Τι θα γινω αμα ΔΕΝ μεγαλωσω; κι αλλα αναπαντητα ερωτηματα.

Εσείς πώς θα μεγαλώσετε;

Σήμερα η στήλη είναι μια προσωπική -αν και απελπιστικά δημόσια- επιστολή στα πρωτάκια: τα δεκαοχτάχρονα, που μόλις έμαθαν ότι πέρασαν στη σχολή των ονείρων τους και ετοιμάζονται να εγκαταλείψουν τη φωλιά τους. Οι υπόλοιποι, και ειδικά οι μανάδες τους, παρακαλώ, γυρίστε σελίδα. Μην είστε αδιάκριτες. Αποφασίστε το: τα παιδάκια σας δεν είναι πια ούτε τόσο παιδάκια ούτε τόσο "σας". Μην ξεχνάτε ότι έχει και την καλή πλευρά του το πράγμα. Μπορείτε τώρα να πάψετε να είστε τόσο μαμάδες και τόσο "τους". Μπορείτε, δηλαδή, χωρίς τις τύψεις που σας έχουνε φορτώσει, να ξεχάσετε το απάνθρωπο "προηγούνται τα παιδιά" και να γίνετε απ' την αρχή ο ξεχασμένος, αλλά κάποτε πολλά υποσχόμενος εαυτός σας. Φτου ξελευτερία και για τους δυο δηλαδή!

Αγαπητά πρωτάκια-ειδικά εσείς που αλλάξατε πόλη- , προφανώς έχετε καταλάβει ότι για να ενηλικιωθείς πρέπει να αφήσεις και το σπίτι σου. Μεγάλωμα εκ του ασφαλούς δε γίνεται. Είναι σαν να θέλετε να κάνετε σαφάρι στον εθνικό κήπο. Άλλωστε -ας είμαστε ρεαλιστές- ποτέ δε θα σας αφήσουν πραγματικά μόνους (και ήσυχους). Ακόμα κι αν φτάσατε απο την Αθήνα στην Κομοτινή, η μητρική φτερούγα θα σας ακολουθήσει. Στην Ελλάδα ζούμε. Στη χώρα που οι μαμάδες λένε《πρέπει να βοηθήσουμε το παιδί》και εννοούν ότι πρέπει να πληρώσουν το λογαριασμό ΔΕΗ, ΟΤΕ και κοινοχρήστων στον τριανταεννιάχρονο μαντράχαλό τους...

Φτιάξατε λοιπόν τη βαλίτσα σας, τους φιλήσατε και ξεκινήσατε. Εδώ αρχίζουν τα ωραία: Φτάνετε σε μια εντελώς άγνωστη πόλη ή χώρα, που περιμένει να την ανακαλύψετε. Οι κάτοικοι είναι όλοι συνομήλικοί σας και έτοιμοι για όλα, ακριβώς όπως εσείς. Οι χιλιάδες αφόρητες ώρες φροντιστηρίου, αγγλικών και γερμανικών είναι πίσω σας. Μπροστά σας είναι ένα πρόγραμμα σπουδών που σας φαίνεται περίπλοκο και σπουδαίο. Απ' τη μια νοιώθετε υπερήφανοι που όλοι νομίζουν ότι θα καταφέρετε να μάθετε Πολιτική Δικονομία, Επιστημολογία ή Θεωρίες Αποδόμησης. Από την άλλη βέβαια νοιώθετε ανασφάλεια, γιατί εσείς προσωπικά πολύ αμφιβάλλετε αν θα τα καταφέρετε. Τι στην ευχή είναι αυτά τα μαθήματα και γιατί ακούγονται τόσο βαρύγδουπα;

Ε, λοιπόν ηρεμήστε. Εμείς οι καθηγητές τα ονομάσαμε έτσι, για να σας κάνουμε εντύπωση. Πρέπει να βρούμε έναν τρόπο για να σας πάρουμε τον αέρα, να σας καθηλώσουμε, με λίγα λόγια, σ' ένα θρανίο να μας ακούτε, όταν έξω υπάρχουν καφενεία με τάβλι και καπουτσίνο, ωραία αγόρια και κορίτσια, οι καινούργιες ταινίες της χρονιάς και πάει λέγοντας. Φαντάζομαι να καταλαβαίνετε πόσο δύσκολη είναι και η δική μας η θέση... Δώστε μας λοιπόν άφεση αμαρτιών που μπαίνουμε στις αίθουσες με κουστουμάκια και ταγιεράκια αυστηρά για να τονίσουμε το ανώτερο status μας. Συγχωρήστε μας που κουβαλάμε δερμάτινους παραγεμισμένους χαρτοφύλακες. Πρέπει να σας πείσουμε να δουλέψετε, κι αυτό δεν είναι εύκολο όταν έρχεστε από έναν αγώνα δρόμου που κράτησε τρία -τουλάχιστον- σκληρά για την τρυφερή σας ηλικία. Τα καταφέρατε. Μπήκατε στο πανεπιστήμιο. Τώρα πιστεύετε ότι ήρθε η ώρα να ξεκουραστείτε! Δε σας αδικώ που σκέφτεστε έτσι, γιατί κι εγώ ακριβώς έτσι σκέφτομαι.

