20 वर्षांपूर्वी या सगळ्याला सुरवात झाली. सम्यक आणि शार्दूल दोघे खूप चांगले मित्र होते. दहावीत एकाच वर्गात असल्याने दोघांची चांगलीच गट्टी जमली होती. बाकी विद्यार्थ्यांपेक्षा दोघे अभ्यासात खूप हुशार होते. हुशार विद्यार्थ्यांप्रमाणे दोघेही वर्गामध्ये पहिल्या बाकावर बसायचे. ते सुद्धा बरोबर फळ्याच्या समोरच्या पहिल्या बाकावरच ते बसायचे. पण त्याचे कारण खरंतर वेगळेच होते. वर्गात येणाऱ्या बाईंच्या सौंदर्याचे जवळून दर्शन व्हावे हा एकच हेतू त्यांचा असे. बाईंचा हात जेव्हा पदर नीट करण्यासाठी पोटाजवळ जायचा तेव्हा दोघांचीही नजर त्यांच्या खोल बेंबीवर स्थित व्हायची. फळ्याजवळ डस्टर आणि खडू ठेवायला जागा नसल्याने बाई नेहमी ते पहिल्याच बाकावर ठेवायच्या. शार्दूल बाईंच्या नकळत मुद्दामून तो डस्टर खाली पाडायचा आणि बाई जेव्हा डस्टर घ्यायला खाली वाकल्या कि मग त्या दोघांनाही अनमोल दर्शन घडायचे. सम्यक या बाबतीत भित्रा होता. तो चोरून चोरून सगळं बघायचा. पण डस्टर खाली पाडायला त्याची हिम्मत होत नसे. त्यामुळे शार्दूलच ते काम व्यवस्थितरीत्या पार पाडायचा.
संस्कृत विषयाच्या शेळके बाईंकडे तर दोघेही हपापलेल्या नजरेने बघत बसायचे. सर्व शिक्षिकांमध्ये शेळके बाईंचा सडपातळ बांधा त्यांना मोहून टाकायचा. त्यांच्या दोन्ही उभारांवर असलेला साडीचा पदर हा अशा पद्धतीने कमरेत खोचलेला असायचा कि त्यामधून त्यांची खोलगट बेंबी आणि तो कमरेचा आकार स्पष्ट दिसायचा. बाई जेव्हा फळ्यावर लिहीत असायच्या तेव्हा हात वर केल्याने त्यांचा ब्लाउज नेहमी थोडा वर जायचा मग पुन्हा हात खाली केल्यावर ब्लाउज ऍडजस्ट करताना त्यांच्या दोन्ही उभारांची होणारी हालचाल सम्यक आणि शार्दूल अगदी व्यवस्थित हेरत असत. शेळके बाईंच्या ब्रा ची स्ट्रॅप नेहमी त्यांच्या खांद्यावर तसेच पाठीवर बाहेर आलेली असायची. तो नजारा खरं तर बेधुंद करून टाकणारा होता. बाई जेव्हा त्यांच्या बाकाला चिकटून उभ्या असत आणि संपूर्ण वर्गाकडे बाईंचं लक्ष असे तेव्हा या दोघांची नजर मात्र जवळून दिसणाऱ्या बाईंच्या मादक शरीराकडे असे. बाईंच्या शरीराच्या घामाचा सुगंध त्या दोघांना मनमोहीत करून टाके. शार्दूल मुद्दामून त्याचे दोन्ही हात बाकाच्या पुढच्या बाजूला धरून असे ठेवायचा त्यामुळे बाई जेव्हा त्या बाकाला चिकटत असत