Gece Renalyn ile kalmıştım. Uykusunda attığı çığlıklar ve sızlanmalar aklımdan bir türlü çıkmıyordu. Hiç uyuyamamıştım. Bir ara gözlerimi yumup daldığımda Renalyn'nin sesi ile gözlerimi geri açtım. Bir süre onu izledikten sonra doğrulup yataktan indim. Parmak uçlarımda ilerleyerek odadan çıkıp koridorun sonundaki lavaboya girdim. Sessizce kapıyı örtüp ışıkları yaktığımda aynadaki yansımam beklenildiği gibi berbattı. Göz altlarım uykusuzluktan morarmış, gözlerim ağlamaktan şişmiş ve kızarmış, suratım küçücük olmuştu. Derin bir nefes verip lavaboya yaklaştım ve suyu açtım. Eğilip avucuma su doldururken istemsizce bu sabahı düşünüyordum. Telsizdeki Viola'nın sesini, komut yağdıran Zolita'yı, elinde tabancasıyla arabanın dışında dolaşan Yuni'yi, dürbünle Viola'nın girdiği yeri izleyen Leira'yı ve solumda kucağında bilgisayar ile sistemi hackleyen Renalyn'i.. Yaklaşık bir buçuk saat sonraki çatışma sesini. Viola'nın kaçarken ki adım sesleri. Ardından bağlantının koptuğunu belirten bip sesi.
Suyun ılık olmasına rağmen bedenim bir ürpertiyle doldu. Avucumda biriken suyu suratıma çarparken zihnim daha da eski anılarla doldu.
"Zolita, su tabancamı sen mi aldın?"
"Seninkini ne yapayım budala? Git ve Viola'ya sor."
"Viola! Zolita su tabancamı senin aldığını söylüyor."
"Zolita'ya söyle, onu boğacağım."
"Zolita!"
"Dur, Renalyn. Belimi kıracaksın.."
Gözlerimi sıkıca kapatırken suyu tekrar avuçlarıma doldurup yüzüme çarptım. Hayır, bu anıların hiçbirini şu an hatırlamak istemiyordum.
"Hey Ida, neden tek başına burada duruyorsun? Bir şey mi oldu?"
"Hayır Vio. Sadece canım istemiyor."
"Hadi ama, beni kandıramazsın. Anlat çabuk."
Omzumu dürtüp anlatmam için ısrar eden Viola'ya baktım ve derin bir nefes verdim. Bundan kurtuluşum yoktu.
Avucumdan dolup taşan suyu suratıma çarptım.
Silah sesi.
Su daha tamamen avcuma dolmadan suratıma ardı ardına çarptım. Göz yaşlarım kendiliğinden akıp suya karışırken bedenim kıvranıyordu. Titreyen elimle musluğu kapatırken yavaşça başımı kaldırıp aynadaki soluk yansımama baktım.
Hayır.
Aynadaki yansıma da sadece ben yoktum.
Gözlerim sonuna kadar açılırken çığlık atmak için ağzımı açtım. Fakat dışarıya hiçbir ses çıkmadı. Korkudan tüm vücudum titremeye başlarken gözlerimi yumdum. Geri açtığımda gitmişti. Daha fazla ayakta duramazken yavaşça yere oturdum. Bacaklarımı kendime çekip alnımı dizlerime yasladım. Sessizce hıçkırıyor, göz yaşlarımdan önümü göremiyordum.
Viola buradaydı. Ve tekrar gitmişti.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