Πώς να πείσω λοιπόν τους φοιτητές μα να κάνουν εργασία για το Κόσοβο αντί να δουν το Matrix-αφού κι εγώ αυτό θα 'θελα να δω όταν ανοίγω το κομπιούτερ για να ελέγξω μία μία όλες τις υποσημειώσεις της επόμενης δημοσίευσής μου; Δύσκολη δουλειά, και όλοι μας έχουμε κληρονομήσει μια -ευλογημένη και καταραμένη- ροπή στα εύκολα. Αφού ζορίστηκα πολύ καιρό με το δίλημμα, κατέληξα στο εξής απλό και σας το συνηστώ: να σκέφτεστε το μετά. Αν ζοριστείτε λίγο τώρα να περάσετε τα μαθήματα του εξαμήνου, μετά θα κάνετε διακοπές, ξενύχτια και ό,τι άλλο τραβάει η ψυχή σας χωρίς τύψεις. Κάτι σαν τη βρετανική θεωρία "του ραβδιού και του καρότου". Ραβδίζετε τον πισινό σας να στρωθεί τώρα, για να φάτε μετά ένα ζουμερό, ορεκτικό καρότο ανενόχλητοι και περίφανοι που τα καταφέρατε.

Γιατί η αλήθεια είναι, αγαπητά πρωτάκια, ότι ζωή χωρίς καρότο δεν έχει νοστιμάδα. Μη βάζετε το κεφάλι κάτω, λοιπόν, και μην ξαναρχίσετε την κούρσα ταχύτητας. Θα σας στρίψει! Κι αν είστε πολύ σκληρά καρύδια και δε σας στριψει, θα στρίβουν αλά γαλλικά όσοι σας συναντάνε. Ποιός αναζήτησε ποτέ τη παρέα του σπασίκλα; Ούτε καν ο άλλος σπασίκλας, γιατί είναι ανταγωνιστής του! Το βασικότερο είναι να έχετε τα μάτια σας και τ' αφτιά σας ορθάνοιχτα σ' αυτή τη χώρα των θαυμάτων όπου φτάσατε. Αφήστε τα θαύματα να μπούν μέσα σας, να σας μάθουν να αποκωδικοποιείτε τον κόσμο και να καταλάβετε ποία είναι η θέση σας σ' αυτον. Μη διαβάζετε μόνο τα συγγράμματα του προγράμματος σπουδών - αυτά θα καθορίσουν μόνο τι θα γίνετε όταν μεγαλώσετε. Το πως θα γινετε όταν μεγαλώσετε, εξαρτάται περισσότερο απο τις συζητήσεις, τις εμπειρίες, τα ταξίδια, τις ταινίες, τα βιβλια, τους ανθρώπους που θα συναντήσετε. Ορμήστε λοιπον! Ο χώρος είναι λίγος κι εγώ ήθελα να σας γράψω ένα τεράστιο γράμμα. Τι να πω σε μια σελιδα; Για δύστροπους συγκάτοικους, για το δίκτυο φίλων που θα σας στηρίξει, για τη ζόρικη αρένα των σχέσεων ή πως να μην τρώτε όλα τα λεφτά σας σε μια βδομάδα πεινώντας τις αλλες τρεις; Θα βρείτε μόνοι σας την άκρη. Τα πρωτάκια εινα πολύ σκληρά για να πεθάνουν (απο πείνα). Σας αποχαιρετω με μια φράση που τώρα μπορεί να προκαλέσει γέλιο, αλλά σε λίγο θα την κατανοήσετε στα σίγουρα: Ασχοληθείτε με κάτι που αγαπάτε κι αμέσως θα το αγαπήσετε περισσότερο. Όσο μαθαίνετε κάτι, τοσο πιο πολύ θέλετε να μάθετε γι αυτό. Αν βαριεστε όταν ξεκινάτε να κάνετε μια εργασία για το Κόσοβο, στα μισά θα έχει ξυπνήσει μέσα σας μια αδηφάγα περιέργεια γι' αυτήν τη γωνία της γης που αγνοούσατε μέχρι τώρα... Μη γελατε, δεν το λέω μόνο εγώ. Το είπε και ο -επίσης γνωστός παραδοξολόγος- μικρός πρίγκιπας: "Αγαπάω το τριαντάφυλλό μου γιατί το φροντίζω".