AŞK GÖKYÜZÜNDE

Bölüm 1-

Hayat , keşke hep bizim istediğimiz gibi olsa. Yön verebilsek keşke. Ama olmuyor işte.Biz ne yaparsak yapalım,hayat bir şekilde oyununu oynuyor.
                              ****

Yatağımda oturup kendi  düşüncelerimle yalnız kalmayı denedim.Ama ne mümkün. Her şey üst üste geldi.Odamdaki eşyaları gözlerimle tek tek taradım.Saat var bir tane, kardeşim almıştı.1 ay önce, doğum günümde.Ayağa kalkıp saati elime aldım.Üzerindeki notu hâlâ çıkartmamışım.

"Doğum günün kutlu olsun abi.Seni çok seviyorum.
                       Biricik Kardeşin Canan"
Gözlerim yanmaya başlamıştı.Notu okudukça kendimi daha kötü hissediyordum.Ben böyle bir şeyi nasıl yapmıştım.Nasıl onunla kavgalı ayrılmıştım.Saati yerine bıraktım.Notu da arkasına sıkıştırdım. Notu gördükçe içim sıkılıyordu.
Tavan arasına çıkan merdivene tırmandım.Oraya çıkmak için yarış yapardık eskiden.Oraya çıkınca da zorla koydurduğumuz yatağa uzanır,tepedeki camı açar,seyre dalardık."Abi" derdi."Çok güzel değil mi?Keşke onları daha yakından görebilsek." Tavan arasındaki camı açtım  ve o an gözyaşlarıma hakim olamadım.Ay yüzümü aydınlatırken yatağa uzandım.İçimdeki tarifsiz acı çok berbat bir histi.Boğazımdaki düğüm ise nefes almamı engelliyordu sanki.Gözyaşlarım yastığı ıslatmaya başlamıştı."Mutlu ol güzel yüzlüm."diye geçirdim içimden."Yıldızların üzerinden seyret beni, anneni, babanı."
Yatakta uyuyakalmışım.Sabah kalktığımda saat 7.00 civarıydı.Ama ne uyku alabilmişti içimdeki sıkıntıyı, ne de bütün gece yastığı ıslatan gözyaşlarım.Odama indim.Annem ne haldeydi kim bilir? Yanına gittiğimde uyuyordu.Kapıyı yavaşca kapatıp çıktım.Canan'ın odasına gittim.Her şey bıraktığı gibiydi.Tek şey dışında, sandalyenin üzerindeki kırmızı hırkası yoktu.Dolabı açtım.Bir kıyafetini alıp o mis kokusunu içime çektim.Çok çabuk gittin be kardeşim.Ne çabuk yalnız bıraktın bizi .Hani senin hayallerindeki gibi bir köpek alıcaktık. Adı Boncuk olucaktı."Klasik bir isim ama vazgeçilmezlerden." derdin hep.O sırada annemin sesini duydum."Doruk, ne yapıyorsun burada?" Ağlamaktan gözleri şişmişti, ve elinde o kırmızı kazak vardı.Hemen ayağa kalkıp" Hiç."dedim."Hadi gel." Boynuma sarıldı hıçkırıklarla sarsılmaya başladı." Ne yapıcaz biz oğlum?Nasıl devam edicez? Çok özledim ben Canan'ı." Geri çekildi elindeki kırmızı kazağı yukarı kaldırdı."Yetmiyor." dedi."Kokusunu,sesini, anne deyişini özledim ben oğlum." Hayatımda belki de hiç bu kadar darmadağın olmamıştım.Sımsıkı sarıldım anneme.Ben de ağlamaya başladım.Sarılıp ağladık.Sanki bir faydası varmış gibi.Geri gelmeyecekti işte.Hiçbir gözyaşı onu geri getirmeye yetmeyecekti."Annem."dedim."Ben de çok özledim. Bende."