safe place, hyunchan

1

Bugün pazardı. Hyunjin'in haftadan haftaya dört gözle beklediği gündü. Saat geç oluyordu ve az sonra bütün haftanın yorgunluğunu atabileceği için mutluydu. En rahat pijamalarını giydi, kulaklıklarını taktı ve yorganı bedenine sarıp yatakta iyice yerleşti. Birazdan burda olurdu. Onu evinde gibi hissettiren adam.

Birkaç dakika sonra beklediği bildirim gelmişti.

" [STARTING LIVE] Chan's "Room" 🐺 Ep. 145"

Hızla ve içindeki tatlı heyecanla bildirime bastı ve onun kadraja girmesini bekledi. Her zaman böyle yapardı. Müziğin patlama kısmının gelmesiyle ekranda bir el göründü ve ardından en güzel gülümsemesiyle artık hayranlarının karşısındaydı. Tatlı bir tonla herkese selam verdi ve günlerinin nasıl geçtiğini sordu. Sohbet akışından saniyede binlerce gelen sevgi dolu mesajlara baktı her zamanki gibi.

Genç sarışının Chan'a söylemek istediği satırlarca şey vardı belki ama hiçbir zaman bunun gerçekleşmeyeceğini biliyordu. Eline imkan geçse, hiç bıkmadan saatlerce anlatmak isterdi ona olan minnettarlığını.

Hyunjin, Chan'ın ilk yayınına tesadüfen gireli yaklaşık 6 ayı geçmişti. O zamandan beridir hepsine eksiksiz girmişti. Sadece küçük bir ekrandan gördüğü bu adam ona çok iyi geliyordu. Destek verici sözleri, sevgi dolu bakışları onu kendine çekiyordu. Ne zaman zor bir zamandan geçse kendini yine Chan'ın yanında bulmaya başlamıştı sarışın.

İlk yayına girdiği an dün gibi aklındaydı. Ailesiyle sık sık yaşadığı kavgalardan birini yaşamıştı o gün. Kendini berbat hissediyordu. Arkadaşlık ilişkileri, okul ve aile baskısı artık çok fazla geliyordu. Hyunjin çok yorgundu. Ruhen de bedenen de. Yaşadığı tartışmadan sonra hızla odasına koşmuştu ve ailesinin yanında son gücüyle tuttuğu gözyaşlarının yanaklarından akmasına izin vermişti. Herkesin zorluklara karşı dayanıklılığı farklıydı ve Hyunjin fazlasıyla güçsüz hissediyordu kendini. En ufak bir darbeyle bile sarsılacak durumdaydı. Hiçbir şey düşünmek istemiyordu. Güçlü gibi görünmek artık yormuştu ve artık bunu yapmak istemiyordu.

Bir süredir gözyaşlarını bıraktığı ıslak yorganını araladı ve eline telefonunu aldı. Biraz müzik dinleyip uykuya dalmayı planlıyordu. Müzik açmadan önce bu aralar sık sık girdiği yayın uygulamasına girdi. Bazen eğlenceli yayıncılar olabiliyordu ve kafa dağıtmak için iyi bir fikir olacağını düşündü. Biraz göz gezdirdikten sonra önerilen yayıncılarda biri dikkatini çekmişti. Küçük ekranda sanki dünyalar onunmuş gibi gülümsüyordu. İlgisini çekti ve merakla üstüne bastı. Yayını açalı uzun zaman olmuş gibi duruyordu. Hayranlarının yorumlarını okuyup cevaplıyordu ve arada ağzından garip garip sesler çıkartıyordu. Bu Hyunjin'i güldürmüştü.

" Zor bir dönemden geçtiğini anlıyorum. Böyle zamanlar hepimize olur. Kendimizi değersiz hissedip aklımızı tonlarca olumsuz şeylerle doldururuz ama ben herkesin sevgiyi hakettiğini hissediyorum. İster arkadaşlık sevgisi, ister aile sevgisi, isterse bir aşk. Sevgi genel olarak çok sıcak hissettiren bir şeydir ve bence her insan, bilirsiniz...bunu hak eder."

Hyunjin duyduklarıyla daha yeni kurumuş gözlerinin yeniden ıslandığını hissetti. Sanki karşısındaki adam onu duymuş ve onun için cümleler kurmuştu. Bunları duymaya ihtiyacı olduğunu duymuştu.

"Pekala, yoruldunuz değil mi? Saat de epey geç oldu. Bu günlük bu kadar olsun hm?"

Deyişiyle sohbet akışından veda mesajları gelmeye başlamıştı. Sarışın gözlerini gezdirdiğinde çoğu kişi "hug?" şeklinde mesajlar atmaya başlamıştı.

" Oh! Tabiki, az daha unutuyordum. Gelin bakalım."

Diyip kameraya doğru yaklaşmıştı ve kollarını sarmıştı.