ချစ်တော့ချစ်တယ်! အလိုမလိုက်ဘူး!

ေဆာ့ဂ်င္နီး၏ စိတ္ဆိုးျခင္း

" ပ်င္းတယ္~~ ပ်င္းတယ္~~ "

ဤသည္မွာ Jung Hoseok တစ္ေယာက္ အိပ္ရာေပၚတြင္ ဟိုဘက္ဒီဘက္ လွိမ့္ကာျဖင့္ ေအာ္ေနေသာ အသံျဖစ္သည္။ လူမွာ ပ်င္းလြန္းလို႔ အရည္ညွစ္ခ်လိဳ႕ ရေနၿပီ၊ ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမယ္က မသိ... ဟိုဘက္အိမ္က Kim Seokjin ကိုေတာ့ သြားမေခၚခ်င္၊ ထိုေကာင္က သူ႕ကို စိတ္ဆိုးေနတာေၾကာင့္ အိမ္မလာနဲ႕ ဆိုကာ ေကာက္ေနပါသည္...

" သူ စိတ္ဆိုးတိုင္း ငါက မသြားစရာ? "

ဒါကေတာ့ ေငါက္ခနဲ ထထိုင္ကာ ခပ္ခ်ဥ္ခ်ဥ္ ေျပာမိေသာ စကား... 'ဒါေပမယ့္လည္း တကယ္ႀကီး စိတ္ဆိုးသြားတာကို...' ထိုအေတြးၿပီးေတာ့လည္း အိပ္ရာေပၚသို႔သာ ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္အိပ္ခ်ရျပန္သည္။ Seokjin က စိတ္ဆိုးလြယ္သလို စိတ္ေျပလည္း လြယ္ေပမယ့္ ဒီတစ္ေခါက္ကေတာ့ အတည္ႀကီး စိတ္ဆိုးသြားသည္ထင္...

" ဘာလို႔မ်ား အဲ့ေလာက္ အၾကာႀကီး စိတ္ဆိုးရသလဲ? မေကာင္းတဲ့အေကာင္! "

ထုံးစံအတိုင္း ထိုေကာင့္ကို ဆဲေရးလိုက္ကာ သြားေခ်ာ့ခ်င္ေနေသာ စိတ္ကို ခ်ဳပ္တည္းလ်က္ မ်က္ႏွာထားကို ေမာ္ခ်ီကာ အိမ္ေအာက္ဆင္းလာလိုက္သည္။ ေလွကားရင္းနား ေရာက္ေတာ့ ေတြ႕လိုက္ရသည္က Kimchi ဘူးႀကီးပိုက္ၿပီး အျပင္ထြက္ဖို႔ ျပင္ေနတဲ့ ေမေမ...

" ေမေမ! "

" ဟဲ့ ပလုတ္တုတ္! အလန့္တၾကားနဲ႕ Jung Hobi ရယ္... ဘာျဖစ္တာလဲ? "

မိခင္၏ စိတ္မရွည္စြာ မ်က္ေမွာင္ၾကဴတ္ေနေသာ စိတ္ဆိုးေတာ့မည့္ အမူအရာေၾကာင့္ Hoseok မွာ ဆူခံထိမည့္ ေဘးကလြတ္ေအာင္ ေလွကားကို တစ္ဆင့္ခ်င္း ျဖည္းျဖည္း ဆင္းလိုက္ရင္း...

" ဟီးးးး ဘယ္သြားမလို႔လဲလို႔ ေမးမို႔... ေမေမ ထြက္သြားမွာ စိုးလို႔ "

" ဘယ္မွမသြားပါဘူးးး ဟိုဘက္အိမ္ကို ဒါသြားပို႔- "

" သားသြားပို႔မယ္ ေမေမ! သားသြားပို႔မယ္!! "

ေလွကားထစ္ေတြကို ျဖစ္သလို ေက်ာ္ဆင္းလာေသာ Hoseok အား Jung ေမေမမွာ မယုံမၾကည္ႏွင့္ ခႏၶာကိုယ္ကို အေနာက္ဆုတ္ကာ အကဲခတ္သည္။ ဒါေတြကို ဂ႐ုမစိုက္နိုင္စြာ Hoseok မွာေတာ့ ေမေမ့လက္ထဲက Kimchi ဘူးႀကီးကို လက္လႊဲယူလိုက္ရင္း အိမ္ျပင္ထြက္ေတာ့သည္...