და მაინც ჩვენ ორნი💗

თავი 3

-ჯუდი! -მერამდენედ დაიძახა,მერამდენედ ესროლა ქვა ფანჯარას.უკვე გამობრუნებას აპირებდა..
-კარგი რაა თორნიკე სულ 4 საათი გავიდა ესე მალე გენატრები?
-ჩამოდი რაა 2 წუთი უნდა ვილაპარაკოთ.
-ცივა აქედან მოგისმენ.
-ჩამო და ამას მოგცემ-ხელით ის ჟაკეტი დაანახა რომელიც გოგონამ რამდენიმე საათის წინ დაუბრუნა პატრონს.
-2 წუთში უნდა ჩაატიო იცოდე სათქმელი მალე მამა გაიღვიძებს, რომ დაგვინახოს მაგრად მოგდებს- გოგონამ გულწრფელი ღიმილი აჩუქა
-ხოო მალე ჩამო რაა -გულმა შეიფრთხიალა მისი მშვენიერი ღიმილის დანახვისას. ბიჭი შებრუნდა და დიდი ხის ზირში მდგარ სკამზე ჩამოჯდა მალე გოგონაც ჩამოვიდა და გვერდით მიუჯდა სიცივისგან აკანკალებული გვერზე მიეხუტა.ბიჭა მალევე გაიძრო ჟაკეტი დაა მხრებზე მოახვია.
-გისმენ
-მივდივარ
-სად? 
-შორს ძალიან შორს.აქ აღარ შემიძლია სული მეხუთება. ბიჭები მიდიან აქ მე ვერ დავრჩები არავინ მყავს საერთოდ არავინ.
-მე ხომ გყავარ? მეც მტოვებ?
- არ შემიძლია საერთოდ არ გაინტერესებ თვალებშიც არ მიყურებ ეხლაც ისეთი ირონიით მელაპარაკები მე კი მიყვარხარ.იცი, როგორ მიყვარხარ? პირველად რომ დაგინახე გული ამიფრიალდაა ამდენი ცუდის შემდეგ შენ გახდი ის ერთადერთი ვინც ჩემ ცხოვრებაში სინათლე დააბრუნა შენ კი..... შენ მეთამაშები არ შემიძლია ესე ამდენ ხანს ვდუმდი მეშეინოდა.ახლა აღარაფერი მაქვს დასაკარგი.ახალი ცხოვრბა იწყება დაა ჩემ გრძნობებსაც აქ ამ ხის ძირში დატოვებ-ამოთქვა ამდენიხნის ნაგროვები.
-გიყვარვარ?
- სიგიჟემდე
-და მაინც მტოვებ და მიდიხარ? -გოგონას თვალები აემღვარ.
-გეფიცები თუ დამელოდები თუ დამპირდები,რომ დამელოდები დავბრუნდები.
-არა,წადი  მე არ დაგელოდები-არ იცის რატომ თქვა ეს სიტყვები მასაც ხო სიგიჟემდე უყვარ თორნიკე უბრალოდ არ იმჩნევდა ეგონა მისი გრძნობები ცალმხრივი იყო. ამ სიტყვებმა კი ბიჭი სულიერად გაანადგუარა.მდუმარედ წამოდგა სკამიდან
-მშვიდობით ჯუდი-წაიჩურჩულა მის სახელს ბოხი ბარიტონით მიეფერა დაა უკანმოუხდავად წავიდა.დატოვა  გოგონა სკამზე ჯუდი კი ჯიუტად იკავებდა ცრემლებს მანამდე არ ჩამოუგორდა თვალიდან სანამ მანქა თვალთახედვას არ მიეფარა.წამოდგა სახლისკენ წავიდა მხრებზე ჯერ კიდევ ბიჭის ჟაკეტი ეხურა.დასუნა მისი სურნელი ხარბად შესუნთქა ფილტვების დახეთქვამდე შეიწოვა.ნანობდა მის სიტყვბს რათქმაუნდა დაელოდებოდა მის გარდა ვერც ვერავის შეხდავდა სხვანაირად,მაგრამ ეს თორნიკემ არ იცოდა და არ დაბრუნდებოდა მისგან შორს აიწყობდა ცხოვრებას გოგონას კი იმის გაფიქრებაც აბედნიერებდა,რომ ის კარგად იქნებოდა აქაური ცხოვრება აღარ გაუწყალებდა გულს და საბოლოოდ აისრულებდა ნანატრს.მთელი ღამე,კვირა და თვე გლოვობდა ბოლოს მისაღები გამოცდების პასუხები მიიღო ჩააბარა 70% გრანტით მოხვდა სასურველ უნივერსიტეტში.მის ცხოვრებაშიც იწყებოდა ახალი საფეხური.გოგონას ცხოვრებაში კი უფრო ცოტა დრო რჩებოდა ბიჭზე საფიქრად.არა,არ გეგონოთ დაივიწყა ან მისმა გრძნობებმა იკლეს თორნიკეს მიმართ  დღემდე სიგიჟემდე უყვარს ამდენი ხნის შემდეგაც.    

   ბაკალავრის 3 კურსი წარმატებით ჩახურა 22 წლის ახალგაზრდა გოგონამ.სამაგისტრო გამოცდებიც ჩააბარა და მეგობრებთან ერთად ზღვაზე წასვლა გადაწყვიტა.დილით ადრე გადიოდნენ საღამოს გაიმზადა ჩემოდანი.
-დედა ჩემი ახალი კეტები სადარის?
-ჩავდე უკვე-მოესმა ქალის ხმა სამზარეულოდან
-მართლა? რა კარგი გოგო ხარ აი მაგიტო მიყვარხარ-სამზარეულოში შეუსლი დედას მიეფერა-რას მიკეთებ?
-გშია?
-არაა არ მშია, მაგრამ შენს გაკეთებულს შევჭამდი სიამოვნებით.თანაც 2 კვირა ვერ შევჭამ სახლურ საჭმელს.
-მოდი კარტოფილი შევწვი შენ, რომ გიყვარს ისე.
-საუკეთესო ხარ- გემრიელად გადასანსლა კარტოფილი და პომინდვრის სალათა-წავალ მე დავიძინებ დილთ ძალიან ადრე გავდივართ. არ მინდა დავაგვიანო.ოთახისკენ გაეშურაა ისევ თორნიკეზე ფიქრში ჩაეძინა.