𝓜𝓪𝓯𝓲𝓪 2

part 5

Ժամն արդեն ուշ էր իսկ Լիլին ու Թեհյոնը դեռ չէին վերադարձել։ Չիմինը մտավ տուն հոգնած ընկավ բազմոցին։
֊Ինչ որ բան պարզեցիր? {Յունգի}
֊Ոչ , չի խոսում,  ոչ մի բառ չկարողացա քշել բերանից։ {Չիմին}
֊Դա վատ է։
֊Իսկ որտեղ են Թեհյոնը ու Լիլին?{Չիմին}
֊Տանը չեն , գնացել են զվարճանալու, կարծում եմ այսօր տուն չեն գա,֊մի փոքրիկ ժպիտով ասաց Յունգին ու եկավ նստեց Չիմինի կողքին։
֊Այյ պարզ է,֊նույնպիսի փոքր ժպիտով ասաց Չիմինը։
Մի քանի րոպե լռությամբ լցվեց տունը։
֊Չիմին , կարծում ես այս ամենը լավ ավարտ կունենա?{Յունգի}
֊Դեե ինձ թվում է այո, մենք Լիլին գտանք դա արդեն հաջողության նշան է։{Չիմին}
֊Իսկ ես մտածում եմ որ միևնույնն է պարտվելու ենք այս խաղում , մենք արդեն պարտված էինք այն պահից երբ կորցրեցիք Չոնին։{Յունգի}
֊Մենք Լիլիին էլ էինք կորցրել բայց նա վերադարձավ,.....հնարավոր է որ Չոնն էլ վերադառնա? {Չիմին}
֊Հիմարություններ մի ասա, այս կյանքը այդքան էլ հրաշքներով լեցուն չէ որքան որ դու ես պատկերացնում, կյանքը միապաղաղ մի երևույթ է։{Յունգի}
֊Մարդիկ տարբեր կերպ են տեսնում կյանքը հյոն, օրինակ հիմա կյանքը Թեհյոնի համար հաստատ միապաղաղ չի,֊ թեթև ծիծաղով ասաց Չիմինը։
֊Բավական է խոսես,֊ծիծաղով ասաց Յունգին։
Առավոտ էր։ Թեհյոնը արթնացավ ու նստեց անկողնու վրա պտտվեց նայեց Լիլին ու ժպտաց։ Մի քանի վարկյան հետո Լիլին բացեց աչքերը։ Առաջին բանը որ տեսավ դա Թեհյոնն էր՝ գզգզված խոպոպիկներով, որոնք գրեթե փակել էին աչքերը, սպիտակ դեմքով, կարմրած ու մի քիչ ճաչճքած շութերով, վեքերով ու սպինեով պատված մարմնով։ Խենթացնող տեսարն էր։ Այտերը կարմրեցին ինչպես 16ամյա աղջիկինը։
֊Արդեն արթնացար,֊ժպիտով ասաց Թեհյոնը։
Իսկ Լիլին քարացած, կրծես հիպնոզացված, նայում էր Թեհյոնին ու ձայն չէր հանում և այտերը ավելի շատ էին կրմրում։
֊Ինչու ես այդպես կարմրել ամաչում ես? ,֊ծիծաղով հարցրեց Թեհյոնը։
֊Ո~ոչ,֊սթափվեց Լիլին ու պտտվեց մյուս կողմ։
Թեհյոնը կռացավ, քիթը սահեցրեց բաց ուսի վրայով ու թույլ համբուրելով ասաց
֊Ինչու ես այսքան ամաչում գիշերն ավելի համարձակ էիր։
֊Թեհյո՜ն վերջ տուր հերիք է,֊նվնվաց Լիլին։
֊Ես քեզ սիրում եմ,֊ասաց Թեհյոնը շարունակելով համբուրել։
