Bilinçaltı Günlüğü

Zerdüşt Yalancıdır

bir araya gelmemiz imkânsız olduğu hâlde seninle mutlu olabileceğime inanıyordum. fakat neye yarar bu tutkularım, düşüncelerim insan kullanmayı bilmediği sürece? korkuyorum fakat neyden korkuyorum? sevmekten mi? yahut insan olmaktan mı? çekingenliğimi, korkaklığımı çoğu kez toplumuzun atfettiği 'efendi' rolüne büründürmekle yetindim. birtakım personalar yarattım kendime. yeni cümleler, yeni yaşantılar bulmak istiyordum. hayatımın sıkıcı tekdüzeliğine son vermekten öteye gidemiyordu amacım, yalnızlığıma başka insanları alet ediyordum. her an sevdiğimi düşünemiyorum, arada kısa da boşluklar kalıyor. miryakefalon? yok. bazen boş bırakıyorum. sıkılganlığımı boş sözlerle dolduruyorum. özgür irademiz var mı? varsa var. herkes anlatmak için birilerini arar, oysa ben herkesten kaçıyordum. neden ellerim titriyordu? neden gözlerim karşısında bir canlı konuşurken sık sık sağa sola kaçıyordu? nazım'dan şiir okuyamamak. yaşamaktan mı utanıyordum? hayata ayıp oluyordu. neden bu utançları bir köşeye ittikten sonra yaşamaya devam etmedim? neden gözlerimi asfalttan kaldıramamıştım? muhallebi? yok. geçmişim ve geleceğim belliydi, hiç olmazsa anı kaçırmamalıydım. bildiğim tüm şiirleri haykıra haykıra okumalıydım. oysa üst insan okumalıydım demez. böyle oldu değil, böyle istedim der üst insan. güç istenci? evet. karanfilli çay. hangi çay daha güzel, öğrenemedim. saç taramak? yalnız sevdiğim zamanlar. makarna nasıl yapılır? sabahları insanlar kahvaltı ederler mi? ya dans etmek? gayet aklı başında olarak değil, deliler gibi dans etmek isterdim seninle. peki bizi engelleyen neydi? sen bir cümle söylerken o cümleden ne kadar çok anlam çıkarıyorum, bilemezsin. nasılsın? iyiyim. çalış yahya çalış. beş dakika daha öğretmenim. tüm bu yazdıklarım uydurma, aklımdan geçenleri yazmaya cesaret edemiyorum. zerdüşt yalancıdır. bana uzak gelen hayatı kurgu hâlinde anlatıyorum. sana her şeyi anlatsam her şey düzelecek gibi geliyor. yalnız kendimi düşündüğüm hâlde, bunu diğerlerine sevgi olarak belirtmek maksadıyla benliğimi kandırmak ve bunun yanında diğerlerinin belki de benim duyduğum sevgiden daha gerçek olması muhtemelken, kendimi kandırmayı bunların yanında daha önemli görmem, bir kere daha bencilliğimi ve sahteliğimi ortaya koyuyor. ben bu kalbe göre insan değilim.