तेव्हा त्याच्या हाताच्या बोटांना बाईंच्या कमरेचा तसेच पोटाचा देखील स्पर्श होत असेल. बाईंच्या त्या स्पर्शाने शार्दुलच्या शरीरामध्ये एक वेगळीच शिरशिरी निर्माण होत असे. पण सम्यक असे करण्यास घाबरत होता. बाई वर्गासमोर बोलत असताना कधी कधी त्यांच्या तोंडातली थुकी शार्दुलच्या हातावर उडाली तर लगेचच त्याचा सुगंध घेऊन तो हात तोंडाला लावल्यावर शार्दुलला स्वर्गात असल्याचा भास होत असे. शेळके बाईंच्या ब्लाऊजमधून बाहेर आलेली ब्रा स्ट्रॅप एकदा शार्दुलने पाहिली. त्यांना इशारा करून त्याने बाईंच्या कानामध्ये काहीतरी सांगायचे आहे असा इशारा करीत स्वतःच्या जवळ बोलावले आणि तो त्यांच्या कानामध्ये म्हणाला, “बाई तुमची ब्रा बाहेर आली आहे खांद्याच्या आणि पाठीच्या बाजूने.” असं म्हटल्यावर बाईंनी लगेचच ती ब्रा स्ट्रॅप आतमध्ये घेतली आणि शार्दूलकडे बघत एक स्माईल दिली. त्या शार्दुलला म्हणाल्या, “थँक यु शार्दूल. खूपच गुणी बाळ आहेस तू”
त्याचबरोबर बीजगणित आणि मूल्यशिक्षण या विषयांसाठी असलेल्या गावडे बाईंचा चेहरा खूप सुंदर होता. गोऱ्या पान असलेल्या गावडे बाईंचे डोळे घारे होते आणि अतिशय कोमल असा त्यांचा आवाज मनाला एक वेगळीच मोहिनी करत असे. त्यांच्या हनुवटीवर असलेले तीळ पाहिल्यावर संपूर्ण शरीरामध्ये खलबली माजत असे. गावडे बाई त्यांच्या लांबलचक केसांची एक वेणी बांधून पुढच्या बाजूला घेत असत. त्यामुळे त्यांची उघडी गोरी गोरी पाठ पाहताना जिभेवरून लाळ खाली कधी टपकायची हे शार्दूल आणि सम्यकला समजत नव्हते. जसा त्यांचा कोमल आवाज होता तसा त्यांचा स्वभावही अतिशय गोड आणि कोमल होता. मूल्यशिक्षणाच्या पहिल्या तासाला गावडे बाईंचा सुंदर चेहरा पाहिल्यावर संपूर्ण दिवस अगदी आनंदात जायचा. प्रार्थना म्हणताना सगळ्यांचे डोळे बंद असायचे पण शार्दूल आणि सम्यकचे डोळे बाईंच्या सौंदर्यावर असायचे. गणिताच्या तासाला सर्व काही येत असताना शार्दूल मुद्दामून बाईंना प्रश्न विचारायचा आणि मग जेव्हा उत्तर देण्यासाठी गावडे बाई त्याच्या जवळ येत असत तेव्हा त्यांच्या गंधाने तो न्हाऊन निघायचा. केस वरच्या बाजूला बांधण्यासाठी बाई जेव्हा दोन्ही हात वरच्या बाजूला करायच्या तेव्हा त्यांच्या ब्लाउजवरून काखेच्या जागी घामाने भिजलेले निशाण पाहून सम्यक सुद्धा गुटक्या गिळत असे.