֊Գիտեմ, բավական է Թեհյոն,֊նվնվալով ասաց Լիլին ու նստեց անկողնու վրա։
Թեհյոնը նույնպես ուղղվեց։ Լիլին պտտվեց ու նորից նայեցնրան, ավելի ճիշտ նրա մարմնի վերքերին։ Նա իրեն էր մեղադրում դրա համար, մտածում էր որ ինքն է Թեհյոնին ներքաշել այս ամենի մեջ ու իր պատճառով է այդ վեքրերը ստացել։ Բայց միևնույն ժամանակ դա այնքան գրավիչ էր.....Լիլին գրկեց Թեհյոնին գլուխը ուսին դնելով։
֊Հերիք է հիմարություններ մտածես{Թեհյոն}
Նա շատ լավ էր հասկանում Լիլին և գիտեր թե ինչ է զգում հիմա։
֊Արի տուն գնանք մենք դեռ շատ գործեր ունենք։{Լիլի}
֊Այո
Առաջին ներս մտավ Լիլին իսկ իր հետևից դանդաղ քայլերով գալիս էր Թեհյոնը։ Հանկած կանգ առավ ու ձեռքը դրեց սրտի հատվածում։ Լիլին զգաց որ Թեհյոնը իր կողքին չէ պտտվեց ու տեսավ Թեհյոնին ձեռքը սրտին դրած։ Նա արագ էր շնչում քիչ անց չկարողացավ կանգնել ու ծնկեց գետնին։
֊Թեհյոն, ֊վազելով մոտեցավ Լիլին ու նույնպես ծնկեց։
Լիլիի ձայնից Չիմին ու Յունգին եկան։
֊Թեհյոն ինչ է եղել։ {Չիմին}
֊Ամեն ինչ նորմալ է ուղղակի դեղերս չեմ խմել արդեն երկար ժամանակ։ {Թեհյոն}
֊Թեհյոն, ֊Լիլին կարծես այն նույն աղջնակը լիներ ով վախենում էր արյունից ու ամեն փոքրիկ բանից վախենում ու լաց լինում։
Տղաները Թեհյոնին օգնեցին ու տարան սենյակ Լիլին վերեց նրա դեղերը խմեց ու հանգստացավ։ Բոլորը դուրս եկան սենյակից։
֊Չիմին {Լիլի}
֊Այո
֊Մարիան ոչինչ չի ասել?
֊Ոչ ոչ բառ չի ասել, շատ համառն է։
֊Լավ ես կգնամ նրա մոտ, մենք ժմնկ չունենք նրանք մոտ են։
Չիմինը գլխով համաձայնության նշան տվեց։
Լիլին գնաց նկուղ ուր տարել էին Մարիաին։ Դուռը բացելով տեսավ նրան ուշասպռ ընկած աթոռի վրա։
֊Դե Մարիա ինչպես ես։{Լիլի}
Պատասխան չկար։
Լիլին մոտեցավ բռնեց նրա մազերց։
֊Ուշադիր լսիր ինձ...
֊Թող(լաց լինելով ու նվնվալով)
֊Լսիի եթե չխոսես եթե չասես ով է կանգնած այս ամենի հետևում ես քեզ կտամ մաֆիայի բոլոր անդամներին ու նրանք հերթով փորձարկումներ կանեն քեզ վրա բայց չեն սպանի ես քո ողջ կյանքը տառապանքի կվերածեմ։
֊Ես չեմ կարող ասել
Բաց թողեց փոքր ինչ հեռու գնաց ու այնպես ապտակեց որ Մարիան իր աթոռով ընկավ գետնին։
֊Ես քեզ այն օրը խնդրեցի որ նրան չդիպչեն ու չխառնեն իմ գործերին, բայց դու ինչ արեցիր դու...
