De Elite

H1 Achterlaten

'Je identiteit is uitgekomen. Jij en je kind zijn niet meer veilig.'

Sprakeloos zak ik achterover in mijn stoel. Mijn identiteit is uitgekomen, mijn dochter is in gevaar. Ik schiet weer overeind. 'Ik... wat gebeurt er dan nu met haar?'

'We hebben agenten voor je deur geplaatst. Een agente van ons heeft je oppas vervangen. Ze is nu tijdelijk veilig, maar lang zal het niet standhouden. Ze is in serieus gevaar. Je weet wat je nu moet doen.'

Ja, dat weet ik. Uit de grond van mijn hart wil ik dat ik die kennis niet bezit. 'Ik wil haar zien voordat...' Ik maak mijn zin niet af.

'Het staat je vrij om haar te zien. Nu moet je je plicht tegenover haar en Anna vervullen.'

Ik knik en sta op. Anna, mijn vrouw, is een halfjaar geleden overleden na de bevalling van Emma. Ik wist niet hoe ik voor haar moest zorgen toen haar moeder overleed. De Dienst is bijgesprongen en heeft voor een oppas gezorgd zolang ik op het werk was. Nu is ze in gevaar dóór mijn werk. Voor haar eigen veiligheid moet ik mijn banden met haar verbreken. Ze heeft geen verdere familie en dus zal ze een wees worden. Ze zal een nieuwe naam krijgen en een nieuwe leefomgeving zonder mij. Het is hard om te moeten opgroeien als een wees maar het is veiliger dan dat ze wordt opgespoord en wordt vermoord. Het klinkt als een lafaard-actie maar het is in mijn wereld de enige juiste actie. In gedachten verzonken verlaat ik het gebouw en ga ik op weg naar huis. De laatste keer dat ik dezelfde weg zal rijden. Mijn vrouw wist dat ik voor de overheid werkte en dat ik nooit iets over mijn werk kon vertellen omdat het geheim was. Ze wist dat dit een risico was voor ons samenzijn maar ze had het uit haar hoofd verbannen omdat het al jaren goed ging.

De twee agenten bij de voordeur knikken even naar mij en lopen naar hun auto om mij wat privacy te geven. Een paar minuten verstrijken. Ik sta nog steeds voor de deur, ik wil niet naar binnen. Maar het is een onvermijdelijk einde. Als ik de sleutels in het sleutelgat steek, dan is alles voorbij. Ik haal nog een paar keer adem. Een paar seconden gaan voorbij. Het is een stom uitstel van executie maar nu is Emma's wereld nog vredig. Ik duw de deur open en loop naar binnen. In de woonkamer zit een agente. Ze staat op en geeft mij even een knikje, op haar gezicht staat een mix van medelijden en een je-weet-dat-het-niet-anders-kan blik. Ze loopt het huis uit en ik zie vanuit het raam dat ze bij de andere agenten in de auto stapt. Zelf ren ik met twee treden tegelijk de trap op en open ik zachtjes de babykamer. In het midden staat een kinderbox. Ik leun over de rand en kijk er in. Het slapende kindje wordt wakker. Grote bruine ogen kijken in de mijne. Een klein handje komt boven de deken uit en wrijft in haar oogjes.

'Hoi lieverd,' zeg ik. De baby steekt haar armpjes naar mij uit. Ik pak haar op en knuffel haar. 'Het spijt me zo erg, Emma.' Mijn ogen glinsteren. Door de harde training die ik heb gehad, kan ik nou eenmaal niet huilen. De tranen verlaten mijn ogen nou eenmaal niet. Hoe graag ik het ook zou willen op dit moment. De baby voelt mijn achtergehouden verdriet en begint te huilen.

'Niet huilen, lieverd. Je moet sterk zijn. Nu en als je ouder bent. Er zullen nog meer beproevingen komen in je leven. Maar jij bent net zo sterk als je moeder,' zeg ik tegen haar en ik knuffel haar opnieuw. Mijn broekzak trilt, er is een melding op mijn telefoon binnengekomen. Met Emma op mijn rechterarm pak ik met mijn linkerarm de telefoon. Het gaat een beetje onhandig omdat mijn telefoon strak in mijn rechterachterzak zit. Na even hannesen krijg ik hem er eindelijk uit. De melding is een sms. Ik lees dat het nieuwe paspoort voor Emma bijna klaar is. Ook een voordeel van de Dienst is dat ze gewoon nieuwe paspoorten of rijbewijzen kunnen leveren.

Ze hebben alleen nog een naam en foto nodig. Ik kijk mijn lieve kleine Emma aan. 'Wat vind je van Michelle Woods? De middelste naam van je moeder en de achternaam van een van mijn oude aliassen. Dan hebben we nog steeds een connectie.'

Emma kijkt mij eerst vreemd aan maar dan gaan haar kleine mondhoeken omhoog, ze lacht.

'Oké, dan is dat ook geregeld.' Ik hou haar stevig vast als ik de trap afloop. In de woonkamer staat de Maxi-Cosi. Ik leg haar er in en zet de riempjes stevig vast. Moeiteloos til ik hem op en neem ik haar mee naar de voordeur. Ik kijk nog even om me heen. Waarom kan dit niet anders? Ik zucht en sluit de deur voor eeuwig achter me dicht. De Dienst heeft een papiertje meegegeven waarop een adres staat van een stichting die weeskinderen herbergt bij een gezin of in het weeshuis opneemt. In de auto plaats ik de Maxi-Cosi op de achterbank. Als ik voor het stuur ga zitten, draai ik de spiegel zo dat ik Michelle in de gaten kan houden. De rit duurt twee uur. Voor anderen zou het lang hebben geduurd maar ik ben blij. Blij dat ik mijn dochter nog even bij me heb voordat ik haar nooit meer kan aanraken of kan zien. Maar het uitstel is voorbij en de executie begonnen. Ik rij de straat in en zie het weeshuis liggen. Ze zijn geïnformeerd dat er een kindje zou worden gebracht maar ze weten niet hoe laat. Ik weet dat ik enige confrontatie moet vermijden en Michelle daar moet achterlaten op de stoep. Met een zware zucht stap ik uit en loop ik om de auto heen. Ik haal Michelle uit de auto en zet haar neer voor de deur van het weeshuis. Ik staar haar aan en mijn ogen glinsteren opnieuw. Ze kijkt me doordringend aan alsof ze wil zeggen dat ik haar niet moet achterlaten. 'Het spijt me,' zeg ik en ik leg een brief over haar beentjes. Dan leg ik mijn vinger op de bel en druk hem lang in. Ergens in het huis luidt een bel. Ik loop met snelle passen naar mijn auto zodat ze me vanuit het weeshuis niet meer kunnen zien. Voor de laatste keer kijk ik nog even om, ik zal haar nooit meer kunnen zien.

Dan gebeurt er iets vreemds wat ik al een lange tijd niet meer heb gevoeld. Als ik de autodeur vastpak, druppelt er iets op de rug van mijn hand. Mijn andere hand bevoelt mijn wang, die is nat.

Heyy, als je dit een leuk deel vond, laat even een reactie achter :)

xo

Anouk