इंग्रजीच्या मोहिते बाई बाकीच्या शिक्षिकांपेक्षा थोडे मॉडर्न पद्धतीचे कपडे घालायच्या. इंग्रजी विषयामध्ये त्यांनी पी एच डी केली होती. त्यामुळे त्या इंग्रजी फाड फाड बोलत असत. त्यांच्या भाषेप्रमाणे त्यांचे राहणीमान सुद्धा चांगलेच हाय फाय होते. त्या वेळी जास्त कोणी स्लिव्हलेस घालत नव्हते पण स्लिव्हलेस ब्लाउज घालायची हिम्मत फक्त मोहिते बाईंमध्ये होती. वर्गामध्ये मोहिते बाई जेव्हा स्लिव्हलेस ब्लाउज घालून यायच्या तेव्हा त्यांच्या गोऱ्या गोऱ्या दंडांना पाहून सगळ्या मुलांचा दांडा कडक व्हायचा. काखेतले केस त्या संपूर्ण काढत नसत. ट्रिम केलेले काखेतले केस हे लक्षवेधी होते. काखेमध्ये आलेल्या घामामुळे त्यांचा ब्लाउज देखील खालच्या बाजूला थोडासा भिजलेला असायचा. जेव्हा जेव्हा त्या काही कारणास्तव हात वर करीत असत त्या वेळी प्रत्येक जण एक टक लावून त्यांच्या त्या मधाळ काखेकडे बघत असे. मोहिते बाई खूपच शिस्तबद्ध होत्या. गृहपाठ जर कोणी करत नसेल तर त्याला उलट्या हातावर पाच छड्या मिळत असत. पण त्यांच्याकडून मार खायला शार्दूल आणि सम्यकला आवडत असे. म्हणून कधी कधी मुद्दामून दोघेही गृहपाठ करत नसत. शार्दुलने एक गोष्ट जाणली होती. जेव्हा जेव्हा मोहिते बाई वर्गावर यायच्या तेव्हा तेव्हा सावंत सर काही ना काही कारणास्तव आमच्या वर्गामध्ये यायचे. सावंत सर आल्यावर मोहिते बाईंचा राग शांत होत असे. दोघांमध्ये काय भानगड आहे हे जाणून घेण्याचा विचार शार्दुलच्या मनात आला. पावसाळ्यात बऱ्याचदा असं व्हायचं कि शाळेत येताना अचानक आलेल्या पावसाने बाईंचे शरीर संपूर्ण भिजायचे आणि मग वर्गामध्ये आल्यावर त्यांचे ओले झालेले केस सुकवतानाच्या सुंदर क्षणाने मन प्रफुल्लित व्हायचे. बाईंचे ते ओले झालेले शरीर पाहून तर लय भारी वाटायचे. भिजलेल्या ब्लाऊजमधून बाईंची ब्रा स्ट्रॅप स्पष्ट दिसायची. तसेच बाई जवळ आल्यावर त्यांच्या उभारांचा आकार अगदी मनुक्यांसोबत व्यवस्थित दिसत होता. जेव्हा बाईंच्या ओल्या कमरेचा स्पर्श पहिल्या बाकावर ठेवलेल्या शार्दुलच्या बोटांना व्हायचा तेव्हा शार्दुलची चड्डी लगेचच ओली व्हायची.
शाळा सुटल्यावर जादा तास तसेच जादा क्लासेस शाळेमध्येच असायचे. त्यामध्ये भूमितीचे सावंत सर आणि इंग्रजीच्या मोहिते बाई दोघे मिळून ते जादा क्लासेस घ्यायचे. ज्या वेळी सावंत सर एका वर्गामध्ये भूमितीचे जादा क्लास घेत असत तेव्हा मोहिते बाई शेजारच्या वर्गात इंग्रजीचा क्लास घेत असत. फळ्यावर विद्यार्थ्यांना भूमितीचे प्रमेय सोडवायला देऊन सावंत सर आणि त्यांच्या मागोमाग मोहिते बाई गच्चीवर जायच्या. जवळ जवळ अर्ध्या एक तासाने एक एक करून दोघेही खाली वर्गामध्ये येत असत. दोघांचे हे वागणे बाकी कोणाच्या नजरेस आले नाही पण शार्दुलच्या नजरेस हे आले आणि त्याची शहानिशा करण्याचे त्याने ठरवले. एके दिवशी फळ्यावर अभ्यास देऊन दोघेही नेहमीप्रमाणे गच्चीवर गेले. खोडकर शार्दूल सम्यकला न सांगता त्यांच्या मागोमाग गच्चीवर गेला. गच्चीच्या दरवाजात उभं राहून त्याने पाहिलं तर गच्चीवर कोणीच नव्हतं. त्याने हळू हळू एक एक पाऊल गच्चीवर टाकला. दरवाजालगतच्या असलेल्या वर्गाचा दरवाजा बंद होता आणि त्याला कुलूप होते. शार्दूल थोडा पुढे गेला आणि पुढच्या वर्गाच्या दरवाजा फक्त लोटून घेतलेला होता. त्याला बाहेरून कडी लावलेली नव्हती. शार्दूल त्या दरवाजाजवळ गेला आणि दरवाजाला कान लावून ऐकू लागला. आतमधून चित्रविचित्र आवाज येत होते. त्या वर्गाच्या खिडकीजवळ तो हळू हळू गेला. त्या खिडकीच्या कोपऱ्यातून तो वर्गामधले दृश्य बघू लागला.