Մարիան ընկած տեղում լաց էր լինում։ Լիլին մոտեցավ ձեռքից բռնեց ու նստեցրեց
֊Դու կյանքում ինչ որ մեկին սիրել ես ? Գիտես ինչ է նշանակում երբ քո պատճառով նա է տուժում? Հասկանում ես դա? Ոչ դու ընդունակ չես այդքանը հասկանալու։
Զզվելով հետ հրեց ուղղվեց ու փոքր ինչ հեռու գնաց։
֊Ինչ է քեզ պետք հիմա։ Փող? Պաշտպանություն? Ինչ ասա? Ես քեզ կտամ ինչ որ ուզես։
֊Ես ուզում եմ մեռնել գրողը տանի բոլորիդ հեռու գնացեք ինձանից ես չեմ ուզում ձեր զզվելի գործերի մեջ լինել,֊ գոռալով ասաց Մարիան, նա այլևս չէր դիմանում։
֊Ուզում եՍ ազատություն?  Ես քեզ կտամ բայց երբ որ ստանամ մի ուզածը։
֊Դու քեզ այդքան երևակայում ես, բայց այդ հանճարեղ ուղեղովդ մի անգամ չի անցել թե ինչից է սկսել քո Մադրիդյան կյանքը? Ով է քեզ պատմել քո ոչ այդքան ճիշտ անցյալը ով է քեզ տվել մաֆիոզի կոչումը ովվվ ով դե աշխատեցրու ուղեղդ....տխմար դու ապուշ ես իսկական հիմար։
Լիլի մեծ աչքերով սառած հայացքով լսում էր ու հասկանում էր այո իմացավ թե ով է կանգնած այս ամենի հետևում, Մարիայի վերջին բառերը լսելուն պես բռունցքով հարվածեց դեմքին ապա մոտեցավ բռեց օձիքից ու ասաց
֊Խոսքերիդ մեջ զգույշ եղիր դու դեռ իմ ձեռքերում ես,֊ասաց Լիլին ու բաց թողեց և դուրս եկավ նկուղից։
Տղաներին ասաց իր իմացածը։ Նրանք մշակեցին մի պլան որի օգնությամբ ամեն ինչ կավարտվեր, ու նրանք նոր էջւց կսկսեին իրենց կյանքը։Այս ողջ ընթացքում Նամջունը,Ջինը, Հոսոկը շատ օգտակար տեղեկություններ էին հավաքել։ Անցավ մոտ մեկ ամիս , այս ամսվա ընթացքում Թեհյոնի վիճակը չի բարելավել կարելի է ասել նույնիսկ վատացել է, չնայած որ նա կանոնավոր կերպով ընդում էի իր դեղերը։ Լիլիի առաղջականն էլ այդքան լավ վիճակում չէր, վերջես նա իրեն այդքան էլ լավ չի զգում։ Մարիան իսկ նա դեռ մնում էր Լիլիի մոտ մինչև Լիլին կստանար իր ուզածը Մարիան պետք է հնազանդվեր նարն կատարելով ամեն ասածը։ Շատ կարևոր օր էր Լեոն գիշերը ժամանել է Մադրիդ իսկ արդեն այսօր երեկոյան նրանք պետք է գնան համերգի։ (և՛ Լիլին և ՛ Լեոն սիրում էին դասական երաժշտությունը։ Լեոն հաճախ էր Լիլին տանում համերգներ լսելու)։
֊Լավ ամեն ինչ պարզ է մենք այսօր երեկոյան վերջ կդնենք այս երկար պատմությանը։{Նամջուն}
֊Ես էլ եմ գալիս։{Թեհյոն}
֊Ոչ քո առողջականը այդքան էլ լավ վիճակում չէ։{Չիմին}
֊Ասացի գալիս եմ և վերջ չի քննարկվում։{Թեհյոն}
֊Թեհյոն բայց....{Լիլի}
֊Լիլի խնդրում եմ մի քննարկիր, ես ասացի որ գալու եմ և վերջ։{Թեհյոն}
֊Հեյ դու՛ չգիտես ինչպես խոսել կնոջ հետ։{Ջին}
֊Հյոննն բավական էէէ՜՜՜՜{Հոսոկ}
Սկսվեց նրանց մտերմիկ վեճերը։ Այդ ընթացքում Լիլին բռնեց Չիմինի ձեռքից և փոքր ինչ հեռու քաշեց մյուսներից։
֊Ինչ որ բան ես ուզում ասել?{Չիմին}
֊Այո դու պետք է ինձ օգնես։{Լիլի}
֊Այո իհարկե կօգնեմ։{Չիմին}
֊Կարող ես ինձ համար սրանցից գնել ,֊ու պտտեց հեռախոսը դեպի Չիմինը։
Չիմինը մի քանի րոպե սառած նայում էր նկարին հետո մեծ ժպիտով նայեց Լիլին։
֊Ինչ ասա որ սա այն է ինչ ես եմ մտածում ասա ասա ասա{Չիմին}
֊Հանգստացիր այո ես հղի եմ։{Լիլի}
Նկարում փոքրիկ կոշիկներ էին, Լիլին ուզում էր այսօր երեկոյան դրանք նվիրել Թեհյոնին ու հայտնել լավ լուրը։
Չիմինը ասաց որ հենց հիմա կգնա ու գնի դրանցից։ Փոքր ինչ հեռացավ հետո հետ եկավ ու գրկեց Լիլին հետո բաց թողեց ու նորից գնաց։ Քանի որ տղաները տարված էին "վեճով" չնկատեցին այս ամենը։
Արդեն երեկո էր բոլորը դուրս էին գալիս տնից բայց Լիլին տխուր էր վախենում էր , բռնեց Թեհյոնի ձեռքը ու ասաց
֊Թեհյոն քեզ լավ ես զգում? Դեռ րես մտափոխվել? Եթե մնաս տանը ինձ թվում է ավելի լավ կլինի։
֊Լիլի հանգստացիի , ես լավ եմ ամեն ինչ լավ կլինի, արի սպասում են մեզ,֊ասաց ու գնաց։
Նրանք փոքր ինչ ուշացան բոլորը արդեն նստած էին և շուտով համերգը կսկվի։ Լիլին գտավ Լեոյին , մոտեցավ
֊Լեոո,֊մոտեցավ ու գրկեց։
֊Լունա որքան էի կարոտել քեզ։{Լեո}
֊Ես էլ քեզ ինչպես ես?{Լիլի}
֊Ես լավ եմ....
