγκαστεί να κάνεις είμαι ακόμα εδώ,και θα συνεχίσω να είμαι εδώ.Αν με αφήσεις."

Αργά-αργά πλησίασα το πρόσωπου μου στο δικό του

"Με κατηγορούν για φόνο.Αν ήταν κάποιος άλλος στη θέση σου θα το είχε βάλει στα πόδια"

"Δεν είμαι σαν τους άλλους"είπε ο Mike κοιτώντας με στα μάτια

"Αρχίζω να το καταλαβαίνω"

"Καιρός ήταν"

Χαμογέλασα.

"Μike.."'αρχισα μα με διέκοψε

"Πήγαινε",έιπε,"θα είμαι καλά.Ο γιος σου σε χρειάζεται πιο πολυ από εμένα."

"Ευχαριστώ"είπα και το εννοούσα πραγματικά.

Άρχισα να κατευθύνομαι προς το αμάξι όταν ο Mike είπε"Αλλα.."

Γύρισα να τον κοιτάξω

"Υποσχέσου πως όταν τελειώσει όλο αυτό θα με καλέσεις για δείπνο στο σπίτι σου να γνωρίσω το γιο σου"

Χαμογέλασε και ξαφνικά ήξερα τι ήθελα

"Καιρός είναι ο Chris να γνωρίσει τον θετό του μπαμπά"

Ο Mike χαμογέλασε πλατυά καθώς μπήκα στο αμάξι.

 

——————————————————————————————————————————————-

 

Στό σπίτι του Dean η Laurel στεκόταν έξω από της πόρτα του Chris

"Chris,"είπε χτυπώντας ελαφρά την πόρτα,"έλα να φάμε και να μας πεις πως ήταν το σχολείο σήμερα"

Όταν δεν απάντησε κανείς η Laurel άνοιξε δυστακτικά της πόρτα

"Chris;"είπε και η φωνή της έτρεμε

Ο Chris δεν ήταν πουθενά

Η Laurel κατέβηκε τρέχοντας τις σκάλες"Dean" φώναξε

"Τι έγινε;Τι έπαθε ο Chris;"είπε ο Dean που εμφανίστηκε τρέχοντας από την κουζίνα

"Δεν ξέρω που είναι Dean,δεν είναι στο δωμάτιο του"είπε η Laurel με δάκρυα στα μάτια

Ο Dean ένιωσε τον κόσμο να διαλύεται

Πήρε τη Laurel αγκαλιά και ψιθύρισε"Θα τον βρώ,το υπόσχομαι.Και όταν τον βρώ θα τη σκοτώσω τη σκύλα"