Bilinçaltı Günlüğü

Herakleitos'a Hiciv

hayatımda olup bitenler mucizevi sayılabilecek maceralardandı, aslına bakarsanız bu maceraya bu değeri atfeden yine benim. diğer yandan, bir başka kişiliğe göre, ekseriyetle hayatın akışına kapılmış -hiç ölmeyi istemediğim gibi zamanın geçmesini de müthiş derecede istiyordum- bir şeylerle oyalanan insan kimliğim göz önüne alındığında bu olup bitenlerin pek de mucizevi şeyler olmadığı görülebilirdi. benden önce yaşamış insanların devamı niteliğindeydim, onlardan farklı yaptığım bir şey yoktu. freud'un dediği gibi hangi şairi okuduysam oraya benden önce vardığını gördüm. bu düşünce insanı bir parça olsun yalnızlığını toplumsal boyuta sürse de müthiş derecede kederlendiriyor, değişen hiçbir şey olmaması. bir eylül günü, bir şubat akşamı, değişen ne? nothing. aslında beni etkileyen şey bu olaylara verdiğim tepkidir. şu an bile bunu anladığım söylenemez, insan kendini anlayamıyorken başka birisinden nasıl anlaşılmayı bekleyebilirdi? her şey birer hayal gibi, tutkularım bile. belki yarın, belki 1 sene sonra gözlerinin yeşilliğinden başka bir şey kalmayacak hatırımda. oysa sokakta yan yana yürüdüğümüz dakikalardaki tutkularım ne kadar da güçlüydü. aklıma yalnız bir düşünce nüksediyor; yaşamakta olduğum şeyler yalnız görünüşte olmuştu belki, kim bilir belki de görünüşten başka bir şey değildi. yanında rezil olmaktan neden korkuyorum hem? sen kimsin ki? beni üzecek olan şey ne? geleceğimi düşüneceğim yerde, geçmişte beni bir süre etkisi altına alan ve mütemadiyen fırtına gibi gürledikten sonra bir kenara fırlatan duyguların etkisi altında yaşıyorum. akşamları yapacak hiçbir işim olmuyor, benim zaten hiçbir zaman işim olmaz, belki de o yüzden seviyorum seni. tuhaf ama yalnız şu saatleri öldürmek için sevmediğim hâlde refik halit koray'ın romanlarını bile okuyorum. sanki ciddi bir kitap okursam ya da doğru dürüst bir şeyle uğraşırsam, geçmişin ve senin büyünü bozacakmışım gibi geliyor. senin, benim için neden bu kadar değer taşıdığını anlamadığım halde, gitmenden korkuyorum.