Ու սկսեցին խոսել մինչև սկսվեց համերգը։ Այդ ընթացքում ուշացած ներս մտան իսպանական մաֆիայի անդամները( իսկ Թեհյոնը և մյուսները արդեն տեղավորվել էին դահլիճի տարբեր մասերում)
֊Ողջույն ,֊ասաց կարմիր շրթներկով ու խորամանկ ժպիտով կինը ու նստեց Յունգիի կողքին իհարկե դե Մերին էր։
Համերգը սկսվեց։ Լիլին իրեն վատ էր զգում օդը չափազանց քիչ էր և դուրս գնաց։ Լվացվելուց հետո կուլիսներում տեսավ ջութակ։ Մոտեցավ վերցրեց այնքան հիշողություններ կապված այս գործիքի հետ։
֊Ինչ անենք պարոն, պետք է շուտ ավարտենք համերգը։
Ինչ որ կին ու բավականին տարիքով տղամարդ խառնված գալիս էին ու պատահաբար կպան Լիլին։
֊Այհ
֊Ով եք դուք ?
֊Ես? Ես պարզապես կներեք ես չպետք է վերցնեի սա(տեղում դրեց ջութակը)
֊Ոչ մեկ րոպե դուք նվագել գիտեք?,֊ ասաց ծեր տղամարդը։
֊Այո
֊Կասեք ձեր անունը։
֊Կիմ Լիլի
Աղջիկը մի քանի բան արեց հեռախոսի միջոցով և տղամարդուն ասաց։
֊Օօօհհ պարոն նա նա ...տեսեք ինչ մրցանակներ ունի(հեռախոսը տվեց)  նա հինանալի ջութակահար է։
֊Կիմ Լիլի կարող եմ ձեզ մի բան խնդրել....
