"Embracing the fear, chasing the fight
The glow of the fire will light up the night"
***
De zee brandde. Bruisend blauw en vlammend rood en dikke, zwarte rook die de hemel vulde. Statige stilte op het vasteland en geschreeuw onderwater, de Zon hoog...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
De oude vrouw was hier te oud voor. In feite was ze te oud voor alles: te oud om te rennen, te oud om een leger te leiden, te oud om te helpen de zee in brand te zetten en eigenlijk gewoon te oud om te leven. Ze ging dan ook al zes eeuwen mee, en hoewel ze best begreep als anderen zeiden dat dat te oud was om al deze dingen te doen, was dat uitstekende motivatie om het vervolgens toch te doen. Ze was immers niet zomaar iemand van ruim zeshonderd - ze was de princeps van Phoinix en was dat al een ruime eeuw.
Ze had rijken en helden zien groeien en vallen. Ze had haar broers en zussen meerdere keren zien reïncarneren. Van zoveel van hen had ze meerdere levens gezien - soms vanaf het moment dat ze uit de as geboren werden, tot ze vlam vatten en weer in as veranderden. Ze had legers geleid en veldslagen gewonnen en oorlogen begonnen, oorlogen zien eindigen, en weer opnieuw beginnen. Als geen ander kende ze de snelle en trage cirkels die de wereld maakte. Zon tot Maan, oceaan tot regen, as tot as, oorlog tot oorlog.
Ze had nog nooit de zee zien branden, dus dit was een nieuwe ervaring. De oude vrouw was dol op nieuwe ervaringen. Ze was ook dol op machtsvertoon, dus een dergelijke belangrijke gebeurtenis kunnen toevoegen aan de lijst met grootse daden van Phoinix onder haar regime kon ze wel waarderen. Hoewel ze ergens lichtelijk geërgerd was dat iedereen haar aandeel in deze dag zou vergeten - het was haar hitte geweest, haar gave, die de warmte genereerde waarmee haar tweede broertje de vlammen in stand hield - was ze trots op haar tweede broertje. Hoewel hij nooit eerder een bevel geweigerd had, of zelfs maar leek te aarzelen, was de oude vrouw niet zeker geweest dat hij ook deze keer zou gehoorzamen.
Ze had de aarzeling gezien. Ze had er geen woord over gezegd, voor de simpele reden dat als ze aandacht zou geven aan zijn twijfels, ze de indruk zou wekken dat daar ruimte voor was. Die was er niet. Zij was de princeps van Phoinix en haar wil was wet. Haar tweede broertje zou haar commando's opvolgen of de gevolgen voelen, twijfels of niet.
En dat had hij gedaan. Niemand had hem hoeven uitleggen waarom dit belangrijk was, niemand had hoeven dreigen of hem eraan helpen herinneren wat er zou gebeuren als hij tegen zijn princeps in zou gaan. De oude vrouw had deze positie al een geruime eeuw. Dat had ze niet vanwege haar genade. Dat wist haar volk, dat wist de wereld en dat wist haar tweede broertje ook. Hij was de enige die de zee in brand kon zetten, hij was een van hen en ze gaf zielsveel om hem - ze kon niet anders, ze was erbij geweest toen hij reïncarneerde en had hem vanaf dat moment zien groeien tot wie hij nu was. Niets daarvan zou haar ervan weerhouden hem genadeloos af te straffen als hij tegen een direct bevel van haar in zou gaan.
Toen de oude vrouw net princeps was, waren het aantal executies exponentieel gestegen. De vorige princeps, nu haar oudste zusje, had zelden op die manier op ongehoorzaamheid gereageerd. Het resultaat was dat ongehoorzaamheid veel vaker voorkwam. Sinds de oude vrouw de baas was, was dat anders. Zo snel als het aantal executies was toegenomen, nam het samen met de ongehoorzaamheid weer af. In de afgelopen decennia, had ze een dergelijke executie geen enkele keer hoeven uitvoeren. Maar als haar tweede broertje tegen haar ingegaan was, zou ze niet hebben geaarzeld. Het maakte niet uit wie hij was - wie zij was, was wat er toe deed.
