Hayatım hiçbir zaman mükemmel olmamıştı.Hayatın kargaşasına karışmadan,kaldırımında yürüyüp gidecektim sessizce.Şimdi tüm bu yabancı insanların arasında yalnızım.
Her şeyiyle ezbere bildiğim adam şimdi herkesten daha yabancıydı bana.
Onun bahaneye ihtiyacı vardı,benim ona...
Kaybettim onu.
Benim değildi artık.Ayrıldığımız konuşulmadı çünkü yalnızca ikimizin anlayabildiği,ıssız bir ayrılıktı bu.
Böyle bir bilinmezliğin içinde ikimizin de yapabileceği bir şey yoktu ki bu bilinmezliği aramıza sokan da oydu.
Kamera önünde yakın olmamalıydık,tamam...Ya kimsenin görmediği yerlerde?
Ogeday uzun bir süre göz göre göre benden uzak olma fikrinden bahsetmişti.Ben kabullenemedim ve o günden sonra aramalarıma cevap vermemiş hatta yan yana geldiğimizde konuşmalarımı yoksaymıştı.
Sarsıldığımı hissediyorum,midem bulanıyor.
Niye sarsılıyorum ben?
Zihnimdeki sis yavaşça dağılırken aynı yavaşlıkla aralamaya çalıştım.
İlk gördüğüm,karşıya ciddi bir şekilde bakan Ogeday'ın çehresi...
Onun kucağındayım,istediğim gibi.
Biran düşecek gibi hissettim.Bu hisle boşta kalan elimle Ogeday'ın göğsünün olduğu taraftan tişörtüne tutundum.
Bununla beraber mavi bakışları bana düştü.
Acaba uyandığım için beni bırakır mıydı kucağından?Bırakmamalıydı çünkü bırakmamasına ihtiyacım vardı.
Yutkunmakta zorlanıyordum.Susamıştım.Aynı zamanda sarsıntı yüzünden midem bulanmıştı.Bu hisle yüzümü buruşturdum.
"İyi misin?"
Bu sefer bana bakmıyordu.
Bana bakmalıydı.Gözgöze gelmemiz can çekişen ruhumun kurtulmasıydı.Şuan sadece ona ihtiyacım vardı...
Sorduğu soruya cevaben "midem bulanıyor"dedim aslında demedim,sadece fısıldayabildim.
Sesim ölen ruhumun yansıması gibi kısık çıkmıştı.
Durdu.
Beni olduğu yerde yere bıraktı.
O beni bırakınca günlerdir benliğimi saran soğuklukla yine baş başa kaldım.
Hiçbir şey yapmasına gerek kalmadan hayatımın merkezi haline gelmişti ve onunla çok kısa bir süre beraber kalmıştık.
Tehlikeliydi,bağımlılık yapan bir madde gibiydi.
Düşüncelerim yeniden gözyaşına dönüşürken yere bakıp saklamaya çalıştım.
Bana bakıyordu,ona bakmamıştım ama hissediyorum.
Dizlerimi kendime çekip kollarımı etrafına sardım.
Yalnızdım ve ben de kendime sarıldım.
Birkaç dakika sadece öylece durduk.
Sanırım mide bulantımın geçmesini bekliyordu.Her şeyin farkındaydı,ne kadar zorlandığımın farkındaydı.Şimdi hiçbir şey söylemeyecek miydi?Bu kadar mı değersizdim.