Իհարկե Լիլին կարող էր ուղղակի թողնել ու գնար բայց նրա մեջ կարծես մի կրակ էի վառվում նա ուզում էր նորից ձեռքերի մեջ զգալ ջութակը նորից ստեղծել այդ կախարդական նոտաները։
֊Եվ այսպես տիկնայք և պարոնայք ձեզ համար ելութ կունենա լավագույն ջութակահարուհի Կիմ Լիլին,֊հայտարարեց հաղորդավարը և լքեց բեմը։
Լեոյի աչքերը մեծացան նա զգում էր որ ինչ որ բան այն չէ բայց որ իր պատրաստած սուտը ոչնչացվել է .... ուզեց կանգնել որ շտապ հեռանա բայց զգաց սառը զենքը մեքի հետևում։
֊Հանգիստ նստիր տեղումդ։{Մերի}
Մերիի կողքին Յունգին էր ով չհասցրեց հասկանալ թե ինչ է կատարվում։
Լույսերը ընկան Լիլիի վրա , որքան հաճելի զգացում ինչքան ժմնկ է չէր զգացել։ Նա սկսեց նվագել (նվագում էր black swan ֊ը) ։ 3րոպե 38վարկյան որքան երկար էր թվում այս ժամանակը բոլորի համար Թեհյոնի ով զարմանքից ապշել էր անգամ չէր կարողանում գուշակել թե ինչ է լինելու այս ամենից հետո։ ժամանակը ակնթարթային էր միայն Լիլիի համար։ Ավարտեց նվագելը ամբողջ դահլիճը ոտքի կանգնեց և ծափահարեցին։ այս ամենից հետո հնչեց կրակոցներ մարդիկ սկսեցին բղավոցներով դուրս վազել դահլիճից։ Լեոն քրտնել էր դողում էր, չգիտեր թե ինչ մտածեր ինչ անել։ Լեոն մենակ ինչ որ տեղ չէր գնում իր թիկնապահները վերևի շարքից նկատեցին Մերիի ձեռքի ատրճանակը որը ուղղված թր դեպի իրենց բոսը և միանգամից կրակեցին Մերիին։ Իսկ դահլիճում մնացել էին միայն մաֆիոզները ասյետղ իսկական ճակատամարտ էր։ Լիլին վազելով իջավ բեմից շփոթված հայացքով Թեհյոնին էր փնտրում։ Չորս բոլորը արյուն էր թվում էր թե այնքան էին կրակելու իրար մինչև մնա մեկ մարդ։
֊Թեհյո՜ն,֊արցունքոտված աչքերով գոռաց Լիլին, ով անորոշությունից կանգնել էր և չգիտեր թե ինչ անել։
֊Լիլի ես այսետղ եմ
Լսվեց Թեհյոնի ձայնը, վազեց ձայնի ուղղությամբ խառնաշփոթ էր բոկորը հրում էին միմյանց վերջապես տեսավ Թեհյոնին։
(Միևնույնն ժամանակ)
֊Լիլիի որտեղ է Լիլին։{Չիմին}
Շփոթված պտտվում էր և չէր կարողանում գտնել։
֊Հեյ՛, բավական է՛ , քո մադին մտածիր թող նա լուծի իր հարցեր։,֊ բարկացած ասաց Յունգին։
֊Գժվել ես? Ես չեմ կարող նրան մենակ թողել։{Չիմին}
Յունգին մոտեցավ բռնեց օձիքից ու ասաց
֊Հիմա՛ր քո մասին մտածեիր քո կյանքը հիմա մազից է կախված իսկ դու ընկած ես մի աղջկա հետևից?
֊Բաց թող ասացի թող,֊հետ հրեց։
֊Նա հղի է հասկանում ես եթե այս անգամ էլ ինչ որ բան լինի նա էլ չի դիմանա, պատկերացնում ես Թեհյոնի վիճակը? Առանց այն էլ լավ չէ դեղեի շնորհիվ է որ մինչև հիմա ողջ է։ ես ուզում եմ որ նրա կյանքը գոնե մի պահ երջանիկ անցի, մանկությունից մինչև հիմա նա երջանիկ օրեր չի տեսլ հասկանում ես այդքանը? Այդքան եսասեր չի կարելի լինել հյոն,֊ասաց Չիմինը և վազեց գտելու Լիլին։
****
Լիլին տեսավ Թեհյոնին բայց չմոտեցավ, նայում էր Թեհյոնի գլխավերևում գտնվող պատշգամբանման շարքերին։ Լեոն։ Նա զենք պահել էր Լիլիի վրա։ Մի պահ ամեն ինչ կանգ առավ Լիլի համար։ Վախենում էր։ Լսում էր ինքն իր սրտի զարկերը։ Մի պահ փակեց աչքերը։ հիմա ամեն ինչ կավարտվի? Ասաց մտքում բացեց աչքերը, սթափվեց վերցրեց զենքն ու պահեց Լեոյի վրա, իսկ նա մեղմ հայացք գցեց Լիլի վրա ու փոխեց զենքի ուղղությունը և մեկ ակնթարթում զենքի զոհը դարձավ Թեհյոնը։ Դե իհարկե Լիլին ավելի արագ էր , նա կրակեց բԱյց զենքը դատարկ էր, փամփուշտներ չկային։
Թեհյոնը ....