त्याने पाहिले तर शेवटच्या बाकाच्या एकदम वरच्या बाजूला मोहिते बाई भिंतीला स्वतःची पाठ टेकवून दोन्ही पाय फाकवुन बसल्या होत्या आणि सावंत सर त्यांच्या साडीमध्ये घुसले होते. मोहिते बाई डोळे बंद करून विव्हळत होत्या. मोहिते सरांचे संपूर्ण टक्कल झाले होते. त्यामुळे त्यांच्या टकल्यावर हात फिरवत मोहिते बाई ओरडत होत्या, “आअह्म टकल्या काय मस्त चाटतोस रे. उफ्फफफ्फ आईगगग खूप मज्जा येत आहे रे. अजून आतमध्ये जीभ घालून चाट ना रे” बाईंचा दुसरा हात त्यांनी वर करून दाबून ठेवलेला होता. त्या त्यांची कंबर पुढे मागे करत होत्या. साडी मधेच तोंड असताना सावंत सरांनी त्यांच्या उजव्या हाताने मोहिते बाईंच्या ब्लाउजची बटणे उघडली आणि मोहिते बाईंनी एक हात पाठीमागे करून लगेचच त्यांच्या ब्रा चा हुक काढला. मोहिते बाईंचे दोन्ही कबुतरे मोकळी झाली. सावंत सरांचा एक हात मोहिते बाईंच्या उभारांवर फिरत होता तर दुसऱ्या हाताने ते बाईंच्या गोऱ्या पान मांड्यांना कुस्करत होते. बाईंचे मनुके ते अक्षरशः पिरगळत होते. त्यानंतर, सावंत सरांनी साडीमधून तोंड बाहेर काढले आणि वर उठून मोहिते बाईंच्या तोंडात तोंड घातले. मोहिते बाईंनी त्यांच्या उघड्या पाठीवर नखांनी ओरबाडत त्यांची जीभ चोखायला सुरवात केली. इकडे शार्दुलच्या चड्डीमध्ये खळबळी माजू लागली. त्याने चैन उघडून लगेचच त्याचा नागोबा बाहेर काढला आणि उजव्या हाताने हातगाडी चालवायला सुरवात केली.
