Pag-ibig Na Hindi Nasabi

Wakas

Wakas
—

Nasa paradahan si Leviano kasama ang ilang tricycle driver na naghihintay ng pasahero na baba sa jeep na galing sa bayan.

He's already 45. He looked more mature with some wrinkles visible on his face. Ngunit maaaninag mo parin ang kakisigan niya noong kabataan nito.

His hair is a bit disheveled. Malayong-malayo sa maayos na pagkakasuklay niya noon. His stubbles also grown a li'l bit longer. Maybe because he often forgotten to shave it.

Mula sa kinatatayuan niya, kitang-kita niya ang pagbaba ng isang pamilya mula sa bus.

Karga-karga ni Herman ang pitong taong gulang na anak habang ang isang kamay ay may hawak na bag. Nakakapit naman si Asuncion sa braso niya. Ang tiyahin naman ni Asuncion na si Aling Dorris ay may dala ring bagahe.

Leviano watched Asuncion smiled widely together with her husband and son crossing the road.

For the past ten years maraming nagbago. Asuncion married Herman and had a child after.

Leviano was there on her wedding day. He was watching while his heart is bleeding to death.

Pinanood niyang umalis si Asuncion sa bayan nila sakay ng kotse ng napangasawa nito. Kahit masakit tinanggap niya iyon. Because somehow he knows that Asuncion is happy. At magiging mabuti ang buhay ng babaeng minamahal niya sa piling ni Herman.

Ngunit nitong nakaraan lang ay nabalitaan niyang nasunog ang pagawaan ng sapatos na pagmamay-ari ni Herman kaya uuwi nalang dito probinsyana para simpleng mamuhay.

"Kaninong tricycle po ba ang taya?" tanong ni Asuncion.

Hindi na nagdalawang isip si Leviano at lumapit.

"Sakin na kayo sumakay." may ngiti niyang sabi.

Natigilan naman si Asuncion. Ang pamilyar na mabilis na pagtibok ng puso niya ay bumalik muli kahit lumipas na ang mga taon. Kilalang-kilala niya kung para kanino ito.

"Tara na, Hon. Tiya, sakay na kayo." aya ni Herman sa kanya at kay Aling Dorris.

" Mommy, Lola, let's go na." pag-aya naman ni bata sa kanila.

Wala silang nagawa kundi pumasok na sa loob ng tricycle.

"Hoy Levi! Magseselos niyan si Adelia!" biro ni Lito na nasa loob ng sariling tricycle nito at kanina pa nanonood sa kanila.

"Tumigil nga kayo!" saway lang niya habang tumatawa.

Maingat niyang pinaandar ang tricycle. Habang nasa byahe ay hindi parin niya maiwasang mapasulyap kay Asuncion mula sa gilid na salamin.

"She never change. Napakaganda parin talaga niya." He said into his mind.

Nang makarating na sila sa tapat ng bahay nina Asuncion.

Agad na pumasok sa loob ng bahay si Herman upang ilapag na ang anak sa sa higaan dahil nakatulog na naman habang nasa byahe. Naiwan si Asuncion at ang tiyahin nito.

"Tara na Asuncion. Pumasok na tayo sa loob." atat na atat na pag-aaya ni Aling Dorris.

"Mauna na po kayo. Ako na ang magbabayad." mariin sagot ni Asuncion.

Walang nagawa si Aling Dorris kundi umismid at pumasok sa loob ng bahay.

"Eto, oh." inabot ni Asuncion ang isang libo na kaagad tinanggihan ni Leviano.

" Naku, wala akong barya dyan."

" Teka, may sengkwenta ako rito. Sandali." naghagilap si Asuncion sa wallet niya ngunit pinigilan siya ni Leviano.

" Wala rin akong barya niyan."

Wala sa sariling napangiti si Asuncion. "Hanggang ngayon parin pala, wala ka paring barya."

Ngumiti rin pabalik si Leviano.

"Antagal nating hindi nagkita.Namiss kita." he nonchalantly said.

Asuncion stilled for a moment. She felt a lump on her throat.

"Ako rin. Namiss din kita." she finally said it.

Year 2009. He finally saw Asuncion again and got a chance to tell her the he missed her.

—

"Maraming salamat sa lahat, Levi." sunod-sunod na pumatak ang mga luha ni Asuncion habang inihuhulog ang puting rosas.

Lahat ng tao sa paligid niya ay umiiyak at naghihinagpis.

"Matagal na pala niyang iniinda ang kanyang sakit. Ni hindi manlang siya nagsabi para matulungan natin siya para sa pagpapa-opera niya sa puso." Adelia cried.

Kahit hindi nasuklian ni Leviano ang kanyang pag-ibig ay nanatiling mabuti siyang kaibigan ng binata.

Naghahalo ang puti at itim na kulay ng kasuotan ng mga dumalo.

Bumubuhos rin ang malakas na ulan. Tila nakikisabay sa pagdadalamhati ang langit.

That the same day after Leviano Costela saw his beloved again, he left with his unsaid love for Asuncion Lagmadeo.

—

🥀