RobbiexRaoul

Part 10

Omg! Omg!

Deel 10 alweer, zo blij met dit verhaal. Heb het elke keer denk ik wel gezegd maar dit is echt mijn favo verhaal tot nu toe!

Veel leesplezier!

---

Milo's pov: 

Ik wordt wakker door het geluid van mijn telefoon. Normaal zou ik me gewoon weer omdraaien en verder slapen. Maar dit keer ben ik in een keer klaar wakker. Ik doe het lampje naast het bed aan en kijk naar het scherm. Anoniem..

"Met Milo ter Reegen.."

"Hallo meneer, klopt het dat u een van de vrienden bent van Robbie van de Graaf?"

"Ja dat klopt, is er iets aan de hand?"

"We willen u niet laten schrikken. Maar de toestand van Robbie is achteruit gegaan. Op dit moment ligt hij aan de beademing omdat hij niet meer zelfstandig kan ademen."

Ik laat de telefoon uit mijn handen vallen van schrik. Een paar minuten staar ik stilletjes voor me uit. Ook bij mij lopen de tranen nu over mijn wangen. Ik was er nog zo van overtuigd dat Robbie het zou halen. Maar nu begin ik ook te twijfelen..

"Meneer, bent u daar nog?"

"Sorry, Ik ben er nog."

"We zouden graag hebben dat er iemand deze kant op komt. We weten namelijk niet zeker of zijn toestand zo blijft of nog verder achteruit gaat. Het is beter als er voor de zekerheid iemand aanwezig is."

"Ik ben onderweg."

Ik hang op en stap snel uit bed. Ik doe mijn kleren aan. Moet ik de andere jongens ook mee vragen? Ik besluit om Matthy mee te nemen. Ik loop zachtjes naar de kamer van Matt en Raoul. Zachtjes open ik de deur. "Matthy, wakker worden.." Ik schud heb zachtjes wakker. Hij opent slaperig zijn ogen. Als hij mijn bezorgde gezicht ziet is hij gelijk wakker. "Wat is er?" "We moeten nu naar het ziekenhuis.." "Moeten we de rest niet wakker maken?" Ik schud mijn hoofd. "Laat ze maar slapen, we mogen toch niet tegelijk bij Robbie zijn." Matthy knikt begrijpend. 

Hij stapt snel uit bed en trekt zijn kleren aan. Zachtjes doen we de deur achter ons dicht en stappen in de auto. "Wat is er gebeurd?" Ik leg Matthy uit wat er aan de telefoon werd gezegd. Ik zie aan zijn gezicht dat hij erg is geschrokken. "Ik dacht wel zeker dat hij het zou halen.." Ik knik instemmend. "Dacht ik ook.." 

Onderweg naar het ziekenhuis is het stil. Matthy staart uit het raam en ik probeer me te focussen op de weg. Wanneer we de auto parkeren stappen we snel uit en rennen naar binnen. We rennen gelijk door naar Robbie's kamer. Matthy schrikt als we binnen lopen, hij had Robbie natuurlijk nog niet gezien. Ik leg gerust stellend een hand op zijn schouder. We nemen plaats in de stoelen naast het bed. 

Ik pak voorzichtig Robbie's hand vast. Zijn hand voelt koud aan. De dokter komt de kamer binnen gelopen. "Hallo jongens, fijn dat jullie zo snel konden komen." We knikken. "Op dit moment is Robbie stabiel, we houden hem scherp in de gaten mocht er toch wat aan de situatie veranderen. Ik denk dat het goed is als jullie met hem praten. Waarschijnlijk kan hij jullie horen. Ook wil ik jullie vragen je voor te bereiden op het afscheid, we weten niet of Robbie het gaat halen.." Hij zegt gedag en loopt de kamer uit.

Matthy en ik wisselen bezorgde blikken uit. "Afscheid.." Zegt Matthy zachtjes. Het is gek om te bedenken dat ik zo meteen mijn maatje gedag moet zeggen. Misschien wordt hij wel nooit meer wakker. Oke zo mag ik niet denken, tuurlijk wordt hij wakker. Toch?

"Ik denk dat het goed is als we Robbie's ouders en de jongens bellen.." Stel ik voor. Matthy knikt instemmend. We besluiten dat Matthy zijn ouders belt en ik ga de andere jongens bellen. 

"Met Koen.."

"Met Milo.. Matt en ik zijn bij Robbie. Kan je mis even naar Raoul gaan?"

Ik hoor hem de trap op lopen en Raoul wakker maken.

"Je staat op luidspreker.."

"Niet schrikken, maar Matt en ik zijn momenteel bij Robbie. De dokter had gebeld en vroeg of er iemand deze kant op kon komen. Hij.. hij heeft ons zojuist gezegd dat we afscheid moeten nemen van Robbie. Zoals het er nu naar uit ziet.. gaat hij het niet redden.."

Het is stil aan de andere kant van de lijn. Ik hoor Koen tegen Raoul praten.

"We komen er aan.. Hebben jullie zijn ouders al gebeld?"

"Matt is ze nu aan het bellen, ze komen zo deze kant op."

"Oke, we zijn onderweg."

"Rij voorzichtig.."

Koen hangt op. Ik loop terug naar de kamer waar Robbie ligt. Matt zit al weer naast zijn bed. Tranen stromen over zijn wangen. Zachtjes ga ik naast hem zitten. "Raoul en Koen zijn onderweg.." Hij knikt. "Robbie's ouders zijn er met 10 minuten. We zitten een tijdje in stilte aan Robbie's bed. We horen het geluid van voetstappen en Robbie's ouders komen binnen. 

Ik leg uit wat de dokter heeft gezegd, Robbie's moeder begint hard te huilen. Matthy en ik verlaten de kamer, zo kunnen ze afscheid nemen. Op de gang worden we tegemoet gelopen door Koen. "Hey maatjes.." Zegt hij zachtjes. We geven elkaar een knuffel. "Waar is Raoul?" Vraagt Matthy. "Die zit er helemaal door heen, volgens mij zit hij in de wachtruimte." "Ik ga wel even bij hem kijken." Matthy loopt weg.

Ik praat Koen snel bij over Robbie's situatie. "Gek om te beseffen dat we gewoon afscheid moeten nemen.. niet dat hij op vakantie gaat en over drie weken weer terug is.. maar hij komt gewoon nooit meer terug.." Ik knik begrijpend. Ik heb geen woorden. "Het is gewoon nog te vroeg, we moeten nog zoveel mee maken met z'n allen. Hij moet nog een gezin starten, trouwen.." 

---

Ik haat mezelf! Waarom nou weer zo zielig?

Sorry!!

Dit is waarschijnlijk het laatse deel de komende twee weken, ik ga namelijk op vakantie naar turkije! Zoveel zin in, lekker warm.

Vergeet geen reactie achter te laten en te stemmen.