SAUDADE

$$

"Kalk artık Dilek,ölü gibi uyuyorsun resmen!"

"Bırak beni"

"Hayır efendim her sabah aynı şeyi yapıyorsun.Hem bugün kahvaltıdan sonra hentbol maçı var onu izlicez hadii"

Bahar'ın ısrarları sonucu pek sevdiğim yatağımdan ayrılmak zorunda kalmıştım.Gökyüzünü andıran mavi saçları ve pembe kıyafetleriyle resmen ben neşe perisiyim der gibi dolanıyordu etrafta.İşime gelmiyor da değildi,bu kalabalığın ve yorucu hayatın ortasında her şeye rağmen sizi güldüren bir arkadaşınızın olması tüm şansınızı kullandığınız anlamına geliyor.

"Bu yıl maçlar erken mi başlıyor?"

Bir yandan üstümü giyinirken şu binada ilgimi çeken sayılı şeylerden biriydi hentbol.Hem oynamak hem de izlemek resmen insanı rahatlatıyordu.Tabi bu sene takımdan atıldığım kısmı saymazsak.

"Senyör,bu yıl çok kalabalık olduğumuz için daha fazla maç oynanacağını söyledi.O yüzden erkene alınmış."

"Şu herife şöyle seslenme"

"Oldu,sonra kafamı koparsınlar dimi"

"Sanki çok saygı duyulası bir herifmiş gibi kendine şöyle hitap ettirmesi.Psikopatın teki bu adam bir de binanın başına müdür diye koymuşlar oldu canım"

"Of söylenme madem sevmiyosun git sık kafasına yapmadığın şey değil"
"Onun da zamanı var"

"Ne saçmalıyorsun Dilek!O herif manyağın teki böyle bir şeyi aklından geçirmen bile ölmen için bir sebep!"

"Tamam yeter sen in kahvaltıya geliyorum bende"

Arkamdan aptal diye söylenerek odamdan çıktı.Ne kadar Bahar bana kızsa da cidden o adamı öldürmemek için zor duruyordum.Yetimhaneye terk edilmiş çocukları toplayıp resmen gizli bir örgüt kuruyorlardı.Ben de o çocuklardan biri olarak 12 yıldır bu örgütün kölesiydim.6 yaşımda buraya ilk getirildiğim de her şeyden habersiz bembeyaz bir kağıt gibiydim.Şimdi o kağıt karalanmış ve yavaş yavaş paramparça edilmişti.11 yaşıma geldiğim de elime silah verip bir tecavüzcüyü öldürmem için talimat almıştım.Kulaklarımızı patlatacak kadar yüksek bir siren sesi ve her yeri mor renge boyayan ışıklar binadaki tüm çocuklara saat gece 2'nin geldiğini haber ediyordu.O sirenler çalmaya başlar ve görevli olan tüm çocuklar binayı terk edene kadar asla susmazdı.27 Aralık bir pazartesi günüydü,bana verdikleri silah elimin iki katı falandı ve benden o silahla bir adam öldürmem bekleniyordu.6 yaşımdan 11 yaşıma kadar zorla bunun eğitimini almış ve o gece de ilk 'avıma' çıkmış olucaktım.Öldüreceğim adamın tüm bilgileri bana verilmiş,nerede nasıl öldüreceğim ve sonrasında ne yapacağım tek tek anlatılmıştı.Küçücük bir çocuğun böyle bir şey yapabilmesi insanlığın zihniyetine aykırıydı.Ama bu kara bina,içinde bu çocuklardan yüzlerce barındırıyordu.Saat 2 olmuş siren sesleri çalmaya başlamıştı.O zamanlar ilk sınıf sayıldığım için 6 kişilik bir odada kalıyordum ve her birimiz gerginlikten resmen bayılıp düşücektik.Daha yeni tanıştığım akranlarımın da benden bir farkı olmadığını farkettim.Her biri benim gibi eğitilmiş ve bugün için hazırlanmıştı.Her birimizin önünde birer suçlunun dosyası vardı.Dünyada kötülüğü yok etmek için suç işleyecektik.Yanımda oturan kısa,cılız kız stresten tırnaklarını yiyip bitirmişti.Önündeki dosyaya göz ucuyla baktım.Bir katilin dosyasıydı.O bir katili cezalandırmak için katil olucaktı.Bu muydu adalet?Eline kalem verilmesi gerekirken silah,bıçak verilen çocukların adaleti ne olacaktı.Kim koruyacaktı onları.

MERHABA
Okunmasa da ben böyle arada gelir yazarım.
Belki okuyan seven olursa diye burdan öpücüklerimi yolluyorum kocaman teşekkür ederim kalp kalp