Snapshot

Zondag 8 Juli

Ik stap op de fiets naar het studentenhuis waar Kate een appartement heeft. Zij zit in een ander studentenhuis omdat toen ze zich aanmeldde bij de flat waar ik zit; alles al vol was. Na een kwartier fietsen kom ik aan bij het gebouw. Naast de deur staan verschillende namen met allerlei knopjes, netzoals je altijd bij een bejaardentehuis hebt. Ik druk op het knopje naast de naam "Kate Hailey" en hoor een piep en wat gekraak. Dan komt de vrolijke stem van Kate uit de speaker: 'Heeii, kom er gauw in!' Nog een piep volgt en de deur van de studentenflat gaat open. Na drie trappen opgelopen te zijn kom ik voor Kate's deur te staan waar ze al in de deuropening staat. We geven elkaar een knuffel en dan laat Kate me binnen.

Ik ben altijd al jaloers geweest op haar appartement. Niet persé op de grootte of het uitzicht dat ze er heeft (want ze kijkt uit op een supermarkt dus dat is niet echt iets om jaloers om te worden), maar om hoe ze haar appartement heeft ingericht is zo leuk en gezellig. Alle muren zijn in een lichte kleur mintgroen geverft, maar dan niet heel fel mintgroen, maar gewoon mooi zacht en rustig. De vensterbanken en de kozijnen zijn van donkerbruin hout, en er hangen leuke lichtroze gordijnen voor de ramen. Ook hangen er wat mooie zelfgemaakte foto's aan de muur (waarvan je overigens niet echt aan kan zien dat ze zelfgemaakt zijn want Kate is een erg goede fotografeerster dus haar foto's zien er erg professioneel uit). Verder heeft ze nog een zacht lichtgrijs kleed op de vloer liggen en een lekkere hangbank staat in de hoek van de kamer met een tafeltje waar een tv op staat ervoor.
Ik plof neer op de bank en Kate komt naast me zitten, nadat ze twee glazen ice tea op het tafeltje voor ons heeft neergezet.
'Nou vertel eens; hoe gaan de voorbereidingen?'
'Nou het is allemaal wel wat duurder dan ik had gedacht, maar ik red het wel. En verder gaat alles goed. Ik moet nog een paar dingen regelen en dan ben ik klaar voor vertrek.' 'Ik ga je wel missen hoor.' zegt Kate met een zucht.
'Nou niet emotioneel worden hoor. Straks ga ik nog huilen.'
Kate kijkt me lachend aan. 'Dat moet natuurlijk niet gebeuren. Kom we gaan een Pretty Little Liars marathon houden.'
'Dat lijkt me een uitstekend idee.'
Even later zitten we voor de tv ons helemaal vol te proppen met chocola en chips, terwijl we weer eens zitten weg te zwijmelen door de knapheid van Wren, Ezra, Caleb en Jason.
Opeens besef ik me dat dit de laatste keer zal zijn dat Kate en ik zulk soort dingen kunnen doen. Straks kunnen we alleen nog maar samen bellen en skypen. Ik zucht. Ik moet nog maar even genieten van mijn tijd in Nederland.