मोहिते बाईंनी त्यानंतर सावंत सरांना भिंतीला लागून उभे केले आणि त्यांची पॅंट खाली करून त्यांचा नागोबा अंडरवियर मधून बाहेर काढला. नागोबाच्या आजूबाजूला मोठे जंगल होते. मोहिते बाईंनी त्या नागोबाला जिभेने चाटत संपूर्ण नागोबा स्वतःच्या घशामध्ये सारून घेतला. सावंत सरांनी दोन्ही हातांनी मोहिते बाईंच्या डोक्याला पकडले आणि ते स्वतःची कंबर हलवू लागले. मोहिते बाई आवाज करीत सरांचा नागोबा चोखित होत्या. त्याचप्रमाणे सावंत सर म्हणत होते, “बाई तुमच्यासारखी कोणच चोखित नाही ओ. त्या शेळके बाई सुद्धा तुमच्यासारखं चोखित नाही बाई” मोहिते बाईंनी नंतर सावंत सरांच्या लिंबांना तोंडात घेऊन त्याची चव चाखू लागल्या. सावंत सरांनी नंतर मोहिते बाईंना वर उठवले आणि त्यांना कमरेत उचलून पुन्हा त्याच बाकावर बसवले. बाईंचे दोन्ही पाय फाकवुन त्यांच्या गुहेच्या मुखावर स्वतःचा नागोबा ठेवला आणि दुसऱ्याच क्षणी बाईंच्या कमरेत पकडून तो नागोबा बाईंच्या बिळामध्ये घुसवला. मोहिते बाई जोरात ओरडल्या आणि त्यांनी सावंत सरांना घट्ट मिठी मारली. सावंत सर एका मागोमाग एक दचके देऊ लागले. त्या धक्क्यांनी खालचा बाक सुद्धा हालत होता. त्यातून कर्रर्रर्रर्र कर्रर्रर्रर्र असा आवाज येत होता. मोहिते बाई जोरजोरात ओरडत होत्या, “आअह्ह्ह्ह आईंगगग टकल्या किती मोठा आहे रे तुझा आअह्ह्ह्ह खूप मज्जा येतेय. जाधव सरांपेक्षा तुझा खूप मोठा आहे आणि तुझा स्टॅमिना पण छान आहे रे टकल्या.. आःह्ह आईंगग मेले मी आःह्ह आईंगगगग उफफ्फ आःह्ह बापरे आःह्ह आःह्ह आःह्ह उम्म्म” सावंत सरांनी त्यांचा वेग वाढवला आणि काही क्षणातच त्यांच्या नागोबाने संपूर्ण विष हे बाईंच्या बिळामध्येच ओकले. इकडे शार्दुलच्या नागोबाने सुद्धा फवारे उडवले पण त्याचे फवारे बरोबर त्या वर्गाच्या दरवाजामध्येच उडाले. शार्दुलने लगेचच चैन लावली आणि तो खाली पळाला. एक तास होऊन गेला होता. सावंत सर आणि मोहिते बाईंनी आवरले आणि वर्गातून बाहेर आले. बाहेर येताना दरवाजात उडालेल्या शार्दुलच्या दह्याने सावंत सरांचा पाय घसरला आणि त्यांच्या कमरेला चमक भरली.
चमक भरल्याने सावंत सरांनी सुट्टी घेतली. दुसऱ्या दिवशी शाळेमध्ये आल्यावर शार्दुलच्या डोक्यामध्ये एक कल्पना आली. मोहिते बाईंचा जेव्हा तास होता तेव्हा मोहिते बाईंनी नेहमीप्रमाणे कालचा दिलेला गृहपाठ बघायला सुरवात केली. हजेरी पटानुसार बाई प्रत्येकाला पुढे बोलावून गृहपाठ बघत होत्या. ज्यावेळी बाईंनी शार्दुलला पुढे बोलावलं तेव्हा तो इंग्रजीच्या गृहपाठाची वही घेऊन पुढे गेला. बाईंनी वही उघडून जेव्हा पाहिली तेव्हा त्या अचानक खुर्चीमधून उठल्या. त्या वहीमध्ये शार्दुलने लिहिले होते कि “बाई काल जादा क्लासेसच्या वेळी गच्चीवरच्या वर्गामध्ये मी तुम्हाला आणि सावंत सरांना पाहिले” या एका वाक्याने मोहिते बाईंच्या चेहऱ्याचा रंग उडाला. त्या घाबरल्या. पण दुसऱ्याच क्षणी त्या भानावर आल्या आणि भरलेल्या वर्गामध्ये असल्याचं त्यांना समजले. बाईंनी पुन्हा खुर्चीमध्ये बसून तो वहीचा कागद फाडून डस्टबिन मध्ये टाकला आणि शार्दुलला थोडे जवळ बोलावून त्याला काहीतरी इंग्रजी विषयाबद्दल सांगत आहे असा आव आणून त्या शार्दुलला म्हणाल्या, “बावळट तू काय करत होतास तिथे? आज संध्याकाळी शाळा सुटल्यावर जादा क्लासच्या तासाला मी सांगेन तेव्हा तू मला सायन्स लॅब मध्ये भेट समजलं” मोहिते बाई शार्दूलवर रागावल्या होत्या पण तितक्याच घाबरल्या देखील होत्या. शार्दूलच्या चेहऱ्यावर एक वेगळाच आनंद होता. जणू काही त्याला मोठा खजिना मिळाला आहे असा त्याचा रुबाब होता. घाबरत घाबरत बाईंनी इंग्रजीचा तास संपवला आणि तिथून जाताना त्यांनी शार्दुलकडे पुन्हा रागाने बघत त्यांच्या मनातला राग आणि भीती दोन्ही व्यक्त केले.
