Godric Hollow, Potter'ların evinde kahvaltı sırasında ufak bir tartışma patlak vermişti. James Potter sabahın erken saatlerinde uykusundan, oğlu Harry'nin odasından gelen feryadlarla uyanmıştı.
Masanın karşısından, "Lord zihninde ayrılmayı düşünmüyor mu acaba?" dedi.
Harry zihnindeki acı ile, "Hayır, böyle çok rahatmış," dedi.
James Potter sıkıntıyla ardına yaslandı, Harry'nin canının yanması hiç hoşuna gitmiyordu ama yapacağı bir şey de yoktu. Lily ile birbirlerine kederli bakışlar fırlattılar.
Harry, ailesine üzülmemeleri gerektiğini söylemeye çalıştı ama ağzından çıkan sözcükler, kafasının içinden çıkan uzun, gürültülü bir sesle boğulup gitti.
"Riddle malikanesine git."
Lily oğluna sisli gözlerle baktı ve, "Bir sorun mu var, oğlum," dedi. "Yardım edebiliriz."
"Annen haklı," dedi James. "Yanındayız."
Harry mutfak iskemlesinden kalkarak sırıttı ve ailesine baktı.
"Önemli bir şey yok ki."
James, canı sıkkın, "Emin misin?" diye sordu.
Bu basit cümlenin, Harry'nin üstünde inanılmaz bir etkisi oldu: kafasının içinde şiddetli bir ağrı oluştu. Düşünceleri birbirlerine karıştı.
"Eminim," dedi Harry, çabucak. "Yoksa başka..."
Lily, masadan kalkarak önünde durdu, "Biraz emin değil gibisin sanki," dedi. "Ama söylemek istemezsen anlarım, fakat oğlum bize her şeyi söyleyebileceğini biliyorsun değil mi?"
"Biliyorum."
"O halde şimdi gidebilirsin."
Harry evden ayrılıp Riddle malikanesine cisimlendi. "Kapıya yaklaş," dedi Lord Voldemort zihninden.
Harry onun dediğini yaparak ana kapıya yaklaştı. Bahçede oldukça yaşlı bir adam vardı. Çevredeki çocukların sesi ise kulağındaydı.
"Kapıdan içeriye gir ve onun sesini duyurmadan öldür."
Harry bir saniyeliğine gözlerini kapatıp açtı. Ağır metal kapıyı işaret parmağının küçük bir hareketi ile açıp içeriye girdi. Kapının sesi ile kendisine dönen adamın, boğazından akan oluk oluk kan ile yere düşmesi eş zamanlı olmuştu.
"Daha sonra o kanları temizleyeceksin, gösteriş budalası," dedi Lord Voldemort hafif sinirli sesiyle. "Şimdi evden içeriye gir ve üst katta bulun oturma odasına gir."
Harry yine sessiz kaldı ve dediğini yaparak evden içeriye girerek, tozlu merdivenlerden üst kata çıktı. Oturma odasından içeriye girdi ve yeni emrini bekledi, ama hiç bir şey duymadı. Tek gördüğü anılardı.
Oldukça genç henüz on yedi, on sekiz yaşlarında olan bir erkek kendisini geçip koltuklarda oturan kişiye yaklaştı. Asasını onlara doğrulttu, "Hayatımı, annemi aldın," dedi hem sinirli, hem hüzünlü sesi ile. "Bende şimdi senden hayatını alıcam."