Զենքը մի կողմ շպրտեց ու վազեց դեպի Թեհյոնը։
"Պետք է ամուր մնալ, վստահ լինել որ ոչինչ չի պատահի, սառնասիրտ լինեն, ես չպետք է թուլանամ" մտքում ասելով մոտեցավ Թեհյոնին, փամփուշտը վնասել էր կենսական նշանակություն ունեցող օրգանները բայց մահացու չէր։ Հագուստից մի կտոր կտրեց դրեց վերքին ու սեղմեց, ամբողջ ընթացքում աչքերը լցված էր բայց զսպում էր լաց չէր լինում չէր թուլանում։
֊Ամեն ինչ լավ կլինի վնասվածքը մահացու չէ ուղղակի պետք է դադարեցնել արյունահոսությունը,֊ասաց Լիլին դողացող ու կցկտուր ձայնով։ Ձեռքերը դողում էին ինչպես առաջին անգամ երբ վիրակապում էր Թեհյոնի վերքը։
֊Լիլի,֊խռպոտ ձայնով ասաց Թեհյոնը։
֊Թող մի արա, այն չի օգնի ինձ,֊ու թեթև հրեց Լիլի ձեռքը։
֊Ոչ...ես ...կարող եմ քեզ օգնել,֊չդիմացավ ու աչքերից հոսեցին արցունքները։
֊Ես այսպես թե այնպես շուտով մեռնելու էի իմ սրտի հիվանդությունը ավելի է խորացել և...,֊ասում էր Թեհյոնը հազալով ու բերանից արյուն գալով։
֊Ոչ  ....ոչ ...մի ասա նման բան,֊հեկեկալով ասաց Լիլին։
֊Ես ժառանգել եմ հորս հիվանդությունը և....(հազում էր)
֊Լռի՛ր մի ասա նման բաներ, հիմա բոլոր հիվանդություններըն էլ ունեն բուժում դու իրավունք չունես ինձ մենակ թողնել Կիմ Թեհյոն։ նայիր նայիր սրանց(ու զգեստի գրպանից հանեց փոքրիկ կոշիկները) դու պետք ես մեզ, ինձ ու մեր փոքրիկին Թեհյոն խնդրում եմ ...,֊նորից լացը կարծես խեղդեց և թույլ չտվեց ավարտել խոսքը։
Թեհյոնը լայն բացված, ու փայլող աչքերով նայում էր կոշիկներին, առավ ձեռքիի մեջ, ցավոք ձեռքը արյունոտ էին ու կոշիկները փոքր ինչ արյունոտվեվին։ Աչքերը լցվեց։
֊Իմ արքայադստերը կպատմես իմ մասին,֊աչքերից արցունքները հոսելով նայեց Լիլին։
֊Ոչ ոչ չեմ ասի դու ինքդ....ես..
Թեհյոնը սկսեց ավելի շատ հազալ, սիրտը այլևս չդիմացավ ու կանգ առավ։ Վերջ։ Եվս մեկ անուն վերացավ ևս մեկ մարդ հեռացավ կյանքից, ինչ որ մեկի ընկերը, ինչ որ մեկի սիրելին, ինչ որ մեկի եղբայրը և ինչ որ մեկի հայրիկը։ Չիմինը այս ընթացքում ուշացած բայց գտավ Լիլին ու Թեհյոնին, նայում էր և ոչինչ չէր անում, անզոր էր։ Կարծես հոգու մի կտորն էլ փշրվեց իր մի եղբայրն էլ գնաց։ Բայց ամենածանրը Լիլիի համար էր։ (երևի չնկարագրեմ պատկերացրեք ինքներդ) Չիմին մոտեցավ
֊Լիլի Լիլի՛ հանգստացի՛ր
Պտտվեց խելագարի աչքերով նայեց Չիմինին։
֊Ի..ինձ տու..ր,֊կակազելով ասաց ու վերցրեց Չիմինի զենքը։ կանգնեց ու գնաց գտնելու նրան։ Շենքի դռները փակ էին այնպես որ հաստատ չէր կարող փախչել։ Պատառոտելու ցանկությունը կա ուղղակի ջնջելու այս աշխարհից։  Գանց ուղիղ տնօրենների սենյակ։ Ներս մտավ, Լեոն այնտեղ էր նստած բազմոցին ու վախից քրտնած դողում էր։ Լիլին փակեց դուռը ու մոտեցավ
