Lost in my Dreams // ft. Bankzitters

I don't know you

*POV DANNY*

Ik loop gapend de bakker binnen. Ik kijk nog even op mijn lijstje. Twee tijgerbroden wit, een volkoren brood bruin. Misschien neem ik nog wel een lekker croissantje. Ik loop binnen, en word verwelkomt met een kreet. Geschrokken kijk ik op, en zie daar Dana staan. "DANA!" "DANNY!" Ze vliegt me om de hals. Na wat stuntelen, kom ik er achter dat ze over een half uur pauze heeft. Ze vraagt me om buiten te wachten, dus dan doe ik dat. Ik loop even rond in het kleine winkelcentrum, en besluit een patatje speciaal te kopen. Ja hoor, het is 9 uur, maar Dan zit alweer aan de patat. Ik eet het rustig op terwijl ik wat TikTok kijk. Ik stuur mijn beste vriend nog een berichtje, als ik hoor dat Dana naar buiten komt. Ze heeft een stralend gezicht, en ik geef haar een kus op haar wang. Na even praten vraag ik of ze mijn nummer al heeft. Ze fronst. "Ik heb je toch een berichtje gestuurd?" Nu trek ik een wenkbrauw op. "Nee. Ik heb niks ontvangen." Ze laat het zien, en ik check nog een keer, maar niks. We houden de nummers naast elkaar, en zien dat het laatste nummer verschild. We lachen, en ze slaat het goede nummer op, als ze weer naar binnen word geroepen door haar baas. Ik loop naar huis, vrolijk. Maar midden op de weg blijf ik stil staan. Wacht. Als Dana dat nummer heeft geappt, en die heeft terug geappt alsof ze mij is. .. wie is dat dan?!

*POV DANA*

Ik scheur naar huis. Het is 5 uur, en ik ben kapot. Ik heb overuren moeten maken, dus ik ben laat thuis. Ik ren naar binnen. "Hey mam, ben terug! Ben op mijn kamer, stoor me niet!" Ik ren de trap op en ga achter mijn bureau zitten. Ik open Whatsapp. 

Danny <3

Dana heeft "Danny <3" verandert naar "Onbekend"

U:

Wie ben jij?!

Onbekend:

... Ik ben het! Ken je me niet meer?

U:

Wat voor zieke prank is dit?! Wat is je naam?

Onbekend:

Can't say

Maar je bent er dus achter gekomen

Naïef meisje.

Noem mij maar... 

Theo

U:

Maar dat is niet je echte naam he?

Onbekend:

Natuurlijk niet.

Maar voor jou wel.

Dana heeft "Onbekend" verandert naar "Theo"

U:

Wat wil je van mij?

Waarom doe je zo mysterieus?

Ik weet dat het een spel is.

Met vrienden ofzo.

Theo:

Een spel is het zeker. Een heel leuk spel.

Zonder vrienden. Alleen wij.

U:

Welk spel, creep?!

Theo:

Mijn spel.

Ik kijk verslagen naar mijn telefoon. Wat de fuck is dit allemaal? Kan ik het aan mensen vertellen? Loop ik gevaar ofzo? Ik besluit Puck te bellen. "Puck je weet niet wat er net is gebeurd" ik vertel het hele verhaal, en ze reageert anders dan ik had verwacht. "Daan, dit is hartstikke erg! Heeft hij je bedreigd?" Ik scroll snel door de berichtjes. "Nee, hoezo?" "Fuck! Anders had je hem kunnen aangeven!" Ik verzeker haar dat het helemaal niet zo erg is. "Oke. Maar als het erger word, ik ben er voor je." Ik geef haar een kus door de telefoon en hang op. Is het echt zo'n probleem?

Ik word wakker. Ik stap uit bed, en kleed me simpel aan. Kijk in de spiegel, alles is prima. Ik loop naar de woonkamer om een ontbijtje te maken, als ik in de keuken een schaduw zie. Het is het figuur van mama, dus ik zeg: "Hey mam, lekker geslapen?" Geen antwoord. Hm, het zal wel. Ik loop naar de keuken, maar zie daar niemand staan. Ik bevries. Mama was hier toch net? "Mam? Waar ben je?" Geen antwoord. Oh nee, dit is eng... Ik hoor achter me iets vallen. Mijn hart klopt in mijn keel. Ik wil me niet omdraaien, ik wil niet... Maar ik doe het toch. En ik doe mijn mond open om te gillen, maar er komt geen geluid uit. Daar op de grond liggen mama, papa en Samuel. Onder het bloed. Ogen open. Bloed op hun lippen. Beweegloos. Dood. Nee... NEE! Ik wil naar hun toe lopen, rennen, maar het gaat niet. Het lijkt alsof ik vast gelijmd aan de grond zit. Opeens komt er iemand achter de bank vandaan. Hij lacht. Maar dit is geen persoon. Want dit monster heeft geen gezicht... Zijn gezicht is een soort van... weg geblurd. "Arme arme Daantje, daar gingen ze..." Hij schud langzaam zijn hoofd, en opeens kan ik in beweging komen. Ik loop als eerst naar Sam. Ik leg mijn handen op zijn hoofd, als ik schrik van wat ik zie. Mijn linkerhand heeft geen vijf vingers... Maar zes...

Gillend word ik wakker. Dit keer echt. Ik zweet me kapot, en huil. Mijn ouders komen mijn kamer binnen. "Dana?! Alles oké?" Ik snik en schud mijn hoofd. "Na- nachtmerrie." 

Beetje kort deeltje, wist niet meer te schrijven.