SIRADAN

《3》

Tamı tamına 1 saat olmuştu ama hala bir haber veren yoktu. Ben de orada öylece bekliyordum. Sevdiklerim içerideyken benim burada elim kolum bağlı oturmam canımı sıkıyordu. Bişeyler
yapmalıydım ama elimden ne gelirdi ki

Ayağa kalktım ve koridorda yürümeye başladım. Sıkıntıdan kaç
tur attım onu bile bilmiyorum. Etrafı izlerken bir anda doktorun
ve hemşirelerin gelişini gördüğümde hemen onların yanına koştum. Doktora bakarak " Annem ve babam nasıllar?" dedim.
Doktor da " Şuan durumları çok kritik ,kaza anında çok derin yaralar almışlar ve acil kana ihtiyacımız var " dedi .

Şuan çok sıkıntılı bir durum vardı çünkü annemin ve babamın
kan grubu öyle kolay kolay bulabileceğimiz türden değillerdi.
Haliyle benimkine de uymuyordu.

Doktor bana bakarak " Acilen AB Rh+ ve 0 Rh- kan gerekiyor
sen de ailenizden birilerine sor belki aynı olan vardır " dediğinde
yüzüm düştü.

Benim bu hayatta annem ve babamdan başka kimsem yoktu ve bu
kanı bulmam imkansızdı.

Doktora tekrar dönüp " Maalesef ailemizde başka kimse yok " dedim. O da hemşirelere bakıp kanı bulmalarıyla ilgili şeyler
söylüyordu.

Doktor ve hemşireler yanımdan öylece geçip gittiler ve orada öylece kalakaldım.

Bişeyler yapmak istiyordum ama yapamıyordum.

Şuan tek odaklanmam gereken şey bu kanı bulmaktı yoksa kan kaybından onları kaybedebilirdim.

Dışarının çok soğuk olmasına rağmen montumu giyip dışarı
çıktım . Gerekirse sokak sokak gezer ve bulmaya çalışırdım.

Yoldan gelen geçene kan grubunu soruyordum . Hatta beni deli
sananlar bile oldu. Ama ne soğuk ne de beni deli sanmaları şuan
hiç umrumda değildi.

Yine sormaya devam ettim. Kimseninki uymuyordu. Artık ağlamaya başlamıştım. Olduğum yere eğilip orada sesli sesli ağladım.

Bana dokunan el ile kafamı kaldırdığımda karşımda duran polisleri gördüm. Havanın çok soğuk olduğunu ve burada durmamam gerektiğini söylüyorlardı.

Onların isteğiyle hastaneye doğru yürümeye başladım. Kendimde de değildim zaten .

İçeri girdiğimde hemşireler ve doktorlar annem ve babamın odasına koşuyorlardı . Ağlamam daha çok arttı. Neler oluyordu

Ben de onlarla koştum. Annemin elini tutmak babamın alnından öpmek istedim ama içeri almadılar. Sadece yoğun bakımın camından onları görebiliyordum.

Doktorlar bir 15 dakika kadar müdahale ettiler ama artık birşey
yapmıyorlardı.

Ben yoğun bakımın camını yumrukluyordum ama bişey değişmedi.

Ve artık anlamıştım .Bu hayattaki tek varlığım olan ailemi kaybetmiştim.

YAZAR NOTU : Uzun zamandır bölüm girememiştim derslerim
dolayısıyla bunun için kusura bakmayın.Bundan sonra sık sık
bölüm girmeye çalışacağım. Sizleri seviyorum. İyi okumalar ❤️🔥🌈