The Prince of desert

Ρας Αλ Κάιμα

Και νά'μαι λοιπόν μετά απ'ολα όσα έχουν γίνει στον τελικό μου προορισμό. Χωρις σχέδια, χωρίς τίποτα. Ταξιδι στο άγνωστο...

Μόλις πήρα τις αποσκευές μου και προχοράω προς την πύλη εξόδου. Κάπου εκεί με περιμένει ο οδηγός μου απο το ταξιδιωτικό πρακτορείο.

Προχωράω ανάμεσα στον κόσμο και ψάχνω για καμία ταμπέλα με το όνομα μου. Δυστυχώς ομως δεν διακρίνω κατι.
Τα λεπτά περνάνε και ο κόσμος σιγά σιγά αραιώνει. Μα πως ειναι δυνατόν; Με διαβεβαίωσαν πως ολα θα ειναι εντάξει και πως με το που θα φτάσω κάποιος θα με περιμένει στο αεροδρόμιο του Ντουμπάϊ για να με παει στο ξενοδοχείο μου στην Ρας Αλ Κάιμα.

Κοντεύουν σχεδόν σαράντα λεπτά απο την στιγμή της αποβίβασης και ειναι ξεκάθαρο πως είμαι η μόνη απο την πτήση μου που παραμένει εξω απο τον χώρο αφίξεων.
Τά εχω χαμένα αλλά προσπαθώ να ηρεμήσω και να βρω μια λύση. Θα βρω το τηλεφωνο του ταξιδιωτικού γραφείου και κατι θα γίνει.

Αρχίζω να ψάχνω την τσάντα μου όταν ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά μου ενας κύριος γύρω στα 45 και με ρωτάει σε σπαστά Αγγλικά.:

- Sorry, you Ra's al Khaymah?
- Επιτέλους! Νόμιζα πως θα μείνω όλη μέρα εδω. Του λέω και χαμογελάω ευγενικά.
- Εγώ πάει εσάς hotel. Ναι;
- Ναι. Σας ευχαριστώ πολύ.
- Εγώ Ομάρ.
- Και εγώ είμαι η Ελίσα.
....
Βγαίνω και ακολουθώ τον οδηγό μου προς το χώρο του Πάρκιν. Προσπερνάμε κάποια αυτοκίνητα μέχρι που βλέπω τον Ομάρ να σταματάει μπροστά απο μια λιμουζίνα και να βάζει τις αποσκευές μου στο πορτ- μπαγκαζ. Ε λοιπόν αυτό κ αν ειναι έκπληξη!! Δεν περίμενα τέτοια πολυτέλεια αν σκεφτεί κανεις πως έκλεισα ένα ξενοδοχείο μετρίου βαλαντίου. Είχα κάποια χρήματα στην άκρη αλλά δεν σκόπευα να τα ξοδέψω ετσι άσκοπα.

Κάθισα λοιπόν αναπαυτικά στα πίσω καθίσματα και απολάμβανα την διαδρομή πίνοντας κρύο νερό. Να θυμηθώ να ευχαριστήσω το ξενοδοχείο αργότερα για την υποδοχή...

Αφήναμε σιγά σιγά πίσω μας το κοσμοπολίτικο Ντουμπάϊ και στην θέση του έβλεπες έρημους δρόμους. Ένα άγριο τοπίο και ένα μαγευτικό ηλιοβασίλεμα. Όλος ο ουρανός είχε αποκτήσει ένα πορτοκαλοκόκκινο χρωμα. Θεέ μου... Τι όμορφα!

Μετά απο μιάμιση ώρα περίπου νιώθω το αυτοκίνητο να κόβει ταχύτητα και να σταματάει. Κοιτάζω εξω και ένα θεόρατο ξενοδοχείο δεσπόζει μπροστά μου!! Πραγματικά οι φωτογραφίες του δεν έχουν καμία σχέση με αυτό το αριστούργημα αρχιτεκτονικής που βλέπω από κοντά.
Δεν προλαβαίνω να κανω κίνηση για να βγώ και ο Ομάρ μου εχει ανοίξει ήδη την πόρτα ενώ παράλληλα κάποιος άλλος υπάλληλος εχει πάρει τις αποσκευές μου.
- Καλώς ήρθατε στο Ρας Αλ Κάιμα κυρία Ελίσα. Ελάτε! Εγώ οδηγήσει εσάς δωμάτιο. Μου λέει ο Ομάρ.
- Ευχαριστώ Ομάρ. Πολύ ευγενικό εκ μέρους σου.

Οδηγούμαστε προς τα ασανσέρ και ο Ομάρ βγάζει μια ηλεκτρονική καρτα απο το σακάκι του και την βάζει σε μια υποδοχή πατώντας παράλληλα έναν κωδικό. Μετά απο λίγο με οδηγεί μπροστά σε μια πόρτα και όταν την ανοίγει βλέπω ένα διαμέρισμα ολόκληρο. Δεν μπορεί να ειναι αυτό το δωμάτιο μου.

- Ομάρ, νομιζω πως εχει γίνει κάποιο λάθος. Δεν εχω κλείσει καμία σουίτα αλλά ένα απλό δωμάτιο.
- Οχι, οχι κυρία Ελίσα. Αυτό δικό σας δωμάτιο. Κύριος Ρασίντ διάλεξε προσωπικά. Θα περάσει βράδυ δει εσάς. Τώρα εχει δουλειά.
- Περίεργο.
- Ξεκουραστείτε. Αν χρειαστείτε κατι καλέστε ρεσεψιόν.
- Ποιος ειναι ο Ρασίντ Ομάρ; Από το γραφείο; Ο ξεναγός μου;
- Κύριος Ρασίντ μίλησε γραφείο για σας. Έρθει μετά. Εγω πρέπει φύγει τώρα. Εχω πολύ δουλειά...