15 Days In My Parallel

Chapter 10 - Ironical

“Gael, pinatawag ako ni Sir Torres kanina sa office niya.” Napalingon ako nang marinig kong magsalita si Pressy sa ’king likuran. Kaagad akong bumungad ng ngiti sa kan’ya pero nang matanto ko ang sinabi niya ay napaisip ako nang bahagya.

Nakapagtataka naman dahil hindi naman siya gumagawa ng kung anong kabalbalan, malabo namang ma-office si Pressy dahil mabait naman siyang tao. So it might be a different reason kung bakit siya pinatawag sa office ni Papa, a good reason perhaps.

We’re currently at the school park, I skipped recess with Armin just to meet her here because she said that she has something important to tell me. It turns out to be this, kaya nagtataka ako kung bakit. Pressy could be the kind of person that would pop out anywhere without a person noticing, I just knew that based on what she’s doing.

“Bakit, nakipag-away ka ba or something?” I then followed by asking a question, umiling naman siya bilang tugon. Saglit pa’y naghari ang katahimikan sa ’min. Seconds later, Pressy broke the silence between us when she decided to utter.

“Sir Torres called me to his office, he said that he’ll cover all my expenses for the next school year. Sobra akong nabigla, Gael. It was very unexpected. I know na may kinalaman ka ro’n and... tinotoo mo ’yong sinabi mo sa ’kin.” Ngumiti si Pressy at dahan-dahan niyang sinabi sa ’kin ang mga bagay na ’yon.

Saka ko lang din na-realize na ’yon pala ang tinutukoy niya, I did tell Papa about her current situation. Sinabi kong nahihirapan siya sa sitwasyon niya ngayon dahil sa financial matters ng pamilya niya, masasayang lang naman din kasi siya kapag

“Sir Torres doesn’t want to lose someone like me in this school kasi matalino raw ako at napakataas daw ng potential ko. He said that I should continue studying here. Hindi rin niya gustong huminto ako dahil masasayang lang daw ang talino ko, it’s my first time to hear such compliments.” Napanganga ako nang mamasdang tumutulo na ang luha sa kan’yang mga mata.

“It’s the first time, Gael, unang beses na may pumansin sa mga achievements ko. For the first time, may nakakita sa ’king halaga. I feel so... strange, napaka-fulfilling pala ng feeling na naa-appreciate ka.” Marahang ngumiti si Pressy ngunit nababatid ko na ang kan’yang kasiyahan.

I can feel her outmost happiness with the smile she’s showing. I would feel the same thing if someone said those that she’ve heard to me. Napaka-fulfilling nga ang feeling na ma-appreciate ng kapwa sa mga ginagawa natin, at nakikita nila ang halaga natin—something I’d barely to not experience on the other side.

Walang nakapansin sa halaga ko sa kabilang mundo, wala akong halaga sa mga tao ro’n. Kaya rito, I would make that happen to the ones who experience what I’ve experienced. Revenge to Pressy is not an option just because of what happened to me back then, because the Pressy in this world wasn’t that Pressy.

To add up, I would not get my hands on her if I decide to take revenge. Biktima lang din si Pressy ng makamundong standards ng mga magulang niya at ng henerasyong ito. Natatandaan ko pa ang sinabi niya, she’s also pressured by her parents in the real world. Hindi niya ginusto ang mga natatamasa niya, at hindi niya raw ’yon kailangan.

“Oh, good for you then. Have you accepted his offer?” magiliw akong nagtanong ko sa kan’ya. Batid pa rin ang ngiting ngayon ay lumalaki sa kan’yang labi.

Tumango naman si Pressy at halata ko na kaagad na masayang-masaya siya. Sandali pa’y nakita kong tumulo ang ilang butil ng luha mula sa kan’yang mga mata, dahil na siguro ’yon sa sobrang saya ng kan’yang nararamdaman. Habang tumutulo pa rin ang kan’yang luha, she gradually wiped it with her handkerchief.

“Tinawagan ko na rin kanina sila Nanay at Tatay dahil sobrang excited akong ibalita ’to sa kanila, pumayag ang mga magulang ko, Gael. Hindi na ako hihinto for the incoming year, hindi ako maiiwan. I’ll take this opportunity to study better!” Bulalas pa niya at halos mapunit ang kan’yang pisngi sa lapad ng kan’yang ngiti.