Insanlar...
Her gün yüzlerine bir sahte gülüş takıp çıkıyorlar dünyaya..
Başkaların yüzüne gülüp arkalarından kötü konuşup kenilerini tatmin ediyorlar.
Kendilerini o kadar önemsiyorlarki, kimseye gerçek yüzlerini göstermeye kıyamıyorlar. Belkide korkuyorlar, beğenilmemekten. Belki..
Ben insanların sahte gülüşlerini, maskelerini görmekten sıkılmıştım, sonra birden seni gördüm. Gülüşünü gördüm, o sahteliğin içinde, bir sen güzel gülüyordun. Bir sen gerçek gülüyordun. O maskelerin içinde bir tek sendin gerçek olan.
Içimde güneşler doğuyordu seni görünce...
Ama zaman geçtikçe, bu siyah dünyadaki tek rengim gri olmaya başladı, ve sonra gördümki, siyah olmuş. Sende herkes gibiymişsin meğer. Ben inanmak istediğime inanmıştım, görmek istediğimi görmüştüm.
Güneşler birdaha doğmadı. Fırtınalar buna engel olmuşlardı.
Hiç durmayan fırtına...
Şimdi siyaha teslim edip gittin ya. Tüm renkleri gittiğin yere götürdün yanında.
Bir şeyi bil adam.
Artık geri dönsende, güneş artık fırtınaya yenildi...
Bir kere siyah olunca için, hangi renk gelirse gelsin, birdaha asla gitmez o siyah...
