The other side of twilight

Hoofdstuk 1

Bliep, biep. Bliep, biep. Bliep, biep.
Mijn wekker gaat af. Vandaag moet ik voor het eerst, sinds ik hier woon, naar school toe. Ik kijk er aan de ene kant naar uit en aan de andere kant ook weer niet. Het is een nieuw school jaar op een nieuwe school met een frisse start, maar ik ken hier niemand. Waarom moesten we hier ookal weer naartoe? Ik hoor mijn vaders stem in mijn hoofd zeggen, omdat ik hier nieuw werk heb gevonden. Jaja ik wijf de gedachten weg.
'Yara, kom je ontbijten?'
Roept mijn moeder vanuit de keuken. Mijn kamer ligt op de begane grond, dus ik hoef geen trap af te gaan.
'Goedemorgen.'
Zeg ik als ik op een van de hoge krukken ga zitten die bij de bar staan.
'Kijk eens pannenkoeken, je lievelingseten.'
'Dankjewel mam.'
'En? Heb je een beetje zin in vandaag?'
'Hmmm.'
Ik heb geen zin om haar mijn gevoelens uit te leggen, daarom houd ik mijn antwoord in het midden.
'O, kom op. Het word waarschijnlijk heel erg leuk. En er zullen vast mensen zijn die later goede vrienden met je worden, je moet het alleen wat tijd geven. Maar je kunt altijd kleine dingetje doen om een eerste dag te laten slagen. Wat ben je bijvoorbeeld van plan om te dragen?'
Hier had ik inderdaad al over nagedacht.
'Mijn zwarte rok en donker blauwe t-shirtje.'
'Oeh, dat shirtje waardoor je mooie ogen zo opvallen?'
'Ja die.'
'Oh, wat leuk.'
'Ik ben degene die naar school moet he.'
'Ja, ik weet het maar ik word gewoon zo enthousiast van.'
'Ik merk het.'
Ik schijf mijn bord opzij en ga terug naar mijn kamer om het net besproken setje met kleren aan te trekken.
Als ik alles aan heb kijk ik in de spiegel om te zien of dit wel echt is wat ik wil. Ik ben blij met wat ik in de spiegel zie.

Buiten staat mijn zwarte auto al op me te wachten, deze is ook mee verhuist, want ik vind de kleine auto heel erg fijn en ik ben er ook best wel gehecht aan. Mijn ouders hadden me nog gevraagd of ik een nieuwe wilde maar ik vind het zonde om iets te vervangen wat nog goed is, dus heb ik dat aanbod afgeslagen. Iets wat ik waarschijnlijk mee heb genomen van mijn vorige ouders, zij waren namelijk heel erg arm, daarom hebben ze me ook ter adoptie gezet. Ik kan me hen nog vaag herinneren, maar ik heb hier nu een goed leven en ik zou het niet op willen geven. Sowieso houden mijn 'nieuwe ouders' heel erg veel van me. Ik stap in mijn auto en rijd naar school toe.

Mijn tas is zwaar van alle boeken, lesboeken maar ook leesboeken. Aangekomen bij mijn locker stop ik er mijn jas en tot mijn opluchting ook een aantal boeken in. Mijn tas is nu veel lichter en makkelijker te dragen. Met mijn plattegrondje loop ik door de school heen opzoek naar mijn lokaal.
'3B'
Mompel ik als ik het lokaal gevonden heb en naar binnen loop. Als ik binnen kom zie ik dat er al veel mensen zijn en dat er nog maar een paar stoelen over zijn. Vrijwel iedereen is met andere mensen aan het praten, dus ga ik op een lege plek zitten en verdiep me in een boek. Als mijn moeder me zo zou zien zou ze het nooit goed vinden, ze zou zeggen dat ik zo nooit vrienden zal maken en dat je eerste indruk alles is. Maar ik wil liever eerst alles van een afstandje bekijken voordat ik er zelf in mee ga. Op deze manier kan ik bepalen wie ik mag , welke mensen ik moet ontwijken en wie potentiële vrienden kunnen zijn. Alles op zijn tijd. De docent schraapt zijn keel om de klas tot stilte te manen. Het werkt redelijk goed en zelf doe ik mijn boek dicht en pak mijn pen erbij om aantekening te kunnen maken mocht dat nodig zijn. De les is tamelijk saai, de docent gaat van het ene monoloog naar het andere. Hij vertelt iets over zichzelf, dan over zijn vak en daarna begint hij uiteindelijk toch nog over de lesstof. Hij vertelt niet veel inhoudelijks maar meer over de planning van deze periode.

Z0 gaat het vrijwel iedere les deze dag en er is niet veel verandering in opbouw of structuur. Dat is meestal zo op de eerste dag. Het enige wat deze vicieuze cirkel doorbreekt is de pauze. En als dan de zoemer eindelijk gaat om de pauze aan te kondigen staat iedereen, ik ook, opgelucht op om naar de kantine te gaan. Ik heb zelf mijn eten mee genomen omdat ik dat fijner vind dan te moeten wachten in de rij van de kantine. Daarom zoek ik meteen een tafel uit en ga zitten. Zoals ik al eerder aangaf heb ik niet zoveel zin om me in gesprekken te gaan mengen en nieuwe mensen te ontmoeten, dus blijf ik met mijn neus in de boeken en kijk niemand aan.