֊Չմոտենաս ես քեզ էլ կսպանեմ{Լեո}
Լիլին շարունակում էր մոտենալ։ Ուղիղ կանգնեց նրա դիմաց։
֊Գիտես ինչ է նշանակում տղամարդ լինել։{Լիլի}
֊Իսկ նա գիտեր երբ քրոջս էր սպանում։{Լեո}
֊Ըստ ձեր այդ տխմար "օրենքների" հիմա ես էլ քեզ պիտի սպանեմ?{Լիլի}
Պատասխան չկար։
֊Քո ամենամեծ սխալը ինձ ողջ թողնելն էր,֊ասաց Լիլին պտտվեծով սենյակում հասբելով շախմատի տախտակին կանգեց կողքին։
֊Եթե կինը շախմատ խաղալ գիտկ նշանակում է նա կարող է հաղթել յուրաքանչյուրին նույնիսկ սատանային։,֊ Զենքը սահեցնելով մոտեցրեց Լեոյի դեմքին։
֊Ես հիմա սատանայից էլ վատն եմ։ Հարց։ Ինչու ինձ չսպանեցիր?,֊ասաց ու հետ քաշեց զենքը
֊Դու նման էիր քրոջս։{Լեո}
֊Աաա պարզ է։ Իսկ հիմա ինչ ես կարծում ինչ է լինելու քե հետ?։
Նորից լռեց։ Լիլին լուրջ դեմքով նայեց նրա աչքերին
֊Գնա։ Հեռացիր։ Այնքան հեռու որ չհիշեմ էլ գոյությանդ մասին։ Ես վերջ եմ դնում խաղին ես փակում եմ ձեր սկսած զզվելի այս խաղը որը կոչվում է վրեժ։
Լեոն զարմացած նայում էր, միթե կարող է այդ փոքրիկ մարմնում թաղել այդ հսկայական ցավը կուլ տալ ամեն ինչ ու շարունակել ապել։ Դրանում է կայանում կնոջ յուրահատկությունը?։
֊Ինչու ես այդպես նայում ես քեզ չեմ ստում ես քեզ բաց եմ թողնում,֊ասաց ու դուրս եկավ սենյակից։
Այո նա յուրահատուկ էր։ Նա կուլ տեց ցավը։ Նա պայքարեց և ոտքի կանգնեց։ Հիշողությունը գրեթե վերականգնվել էր, չէր կարող ապել Իսպանիայում տհաջ հիշությունները շատ էին վերադարձավ Կորեա իր ու Թեհյոնի տունը։ Հիմա ոմանք կհիշեն Մարիային ինչ եղավ նրա հետ? Լիլին այս ամենի նախորդ գիշերը արդեն սպանել էր նրան եթե մարդ մեկ անգամ դավաճանել է մեկին ապա նա կրկին կանի դա (դե նա մատնեց Լեոյին)։
2ՏԱՐԻ ԱՆՑ
Դուռն առանց թակել ներս մտավ Չիմինը։
֊Հորեղբա՜յր,֊ հնչեց փոքրիկ անուշիկ ձայն, իր փոքրիկ տոտիկներով վազեց դեպի Չիմինը։ Չիմինը գիրկն առավ աղջնակնին ու սկսեց համբուրել կլորիկ թուշիկները։ Մանկական ծիծիաղով էր լցվել տունը։
֊Չիմին հերիք է թող նրան։{Լիլի}
֊Իմ հրեշտակը այնքան լավ է։{Չիմին} համբուրեց ևս մեկ անգամ ու իջեցրեց գրկից։
֊Մայրիի՜կ,֊ասաց գլուխը թեք ու նայեց մորը։
֊Այո, ինչ է ուզում իմ հիշտակը։
֊Սա կտաս նրան,֊ու մի ծրարի նման բան մեկնեց մորը։ Լիլին ոչ այդքան ուրախ բայց վերցրեց։ Աղջնակը վազեց Չիմին հորեղբոր մոտ ու սկսեց խաղալ նրա հետ քիչ հետո հոգեց ու քնեց, Լիլին նրան տարավ սենյակ ու եկավ։
֊Կարծես Թեհյոնի փոքրիկ տարբերակը լինի պարզապես ավելի նուրբ դիմագծերով,֊ասաց Չիմինը ժպիտով։
֊Այո ,֊ժպտաց Լիլին ու նստեց բազմոցին։
֊Էլի նամակներ է գրում հորը?
