Snapshot

Dinsdag 10 juli

Mijn koffers staan ingepakt en wel op mijn bed. Het is nu 17:00 en mijn vliegtuig vertrekt om 20:00 dus ik moet zo maar eens vertrekken.

Vlug haal ik een kam door mijn lange kastanje bruine haar en bind het in een rommelige hoge staart. Dan ben ik klaar voor vertrek.

Het is erg druk op het vliegveld maar dat verbaast me niks; het is altijd druk op het vliegveld. Gehaaste mensen lopen met hun koffers rollend achter hun aan op weg naar de poortjes waar ze hun bagage op een rollende band moeten afleveren. Je ziet gestresste ouders die boos worden op hun vervelende kinderen, stelletjes, ouderen enzovoort. Ik heb het altijd al leuk gevonden om naar mensen te kijken. Iedereen heeft een eigen leven en je kan altijd snel aan iemand zien in wat voor stemming diegene is en wat voor karakter dat persoon heeft. Sommige mensen zijn heel apart gekleed of zijn buitengewoon knap en dan kan ik me er niet van weerhouden om ernaar te blijven staren. Soms levert dat gênante situaties op. Dan zie ik een heel knappe jongen. Vervolgens staar ik een half uur naar hem omdat ik gewoon geen leven heb (zoals Kate het altijd noemt). En dan na een tijdje heeft die knappe jongen eindelijk door dat ik hem de hele tijd aanstaar, waardoor hij me een rare blik toe werpt, of zoals ook een keer is gebeurt; naar mij toe loopt om te vragen of er iets is. Meestal wordt ik dan knalrood en schaam me dood. En dat als 18 jarige. Oke, misschien moet ik Kate gelijk geven.

Na heel lang wachten zit ik eindelijk in het vliegtuig. De reis naar Australië heeft twee tussenstops: Singapore en Bangkok. Met die tussenstops meegerekent is de gemiddelde reistijd zo'n 24 uur. Gelukkig heb ik genoeg dingen mee om de tijd te verdrijven. Ik pak dan ook mijn laptop en klik de film The Hungergames aan. Die film verveelt nooit. Op een gegeven moment komt er een moment in de film waar ik altijd schrik. (spoiler voor mensen die de film nog niet gezien hebben) Het is die scene waarin mutanten wolven/honden uit de bosjes springen wanneer alleen Katniss, Peeta en Cato nog over zijn. Hoe vaak ik de film ook gezien heb; ik kan nog steeds niet inschatten wanneer het schrikmoment nou precies komt. Dus ook deze keer komt het weer helemaal onverwachts, en van de schrik schiet mijn arm opzij. Keihard tegen het slapende meisje naast me aan. Ze schrikt wakker en kijkt me verontwaardigt aan. Ik schat haar ongeveer dezelfde leeftijd als ik.

Ik kijk haar verontschuldigend aan. 'Sorry dat ik je wakker heb gemaakt. Ik hoop dat het geen pijn deed?'

'Nou wel een beetje maar het is niet erg.' Ze werpt een blik op het scherm van mijn laptop en glimlacht. 'Nu snap ik waarom je me aanstootte. Bij die scene schrik ik me ook elke keer weer rot.' Ik lach. 'Ook al iets van honderd keer gezien?'

'Ja, The Hungergames is te geweldig om het maar één keer te kijken. Ik heb de andere delen op mijn laptop staan. Lijkt het je leuk om straks samen te kijken?'

Ik knik enthousiast. 'Ja, leuk! Ik kijk even de film af en dan wil ik wel graag weten wat jij in je eentje in Australië gaat doen.'

'Insgelijks. Ik ben trouwens Aria.'

Ik vertel ook mijn naam en dan ga ik weer verder met kijken.

Ik klap mijn laptop dicht en doe hem weer in mijn handbagage. De film is afgelopen, maar Aria is weer in slaap gevallen dus ik doe mijn oortjes in en laat de muziek mijn oren vullen. Het is inmiddels al 22:00 en de zon gaat langzaam onder. Het is een heldere dag dus er is geen wolkje aan de hemel. De lucht ziet er daadwerkelijk prachtig uit. we vliegen over het water dus de oranje, gele en rode gloed van de ondergaande zon weerspiegeld over het rimpelende water. Ik kan er wel uren naar kijken. Snel pak ik mijn camera uit mijn handbagage, en maak een paar mooie foto's. Daarna zet ik hem op de filmstand en film de zonsondergang totdat hij voorbij is. Vervolgens zet ik het filmpje op mijn laptop en versnel hem zo erg dat je in een minuut de hele zonsondergang zich ziet afspelen. Nu kan ik die mooie aanblik wanneer ik wil weer terughalen.

'Wauw wat mooi! Ik ben blij dat je het op film hebt gezet. Dit had ik niet willen missen.' Aria is zonder dat ik het merkte wakker geworden en kijkt mee naar het filmpje. 'Ja hè, zonsondergangen zijn, vind ik, een van de mooiste dingen op aarde. Dat zijn dan ook de meeste dingen die ik fotografeer.'

Aria kijkt me nieuwsgierig aan. 'Fotografeer je vaak?'

Ik vertel over mijn opleiding Fotografie, en over mijn plannen in Australië en Nieuw Zeeland.

'Wat leuk! Ik ga naar Australië om bij mijn familie in Sydney langs te gaan en daarna te backpacken door de rest van Australië.'

Ik bedenk me dat Sydney ook het eerst is waar ik naar toe wil dus ik vraag haar of ik als ze het niet erg vindt, ik met haar mee zou mogen.

'Ja, dat is wel een leuk idee. Ik zal even bellen naar mijn oom en tante. want die ga ik bezoeken, of ze een extra kamer klaar willen maken.'

'Wat aardig, dankjewel!'

Ze glimlacht. 'Geen probleem, hoewel mijn oom en tante heel aardig zijn, zijn ze ook behoorlijk saai. Nu heb ik tenminste iemand om mee op te trekken.'

Dat geldt ook voor mij. Toen ik nog thuis was maakte ik me al zorgen over of ik niet een beetje eenzaam zou zijn zo in mijn eentje in zulke voor mij onbekende landen. Maar als ik de rest van de reis net zo snel vrienden maak als nu, dan komt het helemaal goed.

We praten nog even verder, en op een gegeven moment begin ik moe te worden. Langzaam zakken mijn ogen dicht en uiteindelijk zit ik in een vaste slaap.