De Elite

H3 Wegwezen hier

De wekker laat om negen uur 's morgens van zich horen en braakt een vreselijk irritant geluid uit. Michelle heeft al vaker geprobeerd om de radio af te stellen maar het lukt gewoon niet. Het resultaat van het draaien aan de knoppen is een zender met veel gekraak en onverstaanbare radiostemmen. Het geluid staat op zijn hardst omdat Maartje nou eenmaal niet wakker te krijgen is. Je kan een granaat de gang in rollen en laten ontploffen en dan nóg zal ze zich even lekker omdraaien en verder snurken. Maar dat geldt dus echt niet voor Michelle, elk klein kraakje van het dak hoort ze. De miniemste geluiden dringen door tot haar bewustzijn. De wekker maakt het haar dan ook niet al te moeilijk. Duf en geïrriteerd, een gevaarlijke combinatie, tast ze met haar hand de wekker af. Op de zijkant vindt ze het UIT-knopje, ze drukt het in en een heerlijke stilte daalt over hen heen.

'Word eens wakker.'

Michelle gooit haar kussen op Maartjes hoofd. Met een zucht vanonder de dekens krijgt ze het kussen teruggegooid. Het raakt even de bedrand aan maar landt dan met een zachte plof op de grond. Michelle grinnikt maar de lach op haar gezicht verdwijnt als sneeuw voor de zon wanneer haar blik op haar bed valt. Op de plek waar het kussen had gelegen, lag open en bloot het opgevouwen briefje. Snel kijkt ze of Maartje het heeft gezien en stopt het dan in haar rugzak die ze altijd dicht bij haar houdt. Daarin zitten haar belangrijke en persoonlijke spullen. Eigenlijk was het bijna niks: haar paspoort, de brief van haar vader, een beetje geld verstopt in de voering en nu de nieuwe brief. Als er problemen voorkomen, heeft ze alleen deze rugzak nodig en weg is ze. Makkelijk toch? Al je bezittingen in een rugzak die nog niet eens voor twintig procent gevuld is, lekker licht. Ze schuift hem weer onder haar bed en kleedt zich aan voor het ontbijt. Voordat ze naar de woonkamer loopt, veegt ze eerst even in de badkamer met een nat washandje haar gezicht af. Nu is ze niet meer duf maar alert. Voor zover dat mogelijk is in de ochtend.

In de woonkamer zit de rest van de kinderen samen met Liesbeth al aan tafel. Er zijn nog twee plekken vrij voor haar en Maartje. Aan de rechterkant van de tafel zit naast een lege stoel Liesbeth met een baby op schoot. Op de plaats van de lege stoel ligt groengelige smurrie op de tafel. Pas als Michelle iets dichterbij komt, ziet ze dat er stukjes inzitten. Geen braaksel maar babyvoeding stelt ze vast. Echt niet dat ik daar ga zitten. Op de andere plaats, ver van de baby, lonkt de stoel naar haar. Ze loopt er naartoe en ploft neer. Tijdens het smeren van haar brood ziet ze Maartje binnenkomen. Met een ongelukkige blik staart zij naar de smurrie op tafel. Alsof de baby het aanvoelt, maakt hij het erger door met zijn lepel te zwaaien en nog een stukje smurrie er aan toe te voegen. Wanhopig kijkt Maartje de tafel rond, haar blik blijft hangen bij Michelle. Zij grijnst en houdt haar glas proostend omhoog. Maartje zendt een vuile blik terug. Al worstelend met de baby en zijn lepel zegt Liesbeth dat Maartje zich niet zo moet aanstellen en een doekje moet pakken. Nadat ze de smurrie heeft opgeveegd, eten ze met rumoer aan tafel verder.

Om een uur 's middags krijgt Michelle eindelijk de kans om te ontsnappen aan de nietsontziende blik van Liesbeth. Ze wil boodschappen gaan doen en normaal blijven dan Michelle, Maartje en de oudste jongen thuis. Nu dus ook. De perfecte kans om te vertrekken, alleen heeft ze wel een probleem met Maartje, zij kan het verpesten en Liesbeth gaan bellen met de huistelefoon. Of erger nog, de politie. Dan heeft ze nóg minder tijd om te vertrekken. Maar eerst spullen pakken en normaal op Liesbeth reageren.

'Wij zijn weg!' roept Liesbeth door het huis. In de auto heeft ze al heel knap vier kinderen vastzitten in de riemen. Soms kunnen ze echt ontploffen van energie en zeuren dat ze er uit willen maar nu zitten ze als voorbeeldige kinderen in de auto. Het universum helpt Michelle gewoon een handje mee. Het enige wat ze anders dan normaal doet, is hen uitzwaaien. Of ja, hen uitkijken eigenlijk. De verbazing staat op Liesbeths gezicht maar ze zegt niks.

'We zijn zo weer terug hoor,' zegt ze en ze legt een hand op Michelle's schouders.

Voor deze ene keer laat Michelle de hand liggen, ze verstijft een beetje maar schudt de hand er niet van af. Ze knikt. 'Rij voorzichtig.'