Isang linggo din ang lumipas matapos ang makalaglag panggang paguusap namin ni Kris, at nakaka hurt lang isipin na sa kabila ng nakakalusaw niyang ngiti ay hindi parin pala kami mag kakaayos. Still he's ignoring me to death. Haist! Ang tanga mo talaga Van! Umasa ka nanaman! Tssss nakuu!.
By the way back to the topic tayo, so yun nga umuwi ako pagkatapos ng encounter namin ni Kris at dahil doon na sermunan ako ng todo todo ng aking mga BRADers!. Lalo na ng malaman nila ang dahilan halos mabatuk-batukan nila ako dahil ang eng eng ko daw. Nagpaapekto nanaman daw ako sa lalaking PAA na yun. PAA short for PAAsa.
Ngayon nga ay mag aalas kwatro na ng hapon at naghihintay nalang para sa uwian pero kung talagang minamalas talaga ako. Mukang nag babadya pa ang napakalakas na ulan dahil sa nangingitim na kalangitan. At eto ang pinaka ayaw ko sa lahat! Yung ulan na may halong kulog at kidlat! Huhuhu grabe nawawala kaastigan ko pag kumukulog ng malakas.
And speaking of what? Naglalakad ako ngayon sa mahabang corridor ng isa sa mga lumang building ng academy para pumunta sa faculty, "shit! Hindi ba uso ang ilaw dito?" Reklamo ko sa aking sarili dahil sa lalong dumilim ang corridor gawa narin ng panahon. Ang liwanag na makikita mo lamang dito ay ang ilaw sa pinaka dulo na konting konti nalang e mapupundi na! Kaya naman mas lalong naging creepy ang pakiramdam ko sa aking dadaanan. "Seriously? Wala na bang ibang shortcuts papuntang faculty ng hindi dumadaan dito?" Tanong ko ulit sa sarili ko at iniiwasang isiping mag isa lang ako sa corridor na to.
Nasa gitna na ako. I think? At sobrang dilim na ng daan na halos wala na akong makita kakapa kapa akong naglalakad. "Itay ko po! Lord bahala na po kayo kung may mahawakan man akong multo o makasalubong na maligno! Basta wag niyo lang po ipapakita ang itchura nila saakin at talagang mawawala ako sa katinuan dito este! Matagal na po akong wala sa katinuan pero may pagaasa pa po akong mag bago wag lang po akong makakita ng multo!" Taimtim na dasal ko nang biglang kumidlat at sinabayan ng kulog na pagka lakas lakas na siyang dahilan ng pag patay sindi ng ilaw sa dulo ng pasilyo!.
Kinabahan ako lalo na ng may bigla akong maaninag na naglalakad na makakasalubong ko. At once again kumidlat nanaman at napaupo ako habang nakatakip ang dalawang kamay sa mga tenga ko. Namatay na ng tuluyan ang ilaw na lalong ikinabigla ko.!
Nawala na ako sa sarili habang tumatakbo at sumisigaw "o mio dio non voglio morire! Per favore non voglio videre dei fantasmi!!!! Ti suplico! Por dyos, por santo! Wag kayong magpapakita sakin! Waaaaaaaaah! Help may multo!!!!!!!" Nagpapanic nako habang umiiyak at parang baliw na tumatakbo ng diretso sa corridor ng may mabunggo ako at mapayakap sa shit! "Waaaaaaaaah! Multo! Huhuhuhu lumayo ka sakin waaah Jan! Chard! Tulungan niyo ako huhuhuhu! Daddy! Kuya! Waaaah tulong!" Naghiysterical kong sabi habang yakap yakap ako ng multo.
Gumuhit ulit ang isang napakatalim na kidlat at nagumpisa ng umulan ng malakas lalo akong nagpanic at hindi ko na alam ang aking gagawin.
Patuloy ko paring hinampas ang walang hiyang multong maligno na nakayakap parin saakin, habang nagiiyak na ako at nagwawala. Sunod sunod ang pag guhit ng matatalim na kidlat na sinundan ng dumadagundong na kulog kasabay ng pang hihina ko at pagkawalan ko ng pagasa.
I nearly passed out when I heard an angelic voice whisper on my ears. "Hush miss! I'm not a ghost nor a bad spirit for I am an ordinary student. Hush now, I am here at hindi kita iiwan." Kasunod ang kanayang mahinang pagtawa at marahang pag hagod sa ulo ko.
Bigla akong parang nakuryente sa haplos niya kaya naman naitulak ko siya bigla kahit na nanghihina pa ako.. bakit ganito? Bakit nararamdaman ko sakanya yung feeling na nararamdaman ko sa twing nakikita ko si Kris?. Or no should I say mas malakas kesa sa feelings ko pag nasa paligid si Kris. bakit? Dahil ba sa takot at kaba ko sa kulog at kidlat? O dahil sa kaba ko dahil napag kamalan ko siyang multo?. Siguro nga, dahil Wala nang ibang makakatapat kay Kris dito sa puso ko...
Pagkatapos kong banggitin yan sa isip ko ay bigla nanamang sumirit ang isang matalim na kidlat "daddy! Help!" Impit na sigaw ko at napayakap kay..... Angel na nga lang dahil hindi ko alam kung sino siya.
Mabilis naman niya akong ginantihan ng yakap "hush now!" Bulong ulit niya. Iba talaga ang nafefeel ko sakanya. He's sending electricity through my body by just a hug from him. Hes giving me goosebumps. And i can feel the butterflies on my stomach partying. HIM yes I know, he's a boy based on his voice and his masculine scent.
Hindi ko nalang pinansin ang kakaibang nararamdaman ko. Siguro nga dahil lang to sa nangyare kaya ganito ako. I rested my chin on his shoulder before saying. "Please, don't leave me." At mas lalo pang hinigpitan ang yakap sakanya.
I can feel he nodded and whisper "I will never leave you. I promise." Before caressing my back gently to assure me.
With that I regain my strength and felt secured on his arms, and hugged him back nang bigla ulit gumuhit ang isa nanamang kidlat. Napapiksi ako kaya naman mas lalo lang niyang hinigpitan ang hawak saakin. Hinila niya ako palabas ng corridor at nanatili kami sa isa sa mga classroom doon.
Pinaupo niya ako sa isa sa mga silya. Habang abala siya sa pag kalkal sa bag niya. Ano naman kaya ang ginagawa ng taong ito?. Tinignan ko siya sa nanlalabong paningin..
"Here drink this. It can help you to calm down." Sabi niya sabay abot saakin ng tubig. There and then I realized who i was talking to. ..
-----
a/n:
Here i am again :D thank you po ulit sa pag babasa! I hope nagustuhan niyo ang chapter na ito :)
Ate LiberaRae achuchu ate! Hahaha eto na sa susunod na UD na siya hehe! Ang mga kabaliwan ko umaarangkada nanaman! :3 nahahawa nanaman ako sayo! Haha!
Vanna Gandara Aguilar on the multimedia guys :) hope you like her! :*
Enjoy reading :* lovelots!
-Mansanas na LEEA ♡
