The Prince of desert

Καιρός να γνωριστούμε...

Η σιωπή στο δωμάτιο εκκωφαντική. Κανένας απο τους πρωταγωνιστές δεν μιλάει, έχουν χαθεί και οι δυο στους δικούς τους κόσμους. Η Ελίσα τρομοκρατημένη από την επίθεση του άγνωστου άντρα προσπαθεί να βάλει τις σκέψεις τις σε μια σειρά όμως είναι αδύνατον. Δεν μπορεί να συνηδειτοποιήσει τι έγινε πρίν από λίγα λεπτά. Έφυγε απο την Ελλάδα για να γλιτώσει υποτίθεται απο τον εφιάλτη, που να περίμενε τι της επιφύλασε το μέλλον απο δω και έπειτα...

Ο Ρασίντ απο την άλλη πρώτη φορά έμενε έκπληκτος στην ζωη του. Δεν φανταζόταν ποτέ πως η γυναίκα για την οποία είχε πληρώσει θα ήταν παρθένα. Είχε χάσει την πίστη του προς το αντίθετο φύλλο εδώ και χρόνια μετά την προδοσία της πολυαγαπημένης του. Ακόμα θυμάται πως απο καθαρή τύχη δεν επιβιβάστηκε στο παγιδευμένο αυτοκίνητο. Εκεί έχασε σχεδόν όλη του την οικογένεια. Αναγκάστηκε να γίνει πιο σκληρός απο ποτέ, να αλλάξει όλη του την ζωή. Πλέον δεν ευθυνόταν μόνο για τον εαυτό του, είχε ευθύνες προς τον λαό της Ρας Αλ Καιμα.

Ένας λυγμός τον επανέφερε στην πραγματικότητα, γύρισε το κεφάλι του προς την πλευρά της κοπέλας. Έπρεπε να μάθει ποιά ήταν και πως βρέθηκε στο κρεβάτι του, πως κατάφερε να ξεγελάσει τον Ομάρ και να μπεί στην ζωή του.

-Νομίζω πως πρέπει να μιλήσουμε, της είπε. Η άγνωστη δεν του απάντησε κάν. Δεν μπήκε στον κόπο ούτε να γυρίσει να τον κοιτάξει.

- Σου μιλάω, δεν με ακούς;

Πήγε να της πιάσει το χέρι εκείνη όμως τραβήχτηκε από φόβο σαν να ήταν ένα πληγωμένο ελαφάκι που προσπαθούσε να ξεφύγει απο το αγρίμι που της επιτέθηκε. Κουλουριάστηκε στα σεντόνια και του γύρισε την πλάτη. Δεν έλεγε να σταματήσει το κλάμα. Ολόκληρο το σώμα της συγκλονιζόταν από σπασμούς.  Απ'ότι κατάλαβε ο Ρασίντ, είχε σοκαριστεί σε σημείο να μην έχει επαφή με το περιβάλλον. Αμφέβαλλε κιόλας εάν τον άκουσε. Δεν μπορούσε όμως να την αφήσει έτσι, έπρεπε να την καθυσηχάσει, του είχε κάνει ένα πολύτιμο δώρο και εκείνος όφειλε να την σεβαστεί, να την προστατέψει. Δεν είχε μάθει ποτέ του να ζητάει συγνώμη. Δεν ήξερε τον τρόπο. Ούτε πως να την καθυσηχάσει ήξερε... Χωρίς να το σκεφτεί λεπτό τύλιξε τα χέρια του γύρω της και την έσφιξε στην αγκαλιά του. Της μιλούσε απαλά στην γλώσσα του. Δεν είχε σημασία τι της έλεγε αλλά ο τόνος με τον οποίο το έκανε.

Μετά απο ώρες εκείνη αποκοιμήθηκε πάλι και ο Ρασίντ υποσχέθηκε στον εαυτό του πως απο δω και πέρα δεν θα την άφηνε, είχε ένα χρέος απέναντι της. Μπορεί να μην επιτρεπόταν να την βάλει στην ζωή του, θα την πρόσεχε όμως. Της το χρωστούσε μετά την συμπεριφορά του...