სულშეცვლილი🔞

ყვავის დაბრუნება

-ლიზა.. არ გამოხვალ? ხმადაბლა დაუკაკუნა კარზე ჯონქუქმა გოგონას რომელიც მას ხმასაც არ სცემს ორი დღეა, ჩუმად ზის და ტირის.. ტურის რადგან არ იცის რა გააკეთოს
-ლიზა.. მე .. ბოდიში თუ რამე გაწყენინე! არ შემიძლია შენი სახლში გაშვება, არ შემიძლია ამის გაკეთება! ბოდიში. ხმადაბლა თქვა მან და მიეყრდნო კარს ,ისე , რომ თავზე ხელები წამოიწყო
კარი ნელა გაიღო, იქიდან სახე დასიებული ტირილსგან დასველებული გოგონა გამოჩნდა ,რომელსაც თვალები საშინლად გასწითლებოდა
- ხვდები რა გზაზე მიშვებ? ჩაილპარაკა მან და ბიჭს შეხედა , რომელსაც უკვე აწყლიანებოდა თვალები
- არაფერს არ დაგიშავებს, გპირდები! ჩაილაპარაკა მან და შეეცადა გოგონას ხელს შეხებოდა
- ჩემს მიმართ რაიმეს გრძნობ ჯონქუქ? ხეინწიანი ხმით ჩაილაპარაკა გოგონამ და ბიჭის სახეს გახედა
- ლიზა... ამაზე.. უნდა გაეგრძელებინა ლაპარაკი გოგონამ რომ ამოილაპარაკა
-კი თუ არა?
ჩაილაპარაკა და ბიჭის აწითლებულ გაცხარებულ სახეს გახედა
-არა ლიზა! არ ვგრძნობ! არ მომწონხარ და არ ვაპირებ შენს გამო თავი არასწორ მდგომარეობაში ჩავიგდო! განრისხდა ბიჭი და გოგონას სახეს გახედა რომელიც თითქოს იგივე პასუხს მოელოდებოდა
-გასაგებია.. ისაა რასაც მოველოდი! არადა მეგონა ვცდებოდი! ჩაილპარაკა და უკან ოთახში შებრუნდა
-იშიკავა მოგაკითხავს დღეს! დახურულ კარს მიაძახა მან და სიმწრისგან გაშეშდა თითქოს გულში მწარედ ჩაარტყეს ბიჭს
-შენი ნივთები ჩაალაგე! მნრძანებლური ტონით მიაძახა და კარს მოშორდა
ყვირილი ტირილი და რაღაცის მსხვრევა უნდოდა ბიჭს მაგრამ საბოლოოდ რაც მოიფიქრა ეს მხოლოდ სავარძელზე ჩამოჯდომა და თვალების მწარედ მოხუჭვა იყო
დილით იშიკავას ზარმა გააღვიძა
-ჯონქუქ ჩემო ბიჭო! დღეს ვბრუნდები.. ჩემს ელიზაბეთს წავიყვან, ბოდიში ასე რომ შეგაწუხე.. და იმ წამს ელდა ეცა ბიჭს, თითქოს თავში დიდი ისარი ჩაარჭეს ისეთი შეგრძნება ჰქონდა. ბევრად ადრე ჩამოვიდა ვიდრე ელოდა! ლიზა კი ისევ ნაწყენი იყო მასზე..
ნახევარი საათი ჯონქუქი გაუნძრევლად იჯდა სავარძელზე და ცრემლებს ღვრიდა ისე რომ ერთ წვეთს არ აგდებდა ლოყაზე.
სევდა იმდენად იყო მის სხეულში რომ იმ წამს ალბათ სიკვდილიც გაუადვილდებოდა ბიჭს.
მაგრამ მალევე წამოხტა როცა კარის დახურვის ხმა გაიგონა, სავარძლის ჭრიალის და ფხაკუნის.
ლიზა დაინახა, ნელი ნაბიჯებით მოდიოდა, დაბლა იყურებოდა და სახეზე მხოლოდ ტირილის ნაკვალევი ემჩნეოდა
-მე.. წამოდგა ბიჭი და გოგკნას ჩემოდანს სწვდა
-არ აიღო, მძიმე არაა! იშიკავა რომ მოვა თვითონ წამაღებინებს.ჩაილაპარაკა გოგონამ და ჩამოვარდნილი ცრემლი მოიწმინდა თვალიდან
-არაააა! ამიღო ხმა ძლივს ბიჭმა და ამოიკვნესა
-ნუ ტირი! გთხოვ! გთხოვ! მოეხვია მის უსუსურ სხეულს და თავზე ნელა აკოცა
-შემომხედე! თავი აუწია და მის იმედგაცრუებულ სახეს დახედა
-სად არის შენი ბრიალა თვალები? ღიმილი რომელსაც ასე ველოდები შენგან.. ამოიკრუსუნდა ბიჭმა და ისევ მოეხვია მას
ამ საშინელ სიტუაციაში კარზე ხმაურიანი ზარი გაისმა. ბიჭი შეკრთა, გოგონას ფრთხილად გაუღიმა და უკან დაიწია, ჩამოვარდნილი ცრემლი მოიწმინდა და კარი ნელა გააღო.
-ქალბატონო ელიზაბეთ! სუნჰვოს ღიმილი სახეზე შეახმა გოგონას აქვითინებული სახე რომ დაიანახა
-რა ხდება.. ლიზა.. რაა!! შეტრიალდა ჯონქუქისკენ და მისი ანერვიეულებული სახე დაინახა რომელიც გოგონას ვერ ეხმარებოდა
მალევე ლიზამ ცრემლები მოიწმინდა, ამოიოხრა ჯონქუქს არც შეხედა და თავისი ბარგი თვითონვე გაიტანა სახლიდან
ჯონქუქის თვალები ლიზას გაუვნენ, მაგრამ არ იცოდნენ რა ექნათ ან როგორ გამოესწორებინათ რაიმე
- გოგოს რამე უქენი? ჩაილაპრაკა სუნჰვომ
-შენი უაზრო ოინები ადვილად ვერ მთავრება ვერასდროს! იშიკავა მის ასეთ დასიებულს სახეს რომ ნახავს.. ის .. ამოიოხრა სუნჰვომ მაგრამ ჯონქუქის დაღლილ და გულნატკენ სახეს რომდააკვირდა
-შეგიძლია ეს მისცე? ხმადაბლა თქვა მან და სუნჰვოს ლურჯი ყუთი მისცა.
-დღეს ვუყუდე, მინდოდა შემომერიგებინა მაგრა მიდის! ნელა ცრემლი მოიწმინდა ჯონქუქმა და სუნჰვოს ყუთი ხელებში შეაჩეჩა, კაცმა ყუთი ხელებში მოითავსა გაჩუმდა და მანქანაში უხმაუროდ ჩაჯდა
-ლიზა.. კარგად ხარ? ჩილაპარაკა გოგონას ქვითინის ხმა რომ გაიგონა ყუთუ გვერდით რომ დაუდო
-კი.. კი.. მოიწმინდა ცრემლები და უღიმღამოდ ჩაიღიმა.
-იშიკავა კარგადაა? ჩაილაპარაკა ხმადაბლა და კაცს გახედა
-კი ძალიან მოენატრეთ! ერთი სული აქვს გნახოთ! ჩაიღიმა მან და მის აწყლიანებულ თვალებს დააკვირდა საიდანაც ცრემლების ცვენა ნელ ნელა წყდებოდა