RobbiexRaoul

Part 12

Omg! 

Ik moet echt huilen om jullie reacties.. Sorry!!

Veel leesplezier!

---

Raoul's pov: 

Ik loop Robbie's kamer uit de gang op. Als ik de deur achter me dicht doe zie ik de dokters om zijn bed staan. Ik loop terug naar de wachtkamer. De andere jongens kijken voorzich uit. Langzaam loop ik op ze af, mijn voeten zijn zwaar. Ik moet moeite doen om ze vooruit te zetten. 

Ik ga op de lege stoel naast Koen zitten. De jongens kijken me vragend aan. Wat willen ze dat ik zeg? Sorry, Robbie is er niet meer! 

"Gaat het?" Vraagt Koen voorzichtig. Ik schud mijn hoofd, nee natuurlijk gaat het niet. "Robbie.." "Wat is er met Robbie?" Vraagt hij voorzichtig. "Robbie is dood.." De andere jongens kijken nu geschokt mijn kant op. "Nee! Nee dat kan niet.. Het mag niet.." Roept Matthy verloren uit. "Was je er bij?" Vraagt Milo dit keer. Ik knik mijn hoofd. Ik leg de jongens uit wat er is gebeurd, wat ik heb gezegd en over de alarmen die af gingen. 

Zo zitten we dan, met z'n vieren te wachten op de dokter met het nieuws. Het nieuws dat Robbie inderdaad is overleden. De vorige eerste keer dat we zo zaten was toen Robbie op de O.K lag. toen hadden we nog hoop, nu zijn alle sprankjes hoop verloren. Niemand weet wat ze moeten zeggen dus zijn we stil. De mensen om ons heen komen en gaan, hun leven gaat door. Dat van ons staat stil. Dat van Robbie zou nooit meer verder gaan..

"Robbie van de Graaf." Horen we iemand zeggen. We kijken op en zien een arts op ons aflopen. "Goedemiddag jongens, ik ben dokter van Ginkel. Mijn collega is naar huis dus neem ik het van hem over." We knikken allemaal stilletjes. "Ik wil jullie graag vragen om even te gaan zitten." We doen allemaal braaf wat de dokter van ons vraagt. "Robbie heeft zojuist een hartstilstand gehad. We hebben geprobeerd hem te reanimeren, maar ter vergeefs moet ik mededelen dat Robbie helaas is overleden.." 

Tranen stromen over mijn wangen. Eigenlijk wist ik al dat Robbie er niet meer was. Maar om het zo te horen maakt het officieel. Het dringt nu pas tot me door dat ik mijn beste vriend ben verloren en we hem nooit meer terug krijgen. Mijn emoties worden me allemaal even te veel. Ik sta op en loop zonder wat te zeggen weg. Ik weet nog niet waar heen, maar ik heb even tijd nodig.

Milo's pov:

".. helaas is overleden.." De woorden flitsen door mijn hoofd. Raoul had gelijk, ik had het eerst niet willen geloven maar het is waar. We zijn onze beste vriend verloren. 

Raoul staat op en loopt zonder iets te zeggen weg. Ik laat hem even, hij moet op zijn eigen manier het nieuws verwerken. Matthy en Koen geven elkaar een stevige knuffel. De dokter wil net weglopen. "Mogen we naar hem toe.." Vraag ik voorzichtig. Matthy en Koen kijken me verbaasd aan. Ik heb geen idee waarom ik dat zojuist zij. Iets in me kan gewoon niet geloven dat hij echt weg is. Ik moet het zien met mijn eigen ogen. "Geen probleem. Heel veel sterkte gewenst jongens." zegt de dokter.

Voorzichtig lopen we met z'n drieën naar de kamer van Robbie. Het lijkt alsof hij gewoon  ligt te slapen en elk moment wakker kan worden. Ik ga naast zijn bed zitten. "Waarom Robbie.. waarom kon je niet nog even vechten.." Matthy wil wat zeggen maar Koen houdt hem tegen. "Jongens.." "Koen nu niet!" Zeg ik streng. "Jongens.." zegt hij nogmaals. Matthy kijkt hem boos aan. "Koen niet.." Koen onderbreekt Matthy. "Jongens kijk dan!" We volgen zijn blik terug naar Robbie. 

Ik zie niks. Helemaal niks.. 

"Koen nu is geen tijd voor grapjes.." Zeg ik geïrriteerd. "Ik maak geen grapjes! Zijn hand bewoog.." Ik sta boos op en wil weg lopen. Serieus, hoe kan hij dat nu zeggen. Ik voel dat iemand mijn pols vast pakt en me tegenhoud. "Kijk dan! Hij doet het weer.." Ik draai me met een diepe zucht om. Ik kijk nogmaals naar de jongen in het bed. Ik zie eerst niks. Mijn blik dwaalt af naar zijn handen. Ik weet niet of het verbeelding is maar het lijkt alsof hij een vinger optilt. Ik kijk geschrokken naar Koen. 

"Ik zei het toch!" Ik ren de kamer uit. Ik hoor Matthy me naar roepen. "Waar ga je heen?" "Een dokter halen!" Roep ik terug. Ik ren naar de dichts bij zijn de dokter. "Hij.. hij.." Begin ik buiten adem. "Rustig meneer, wat is er?" Vraagt de dokter rustig. "Robbie.. Hij bewoog een vinger. Hij is niet dood!" De dokter kijkt me vragend aan. 

"Er staat hier een jongen die zegt dat ene Robbie niet dood is.. Weet je hier iets van?" Hoor ik hem zeggen tegen zijn telefoon. Hij knikt begrijpend naar wat er wordt gezegd. "Welke kamer?" Ik loop met hem naar Robbie's kamer. Als we zijn kamer binnen komen zien we Koen en Matthy bij het bed staan. "Hij deed het weer!" Zegt Koen snel. De dokter gaat bij de jongens staan. 

"Jullie zeggen dat hij zojuist is overleden, maar nu net zijn hand bewoog?" Vraagt hij verontwaardigd. Matthy knikt. De man voert wat testjes uit en luistert naar zijn hartslag. "Hmm.." Moppelt hij in zich zelf. "Jongens ik wil jullie verzoeken de kamer te verlaten. Er komt zo iemand bij jullie." We doen wat de dokter zegt en wachten op de gang.

"Jullie zagen het toch ook?" Vraagt Koen onzeker van wat hij heeft gezien. "Ik zag het ook." Zegt Matthy, ik knik instemmend. "Matthy heeft gelijk, ik zag het ook." Koen laat een diepe zucht. 'Moeten we zijn ouders bellen?" Ik schud mijn hoofd. "Ze weten net dat hun zoon is overleden, ik wil ze geen valse hoop geven." "En Raoul?" Vraagt Matthy dit keer. Ik haal mijn schouders op. "Ik weet het niet, hij was er kapot van.." We besluiten eerst af te wachten wat de dokte te zeggen heeft. 

We zitten inmiddels al een uur op de gang te wachten. Er blijven dokters af en aan lopen. Maar niemand laat iets los over Robbie. Dan komt de dokter die ons de eerste keer het nieuws bracht op ons aflopen. "Hallo jongens, als eerst wil ik zeggen dat jullie je het zeker niet hebben verbeeld. Wat we vaker zien bij patiënten die zijn overleden is dat de spieren niet gelijk verslapen en dus soms nog wat na schokjes kunnen geven. Het spijt me vreselijk, maar Robbie is echt overleden.." 

---

Sorry! 

Jullie haten me nu echt.. Ik die jullie valse hoop geef

Vergeet geen reactie achter te laten en om te stemmen

Bedankt voor het lezen!