The other side of twilight

Hoofdstuk 5

Vrijdag is de dag, de laatste dag van de week, de dag voor het weekend aanbreekt. De dag waarop Seth besluit om in de pauze naar me toe te gaan. Ik zit aan mijn eigen, gewoonlijk lege tafeltje, als hij aan komt lopen en tegenover me gaat zitten.
'Hallo, ik ben Seth.'
Zegt Seth tegen mij.
'Hoi.'
Zeg ik heel akward terug, dan herinner ik me dat ik mijn naam nog niet gezegd heb en word helemaal rood.
'Ik-ikkk ben...'
'Yara.'
Zegt Seth aardig. Het enige wat ik met mijn stomme kop kan doen is knikken. Blijkbaar weet ook hij niet meer wat hij nu moet zeggen, want ook hij word helemaal stil.
Na een hele lange ongemakkelijke stilte zegt hij uiteindelijk.
'Sorry, ik heb eigenlijk nooit bedacht wat ik hierna zou gaan zeggen.'
Allebei schieten we in de lach.
'Maar, uhm, ik heb je de voorgaande jaren niet gezien hier. Heb ik dat juist?'
'Ja, klopt. Ik ben hier in de zomervakantie komen wonen met mijn ouders. Mijn vader heeft hier namelijk een nieuwe baan gevonden. Hij is de nieuwe hoofdcommissaris van de politie hier geworden.'
'Aha, mijn vader was ook een politieman, maar is helaas overleden, tijdens het werken, aan een hard aanval.'
'Oh, wat erg voor je. Sorry dat wist ik niet.'
'Dat maakt niet uit. Gelukkig heb ik mijn moeder nog, ze hoeft niet meer te werken dus heeft ze alle tijd voor ons. Kijk wat voor lekkers ze allemaal heeft gemaakt voor me.'
Hij laat me zijn broodtrommel zien en als ik in de huge broodtrommel kijk zie ik broodjes, een eitje, een muffin en fruit.
'Dat ziet er inderdaad heel erg lekker uit.'
'Wil je anders ook wat?'
Vraagt hij me. Maar ik schud mijn hoofd.
'Ik heb eigen eten bij me, dank je.'
'Oh, oké. Als je je bedenkt moet je het maar zeggen.'
'Zal ik doen.'
Verzeker ik hem. De hele pauze blijven we praten. Het is heel gezellig en ik vind het dan ook jammer als de bel gaat.
'Ik heb nu biologie en jij?'
Vraagt hij me.
'Ik ook.'
Zeg ik enthousiast.
'Zullen we er anders samen naar toe lopen?'
'Is goed.'
Ik ben blij dat hij met me mee loopt. Op deze manier hoeven niet van elkaars zijde te wijken en dat idee vind ik wel fijn. In de klas gaat Seth naast me zitten. Als zijn vrienden de klas binnen komen gebaart hij naar ze en met zijn alle komen ze aan de tafeltjes om ons heen zitten. Grappig dat als er een iemand, Seth, geïnteresseerd in me blijkt te zijn, dat zijn hele vriendengroep dan er ook meteen bij komt zitten, alsof ik iedereen al jaren ken ofzo. Seth stelt ze allemaal aan mij voor en ik doe mijn best om alle namen te onthouden.
'Uhm, sorry, maar ik ben niet zo goed in het onthouden van namen. Dus als ik je naam een keer vergeet ligt het echt aan mij en niet aan een van jullie.'
'Dat maakt helemaal niet uit, dan zullen we hem nog wel een keer herhalen.'
Zegt een van de jongens waarvan ik nu al de naam vergeten ben, maar het nu nog niet opnieuw durf te vragen. Dus knik ik vriendelijk en probeer me op de les te focussen. Maar dat blijkt heel erg lastig met Seth naast met. Ik probeer steeds stiekem naar hem te kijken en hij blijkbaar ook naar mij, want heel vaak kruisen onze blikken elkaar. Ieder keer als we zien dat de ander aan het kijken is blozen we allebei zo erg dat we wel tomaten lijken.