Snapshot

Maandag 9 Juli

Gisteren zijn Kate en ik nadat we de marathon hadden gehouden, nog even naar een restaurant geweest om avond te eten. Daarna gingen we naar de disco van uit de buurt en hebben we eens even lekker gefeest. Misschien een beetje te veel... Ik ben echt een wrak. Maar ik heb het ervoor over want het gaat nog wel een jaar duren totdat ik weer eens met Kate kan feesten.

Vandaag ga ik naar mijn ouders om afscheid te nemen en nog wat spullen van thuis mee te nemen.
Ik heb er best wel veel zin in. Het is al wel drie maanden geleden dat ik mijn ouders heb gezien. Veel te lang dus.

Ik kijk op internet naar de eerstvolgende vertrektijd van de trein die van Amsterdam naar Maastricht rijdt. Mijn ouders wonen in Maastricht.
De trein vertrekt om 12:00 dus ik moet nog even naar de winkels racen om een mooi bosje bloemen voor mijn ouders te kopen.

Ik sta op het station te wachten op de trein met een mooie bos bloemen in mijn hand, wanneer er een klein meisje naast me komt staan. Ze kijkt me met grote ogen vol met nieuwsgierigheid en, ergens ook een beetje verwondering, aan.
Ik kijk haar glimlachend aan. 'Hallo, zijn je ouders er niet?'
De glimlach die zonet nog op haar gezicht te zien was, verdwijnt als sneeuw voor de zon. Ik schrik; heb ik iets verkeerds gezegd?
'Ze zouden koffie halen...' weer kijkt ze me met grote onwetende ogen aan.
Na een snelle blik op mijn horloge zie ik dat het nog een half uur duurt totdat mijn trein vertrekt. Mijn blik gaat weer naar het meisje dat nu verwonderd naar alle gehaaste mensen kijkt. 'Waarom hebben ze zo'n haast?'
Ik frons mijn wenkbrouwen. 'Tegenwoordig heeft iedereen haast.'
Ze knikt.
'Hee, laat ik je even naar je ouders brengen. Ze waren toch koffie aan het halen? Ze zullen vast ongerust zijn.'
Weer knikt het meisje, en ik beschouw dat als teken van goedkeuring.
Het meisje pakt mijn hand en ik loop samen met haar naar de Starbucks aan de zijkant van de spoorbaan.
We stappen het café in en ik vraag het meisje, die Lily blijkt te heten, of ze haar ouders kan aanwijzen.
Ze kijkt zoekend om zich heen en sleurt me vervolgens aan mijn arm mee naar een tafel waar een man en vrouw van middelbare leeftijd aan zitten. Dat moeten haar ouders zijn.
De vrouw kijkt blij naar haar dochter en omarmt Lily. 'Waar was je nou? We hadden je toch gezegt om bij de ingang op ons te wachten?'
Lily kijkt een beetje beschaamd naar beneden. Ik vraag me af waarom haar ouders niet zijn gaan zoeken inplaats van rustig aan een tafeltje te gaan zitten, maar ik besluit die gedachte voor me te houden.
De vader van Lily kijkt me vriendelijk aan. 'Bedankt dat je op onze dochter hebt gepast. Ze was je niet tot last hoop ik?'
'Nee totaal niet. Ik was toch veel te vroeg dus ik kon wel wat tijdverdrijf gebruiken. En bovendien is ze een erg leuke meid.'
De moeder kijkt me glimlachend aan. 'Gelukkig. Wil jij ook een koffie of thee? Dat is wel het minste dat we voor je kunnen doen.'
Ik werp een vluchtige blik op mijn horloge en bereken even of ik het zal redden als ik nu nog koffie neem.
'Graag, zouden jullie het erg vinden als ik het dan opdrink in de trein? Anders haal ik hem niet.'
Het is geen probleem, dus even later zit ik in de trein met een chocolade frappuchino, een mooi boek te lezen.
Na een poosje ben ik het lezen zat, en vul mijn hoofd met muziek door mijn oortjes in mijn oren te stoppen. Leunend met mijn hoofd tegen het raam kijk ik naar buiten. Op een gegeven moment schrik ik op van iemand die naast me komt zitten, wat ik best wel jammer vind want ik hou ervan om alleen te zijn. Dan heb je niet de hele tijd dat gevoel alsof je iemand op zijn of haar gemak moet stellen. Of altijd maar een gesprek moet hebben om een akward stilte te voorkomen. Bij sommige mensen is dat natuurlijk niet zo. Bij mijn beste vriendin Kate natuurlijk niet, en bij mijn familie niet. Gewoon mensen waarvan ik houd.
Ik kijk onopvallend opzij. Naast me is een jongen van ik schat 19 jaar komen zitten. Hij heeft een licht getinte huid en hazelnootkleurige ogen. Verder hangt zijn donkerbruine haar een klein beetje voor zijn ogen, met als gevolg dat hij om de minuut even met zijn hand langs zijn haar strijkt. Eigenlijk is hij gewoon perfect. Dat weerhoudt me er dan ook niet van om de rest van de rit naar hem te blijven staren. Opeens wordt ik opgeschrikt uit mijn gedachte door de stem van de machinist die omroept dat we bij het perron van Maastricht zijn aangekomen.

De deuren van de trein schuiven met een sissend geluid open en ik stap uit de trein. Zoekend kijk ik om me heen naar mijn ouders die me op komen halen.
'Hei Aurora! Goede reis gehad?'
Ik draai me om en kijk recht in het vertrouwde gezicht van mijn moeder. We geven elkaar een knuffel en ik vertel over de diploma uitreiking waar mijn ouders jammer genoeg niet bij konden zijn door hun drukke banen. 'Waar is papa eigenlijk?' Eigenlijk weet ik het antwoord al voordat ik de vraag gesteld heb.
'Ohw, die had nog wat zaken te doen, maar hij is als het goed is weer thuis bij het avondeten.'
'Oke, dan is het niet erg.'
Mijn moeder geeft me weer een knuffel en een kus op mijn wang en even later zit ik in de auto op weg naar het huis waar ik in opgegroeit ben.