शाळा सुटल्याची घंटा झाली. आज सावंत सर सुट्टीवर असल्याने फक्त मोहिते बाई जादा क्लास घेणार होत्या. त्या वर्गामध्ये आल्यावर त्यांचे लक्ष शार्दूलकडेच होते. काही वेळ त्यांनी इंग्रजीचे व्याकरण शिकवून सगळ्या विद्यार्थ्यांना व्याकरणाचा काही अभ्यास करायला सांगितला. त्या वर्गाच्या बाहेर पडताना त्यांनी शार्दुलला ठरलेल्या ठिकाणी येण्याचा इशारा केला. बाई गेल्यावर काही क्षणामध्ये बाथरूमला जाऊन येतो हे सांगून शार्दूल जागेवरून उठला आणि बाईंच्या मागोमाग सायन्स लॅब मध्ये गेला. आतमध्ये गेल्यावर बाईंनी दरवाजा बंद केला आणि त्यांनी शार्दूलचा कान पकडून जोरात ओढला. त्या शार्दूलवर जोरजोरात ओरडू लागल्या, “नालायक तुला अक्कल आहे का शार्दूल? कुठे जायचं आणि कुठे जायचं नाही हे तुला समजत नाही का?” यावर शार्दुलच्या चेहऱ्यावर फक्त एक स्मित हास्य होते. बाईंच्या ओरडण्याचा त्याच्यावर काहीच परिणाम होत नव्हता. बाईंना समजलं कि शार्दुलला काहीतरी पाहिजे आहे. बाईंनी शार्दुलला प्रश्न केला, “बोल आता तू हे कोणाला सांगणार नाहीस याचं काय घेणार आहेस?” यावर लगेचच शार्दूल मोहिते बाईंना म्हणाला, “बाई तुम्ही जे सावंत सरांना काल दिल तेच मला पाहिजे” त्यावर मोहिते बाई जोरजोरात हसू लागल्या. बाई का हसत आहेत हे शार्दुलला समजत नव्हते. बाई म्हणाल्या, “अरे बाळा या सगळ्यासाठी तू अजून लहान आहेस. अजून तुला काही वर्षे आहेत हे सगळं करायला. पण मी तुला स्वर्गसुख देऊ शकते शार्दूल. जर तू कोणाला काही सांगणार नसशील तर” यावर शार्दूल म्हणाला, “स्वर्गसुख म्हणजे? बाई शप्पथ मी कोणाला काही सांगणार नाही. कधी देणार तुम्ही मला स्वर्गसुख बाई?” मोहिते बाई शार्दुलच्या जवळ आल्या आणि म्हणाल्या, “अरे बाळा इतकी घाई करू नकोस. स्वर्गसुख मिळण्यासाठी थोडं थांबावं लागतच ना? एक काम कर शार्दूल उद्या शनिवार आहे. तर परवा रविवारी तू माझ्या घरी ये. माझा नवरा काही दिवस बाहेरगावी गेला आहे. मी शाळेपासून जवळच राहते. आपल्या विभागामधली ती ‘स्टेट बँक ऑफ इंडियाची शाखा’ आहे ना त्याच्या शेजारी असलेल्या ‘शांती सदन’ या इमारतीमध्ये तिसऱ्या माळ्यावर ३०२ या फ्लॅटमध्ये ये. मी तुझी वाट पाहीन