Bu Benim Masalım

1.BÖLÜM YALNIZLIK-16 Temmuz 1990

Yanından geçenlerin baktığında bir daha kafalarını çeviremeyecekleri "MUHTEŞEM" denilebilecek ihtişamlı bir ev. Etrafı dikey şekilde dizilmiş beyaz yepyeni beyaz korkuluklar.Bahçeye açılan 2 kapılı korkuluklarla aynı renk ve desene sahip bir kapı.Böyle bir evin bahçesi normal bir bahçe olamaz.İçine bir ev yapılabilecek derecede büyük bir bahçe.Bir köşesi üstü kapalı. Altında yeni alınmış kırmızı-beyaz koltuklar.Bu bölüm tamamen betondan yapılmış ve de oldukça temiz.Etraf rengarenk çiçeklerle dolu. Diğer taraf oyun bahçesini aratmıyor. Büyük kırmızı bir salıncak ,hemen karşısında büyük ve küçük olmak üzere iki havuz. Salıncağın arkasında içi yumuşak toplar ve peluş oyuncaklarla dolu bir oyuncak havuzu. Yerler sanki yeşil büyük bir halı sermiş gibi yemyeşil çimenlerle dolu ve oldukça temiz. Ve bunların hemen arkasında yanında tüm güzelliklerin söneceği büyük,ihtişamlı bir ev. Üç katlı olmasına rağmen daha yüksek görünen bu evin dışı beyaz boyayla boyanmıştı . Dış görünümü ahşaptan yapılmışa benziyordu. Pencereleri oldukça büyük ve parlaktı.Evin beyaz olmasına rağmen pencereler maviydi. Balkonlar eve göre biraz küçüktü ama evin görüntüsünü hiç bozmuyordu aksine daha hoş görünmesini sağlıyordu. Dış kapısı ikiliydi biraz dardı ama fazlaca uzundu . Bu evin içerisinde genelde kimse neler olup bittiğini bilmezdi . Tek bildikleri evin evin sahibinin çok zengin biri olduğu.Masal bu evin tek çocuğuydu. Henüz 5 yaşındaydı.Kendiliğinden kıvırcık simsiyah saçları ve boncuk gibi kara gözleri vardı. Boyu yaşıtlarına göre normaldi. Kilosu da öyle ama yanakları aynı şeyi söylemiyordu. İyimser bir kişiliği vardı. Yaşına göre fazla zekiydi . Annesi ona hayatının masal gibi geçmesi için Masal koymuştu.Ama o hayatının masal gibi geçmesini istemiyordu. Çünkü ;ona göre masallar insanlar tarafından uydurulmuş saçma hikayelerdi.Ne hayatını başkaları tarafından kontrol edilmesini ne de saçma sapan olmasını istiyordu. Annesi Deniz Hanım ,annesi iyi huylu güzel bir kadındı . Yüzü hep gülerdi.Babası ise Abdullah Bey , yeşil ve büyük gözleri ile çok sinirli gözüküyordu . Ama hiç de öyle biri değildi.Hiç değilse Masal'a göre öyleydi. Amcası Tarık ve yengesi Selma Hanım . Onları hiç anlamıyordu.Çünkü ne zaman onlar evlerine gelse annesi ve babası kavga ediyorlardı. Amcasından hep korkmuştu Masal. Keskin ve ciddi bakışları vardı .Yengesi ise hiç sevmemişti. Çünkü; onunda onu sevmediğini biliyordu .Masal büyüyünce sanatçı olmak istiyordu .Tek nedeni ise izlediği filmlerdi. Kendini hep onların yerinde hayal ederdi. Hayal ederdi ama sadece hayal asla gerçek olmasını istemezdi. Çünkü; ona göre filmler de bir zamandan sonra saçmalardı. Sürekli ileriyi düşünen biriydi. Şunu yapayım demezdi . Şunu yaparsam şu olur derdi. Yaşıtları gibi sürekli oyun oynamak yerine piyano çalar ve annesinin ona aldığı kitapları okurdu.Sürekli oyun oynamaz derken hiç oynamaz demek istemedim. Tabii ki sonuçta o da bir çocuktu ne kadar zeki ve ileri görüşlü olsa da. insanların aldığı oyuncaklarla oynamazdı .Sadece bir oyuncağı vardı.O da mavi tavşanıydı .Ona bu oyuncağı annesi yapmıştı .Ama kızı ilk defa bir oyuncağı beğenince kıramamıştı. Annesi de Masal'ın çok özel biri olduğunu biliyordu.Bunun için onu yaşıtlarına göre farklı yetiştiriyordu. Çok az da olsa yaramazlık yaptığında onu azarlamak yerine, yaptığı yaramazlığın doğuracağı kötü sonuçları anlatan çizgi filmler izletirdi . Masal annesi ve babasını dünyada kimseyle kıyaslayamayacağını düşünürdü . Ve bu düşüncesinden asla vazgeçmeyeceğine inanırdı.