KIYAMETİN KALINTILARI

1 bölüm

Başlama tarihinizi yazarsanız sevinirim.

1 BÖLÜM
|ÖLÜMÜN KIYISINDA|

"Ruhum bir ölüyken, bedenimin yaşaması ağrıma gidiyor."
~KAYRAN KAYA.~

İYİ OKUMALAR

K.

Kaderimi yazan kalemi kırmak isterdim. Geçmişin izleriyle dolu olan sayfayı yırtıp atmak, yaşanmışlıkları yaşanmamış yapmak.

Kaderi baştan yazmak isterdim.

Hiç düşündünüz mü, kaderi baştan yazabilseydiniz nasıl bir hayat yazardınız kendinize diye?

Ben çok düşündüm. Ellerinde kan olmayan bir çocuğu yazardım, mutlu bir aile Acıdan değil, mutluluktan akan gözyaşları.
Kaderi baştan yazacaksın ama tek bir kelime olacak o sayfada deseler bana, tek bir kelime yazardım.

Ölüm.

Hiç doğmamayı dilerdim.

İnsanlar tanıdım, bazıları ölümden korkarken, bazılarının ölümü kurtuluş olarak gördüğü.

İnsan neden ölmek ister?

Acı çektiği için, bazı şeylere dayanamadığı için.

Bizim için yazılan ve yaşamak zorunda olduğumuz kader, zamanla bize duygular aşılardı. Öfke, nefret, sevgi.

Yaşamak zorunda olduğum kader, bana nefreti aşılamaştı.

Tanrıyı hayal kırıklığına uğratmıştım. Çünkü benim için yazdığı kadere dayanacak kadar güçlü değildim.

Kaderin acımasızlığının yanına hayatın adaletsizliği eklenince yaşam katlanılmaz oluyordu.

Hayat beş yaşındaki bir çocuğu babasız bırakacak kadar adaletsizdi.

Kaderin kanlı kalemi yedi yaşındaki bir çocuğu katil yapacak kadar kötüydü.

Nefret.

Hayatın bana öğrettiği tek duygu nefretti.

hayata verdiğim tek şey nefretti.

Eh, ne ekersen onu biçersin kafasındayım.

Herkese, herşeye duyduğum saf nefret kendime duyduğum nefretden daha fazla değildi.

Kaderimin olduğu sayfa yırtılmadı, önüme bir kağıt koyulup kaderini yaz demediler bana fakat ben o sekiz yıl önce elime kanın bulaştığı gün, kaderi değiştirmek istedim.

18 mart.

18 yıl önce ellerime kanın bulaştığı bu lanetli gün, bu gün son günüm olacaktı. Hayır aslında bende 18 yıl önce ölmüştüm.

Kendime duyduğum nefret, nefesimi kesmeyi isteyeceğim kadar fazlaydı. Nefeslerim kalbimin zehriydi ve bu kalp her gün ölüyordu.

Yeni bir sayfa açmak istedim kendime geçmişin acılarından arınarak tam yazmaya başlayacaktım ki kırılan kalbimin kanı bulaştı bembeyaz sayfaya geçmişin bir gölgesi gibi.

Mutlu olmaya hakkım yoktu. Hoş, mutlu olduğum falanda yoktu.

Ne zaman kendime yeni bir sayfa açmak istesem, hep geçmişim engel oldu buna. Bir gölge gibi beni takip eden geçmişim hep arkamdaydı.

Madem yazamıyorum kaderi baştan, sayfayı karalar koca harflerle ölüm yazardım.

İçime çektiğim her nefes canımı yakarken yaşam katlanızmaz oluyordu.