Τι θα γινω αμα ΔΕΝ μεγαλωσω; κι αλλα αναπαντητα ερωτηματα.

Ποιά είμαι εγώ που απορώ;

Στον Βόλο γεννήθηκα, ανάμεσα σ' ένα βουνό και μια θάλασσα, ούτε θαλασσινή ούτε βουνήσια. Εκεί η οικογένειά μου. Εκεί πήγα σχολείο. Στην Αθήνα ήρθα δραπετεύοντας απο την παιδική ηλικία για να επανεφεύρω με την ησυχία μου τον εαυτό μου, να του αγοράσω επιτέλους το νησί που δικαιούται και να μοιράσω βίζες με αντικειμενικώς υποκειμενικά κριτήρια - εν ολίγοις είμαι περισσότερο Αθηναία απ' τον καθένα.

Δεν έψαξα στη Χρυσή Ευκαιρία να βρώ το βασίλειό μου. Μια ευκαιρία, για να είναι πραγματικά χρυσή, πρέπει μόνη της να σε κυνηγήσει, όχι να σ' αφήσει να τρέχεις ξεθεωμένη πίσω της. Το βασίλειό μου με βρήκε μόνο του λοιπόν, ολομόναχο. Και -εννοείται- το αναγνώρισα από την πρώτη στιγμή που το είδα. Ήμουν στην ουρά με τα πιστοποιητικά εγγραφής στη σχολή. Όλοι οι πρωτοετείς διαμαρτύρονταν για τη γραφειοκρατία, εγώ χαογελούσα υπογράφοντας νοερά συμβόλαια ιδιοκτησίας. Είχα μόλις υιοθετήσει το γενέθλιο βασίλειο της ενήλικης ζωής μου!

Έτσι άρχισε μια ιστορία αγάπης που ακόμα είναι στο φόρτε της. Το βασίλειό μου συνορεύει με τέσσερις πλατείες - Κωλονακίου, Συντάγματος, Ομόνοιας και Εξαρχείων. Γιατί η αφεντιά μου τα θέλει όλα : και το χύμα του και το κυριλίκι του. Και την "επίσημη" κουλτούρα του και το φτύσιμό της. Και την πολιτική και το χλευασμό της. Και κυρίως βροχή από μουσική, σινεμά, βιβλία και καφεΐνη. Η καρδιά του βασιλείου μου είναι η Σόλωνος, το δημαρχείο του η Νομική Σχολή.Ένα βασίλειο λαβράκι για το βιβλίο με τα ρεκόρ Γκίνες, αφού έχει συντριπτική πλειονότητα πληθυσμού κάτω των είκοσι, βασικό προϊόν διατροφής το σάντουιτς, κύριο εισαγωγικό προϊόν τον καφέ εσπρέσο και κύριο εξαγωγικό ζωηρόφρονα δικηγοράκια, που διακτινίζονται απο κει για όλες τις γωνιές της Ελλάδας και του εξωτερικού. Ένα αλλο χαρακτηριστικό που πολύ θα εκτιμούσε το βιβλίο Γκίνες είναι ότι όλοι του οι κάτοικοι είναι περαστικοί. Εδώ δε ζούν μονιμάδες, νοικοκυραίοι ιδιοκτήτες, φαμίλιες με τα ζωντανά και τις πεθερές τους, εδώ γιορτάζουμε την πεμπτουσία του τράνζιτο. Οι φάτσες αλλάζουν κάθε τέσσερα χρόνια περίπου, οι βάρδιες διαδέχονται η μία την άλλη αενάως, κι αυτό το μύριζες ατον αέρα. Γι' αυτό ανταλλάσσουν διευθύνσεις και τηλέφωνα κι όλο ραντεβού δίνουν και " να μήν χαθούμε" λένε συνέχεια. Γιατί είναι γραφτό να χαθούνε, να μεταναστεύσουν σε άλλες πόλεις με κανονικά σπίτια, κανονικά ωράρια εργασίας και βασικό προϊόν διατροφής το μουσακά. Γιατί όλοι θα φύγουν, έτσι πρέπει άλλωστε, ρωτήστε και τον Ηράκλειτο. Όλοι εκτός απο τους βιβλιοπώλες, τους φωτοτυπάδες, τους τυροπιτάδες και τους καφετζήδες φυσικά.

Όλοι θα φύγουν εκτός απο μένα, αποφάσισα. Πώς όμως; Είμαι η μαύρη τρύπα της μπίζνας, η ντροπή του καπιταλισμού, άρα ούτε φωτοτυπάδικο ούτε τυροπιτάδικο θα μπορούσα να διευθύνω. Στα καφέ πάλι προτιμώ να το πίνω το τέλειο καπουτσίνο αντί να το φτιάχνω (δηλαδή και να τον φτιάχνω δε με χαλάει, αλλά μιλάμε για πριβέ υπηρεσίες τώρα...). Οπότε δεν υπήρχε άλλη λύση για να πάρω πράσινη κάρτα αορίστου χρόνου: απο φοιτήτρια μεταμορφώθηκα σε καθηγήτρια!

Η διαδρομή μου 'χει δώσει μέχρι στιγμής ένα ωραιότατο ταξίδι ( Λονδίνο, Βοστώνη, Νέα Υόρκη, Γενεύη, Μόσχα, Αφρική), αλλά είχε κι ένα έξτρα μπόνους. Δε βρήκα μόνο μία δουλειά για την οποία με πλήρωναν ενώ θα την έκανα και δωρεάν - είναι και ότι ως καθηγήτρια (Ιστορία Εξωτερικής Πολιτικής) είχα πια φοιτητές.Αντί για δικόγραφα ή γραμμάτια, εγώ έχω να κάνω, μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει, με μάτια γεμάτα μέλλον και μυαλά γεμάτα ερωτηματικά - αυτό που θα έπρεπε να είναι ο άνθρωπος σε όλη του τη ζωή, με λίγα λόγια.

Απο τότε πολύ νερό έχει κυλήσει στ' αυλάκι. Έγραψα διάφορα βιβλία και άρθρα για θέματα που μου κινούσαν την περιέργεια (την αντίσταση, τις μειονότητες, τις σχέσεις με τους βαλκανικούς γείτονές μας). Όταν ένιωσα να στέκομαι στα πόδια μου επαγγελματικά, άφησα τον μυστικό μου κήπο να ανθίσει ανεξέλεγκτα πια. Βγήκα στα γράμματα. Έγινα συγγραφέας μόνο όταν σιγουρεύτηκα ότι δεν περίμενα απο την τέχνη να με θρέψει (εκτός απο την ψυχή μου, που την έτρεφε απο τότε που έμαθατων αλφαβήτα φυσικά!). Δημοσίευσα μία συλλογή διηγημάτων κι απο τότε δε σταμάτησα να γράφω με φρενήρεις ρυθμούς - διηγήματα, μυθιστορίματα, άρθρα σε εφημερίδες, παραμύθια. Οι τρελές πιτουέτες της τύχης και η περιέργεια (το θανάσιμο αμάρτημά μου, το μεγαλύτερο προσόν μου) με οδήγησαν τελευταία και στο θέατρο. Έγραψα και βοήθησα στο ανέβασμα τριών θεατρικών έργων μέσα σε τρία χρόνια! Με λίγα λόγια ξυπνάω κάθε μέρα χαμογελαστή και γεμάτη απορίες.Το ίδιο επιθυμώ και δι' υμάς!