֊Հա, չնայած 2,5տարեկան է բայց ստիպում է ինձ գրել իր անունից նամակ մինչև ինքը լրիվ կսովորի տառերը և ինքնուրույն կկարողանա գրել։
֊Ինչու ես նրա հետ նման խաղեր խաղում իսկ եթե մի օր իմանա որ դու ես պատասխանում հոր անունից?
֊Դու չես պատկերացնի նրա երջանկությունը երբ լսում է Թեհյոնի մասին ամեն օր խնդրում է պատմել նրա մասին։ նա ամեն օր շունչը պահած սպասում է այն պահին թե երբ պիտի նամակ գրենք։ Դա նրան երջանկացնում է։
֊Երանի Թեհյոնը տեսներ նրան, իր աղջկան զարմանալի է հնչում ,֊քթի տակ ժպտաց,֊ մի օր ինձ ցույց կտաս բոլոր նամակները?
֊Այո , նա նաև Չոնգուկին է գրում։
֊Չոնը...իմ 2 եղբայրներն էլ գնացին, 2ն էլ հիմար էին,֊տխուր ծիծաղեց։
֊Հավանաբար նկատած կլնեիր Չոնի վերաբերմունքը քո հանդեպ։
֊Այո, բայց....ինչ որ բան ես ուզումասել։
֊Դե ինձ թվում էր նա էլ էր հավանում քեզ, ուղղակի երբ տեսավ Թեհյոնին զգացմունքներ էլ քայլեր չարեց։
֊Ես երբեք չէի կարող պատկերացնել որ հնարավոր է նման բան լինի, դե Թեհյոնը նա շատ էր խանդում նրան դուր չէր գալիս երբ Չոնի հետ էի, բայց ինձ թվում էր որ այդ խանդը անտեղի էր։
֊Ոչ անտեղի չէր, իմ կարծիքով նրանք խոսել էին այդ թեմայով։Եթե սկզբում իմանայիր դրա մասին ում կընտրիր Թեհյոնին թե Չոնին?
֊Թեհյոնին...այո նա առաջին հայացքից սառնասիրտ էր, վատը նույնիսկ կարելի է ասել հրեշի նման, բայց երբ ճանաչեցի նրան բոլոր այդ վատ կողմերը չքացան իմ աչքից, իսկ Չոնին սկզբից էլ եղբոր պես եմ սիրել։
֊Պարզ է , իսկ մտածել ես նոր ընտանիք կազմելու մասին։
֊Չեմ կարող, չեմ ուզում, Ես արդեն ունեմ ընտանիք և կապ չունի որ Թեհյոնը մեր կողքին չէ, մենք միևնույնն է շատ ենք սիրում նրան նույնիսկ Յունան երբ կյանքում ոչ մի անգամ չի տեսել Թեհյոնին և չի էլ տեսնի բայց ինձնից շատ է սիրում նրան։
֊Յունան ուղղակի հրաշք է, երանի Թեհյոնը տեսներ նրան, լավ արդեն ուշ է ես գնամ , բայց ուզում եմ մի անգամ էլ տեսնեմ Յունաին։
֊Այո իհարկե արի գնանք։
Լիլին Չիմինին ուղեկցեց Յունայի սենյակ։ Նա իսկական հրեշտակ էր, բացի դա շատ նման էր Թեհյոնին։ Չիմինը մոտեցավ համբուրեց Յունային կարծես թե արթնացավ։ Աչքերը փակ ու ցածր ձայնով ասաց։
֊Մայրիկ....հայրիկն է եկել, ասա նրան որ շատ եմ սիրում նրան?
֊Ոչ հրեշտակս Չիմին հորեղբայրն է։
֊Չ(Ց)իմին~ի .....հորեղբա՜յր ես քեզ էլ եմ շատ սիրում։
.
.
.
.
.
.
.
.
Վերջ✨
Եթե ինչ որ մաս ձեզ անհասկանալի կթվա կարող եք գրել ես կփորձեմ ավելի լավ նկարագրել։
Կներեք տառասխալների համար ես խմբագիր չունեմ և ինքս չեմ հասցնում ստուգել։
Եվ վերջում կցնականայի ձեր կարծիքը լսել(դրական թե բացասական նշանակություն չունի❤)։