Bilinçaltı Günlüğü

Sirkeci Garı

her sabah metroya vardığımda kendime şunu söylüyorum: bugün de onu sevmeliyim ve yalnız bunu düşünmeliyim, yoksa günün sonunu nasıl getirebilirim?
ve tüm bu düşüncelerin içinde kaybolurken kapılar açılıyordu. ve sonra gün bitiyordu. o gün yaşanan tek şey güneşin hareket etmesiyle kalıyordu.
sirkeci garında elini tutmayı düşünüyorum, belki bu kadarı da bir şeydir diyorum, geriye dönüp baktığımda yalnız bu anılarla avunacak bir şey istiyorum, belki sürdürülebilir bir son. sonra kendimi sorguluyorum: ben kimim? sırf zaman öldürmek maksadıyla, yaşlandığın vakit, arkadaşlarına anlatacağın birkaç silik hatıra? belki bu bile değil. belki ileride karşılaştığımızda tanımayacağız bile birbirimizi, zaman bizden çok şey alıp götürmüş olacak. öyleyse benim bu duygularımın ne anlamı kalacak? yalnız günü kurtarmakla yavaş yavaş ölüme sürükleyecek oysa. bazen seni tanıdığım için hayatımın diğer herkesten daha farklı olduğunu düşünüp budalaca bir sanrıya kapılıyorum, taa ki abi şuradan bir öğrenci diyene kadar. gogol gibi, seni, hiç tanımamayı isterdim demezdim çünkü tüm aptallığın bende olduğundan eminim. niye saklıyordum ki? kendimi de seni de, belki bizi de anlamsız görüyorum. bitip tükenmek bilmeyen tekdüzeliğe karşın, sen tüm bunların yanında, o gün matematik dersimin olmamasının verdiği mutluluktun sadece. bu kadardın işte, ben de bu kadardım. niye yaşıyordum? hiçbir şey düşünmemeliyim. neden iki insanın aynı anda aynı şeyleri hissetmesi bu kadar zor, anlayamıyorum. neyse, düşünmemeli. açıp televizyon izlemeli.