शार्दूल. तुझ्यासाठी एक सुंदर असं सरप्राईज मी तयार ठेवेन समजलं” बाईंचं हे म्हणणं ऐकल्यावर शार्दुलच्या संपूर्ण अंगावर काटा आला. शार्दूलसाठी हे सगळं नवीन होतं पण त्याच्या मनात कसलीच भीती नव्हती. तो लगेचच म्हणाला, “बाई तुम्ही सांगितल्याप्रमाणे मी रविवारी तुमच्या घरी येईन. मी घरी सांगेन कि तुमच्याकडे अभ्यासाला येतो आहे.” बाईंनी शार्दुलच्या चेहऱ्याला दोन्ही हातांनी धरून त्याच्या गालावर ओठ टेकवले आणि शार्दुलला डोळा मारत त्या तिथून निघून गेल्या.
रविवार उजाडला. ठरल्याप्रमाणे शार्दुलने आंघोळ वगैरे करून चांगले कपडे घातले. आईला त्याने सांगितले कि इंग्रजी विषयाबद्दल येणाऱ्या अडचणी विचारण्यासाठी मोहिते बाईंच्या घरी जावं लागणार आहे. त्याप्रमाणे तो घरातून बाहेर पडला. शार्दुलला मोहिते बाईंनी सांगितलेली त्यांच्या विभागामधली ‘स्टेट बँक ऑफ इंडिया ची’ शाखा माहित होती. त्या शाखेजवळ गेल्यावर त्याच्या शेजारी असलेली शांती सदन हि तीन मजली इमारत त्याला दिसली. त्या इमारतीच्या गेटवर वॉचमन उभा होता. कुठे जायचं विचारल्यावर शार्दुलने त्याला सांगितलं कि मोहिते बाईंनी बोलावलं आहे अभ्यासासाठी. हे सांगितल्यावर तो वॉचमन शार्दूलकडे बघून हसला आणि त्याला आतमध्ये जायला सांगितले. शार्दूल इमारतीमध्ये शिरला. जिन्यांनी वरती चढत तो तिसऱ्या मजल्यावर पोहोचला. ३०२ च्या दरवाजाची बेल त्याने वाजवली आणि काही क्षणातच दरवाजा उघडला गेला. मोहिते बाईंनी त्याचा हात धरून त्याला आतमध्ये घेतले आणि दरवाजा पुन्हा बंद केला. बाईंच्या घरामध्ये आल्यावर दरवाजाच्या शेजारी असलेल्या रॅक मध्ये त्याने स्वतःच्या चपला काढून ठेवल्या. मोहिते बाई त्याला हॉल मध्ये घेऊन आल्या. तिथे आल्यावर समोर पाहिल्यावर शार्दूल थबकला. समोरच्या सोफ्यावर शेळके बाई आणि गावडे बाई बसलेल्या होत्या. शार्दुलला पाहताच दोघींनी हसत हसत त्याचे स्वागत केले आणि मोहिते बाई शार्दुलच्या डोक्यावर हात ठेवून त्याच्या कानात म्हणाल्या, “काय रे शार्दूल आवडलं कि नाही तुला सरप्राईज माझं” शार्दूल विचार करत राहिला कि आता पुढे काय होणार...?
कसा वाटला तुम्हाला हा
भाग कळवा मला...🙏🙏🙏
वाट बघट आहे मित्रांनो....
