VON AND FARAH || CHAPTER 1
Simula sa araw na iyon, wala ng mga basketbolista pang nang-uudyok kay Von na mainis. Farah, a friend of Khito, the student's council president and also the son of one of the biggest stockholders in their university ordered them about Farah's request.
Nag-request si Farah na hindi na nila gagalawin pa si Von. At dahil si Khito ang nag-utos, nakinig ang lahat.
Von was so thankful about that.
"Ate Farah!" Von raised his hand to wave.
They're on a hallway in front of the stairs.
"Ui, Von." Tinaas ng dalaga ang dalawa niyang kilay.
Lakad-takbo namang pumunta si Von sa kinaroroonan ni Farah bago nagtanong, "Anong ginagawa mo rito Ate?"
"Obligations," ngumiti si Farah. "By the way, may nananakit pa ba sa'yo? Nangungutya? O tinutukso ka?"
"Ah, wala na po." The young boy immediately shaked his head before smiling at her. "Ayos na po ako Ate Farah. Maraming maraming salamat talaga."
"Naku, wala 'yun," Farah chuckled while she slightly messed Von's hair.
Napayuko naman si Von, tila nahihiya.
Whenever his ate Farah do that thing to him, brushing his hair with her hand, tousling it or messing it up, he always feel nervous.
"Ayos ka lang ba?" she asked him.
He's playing his fingers at his back.
"Ah..."
"By the way, may kasabay ka bang mag lunch mamaya?"
Napatingin si Von kay Farah. Lunch? Tanghali-an? Bahagya siyang napayuko. Hindi ako nanananghali-an.
"Ah..." Hindi siya madaling nakasagot.
"May ipapatikim sana ako sayo. May bagong recipe akong sinubukan, nag-harvest kasi kami ni Ermats ko ng lettuce."
Von's eyes quickly glimmered, as if stardust are thrown on them.
"Lettuce?" he asked, full of wonder.
Tumango si Farah.
Matagal ng hindi nakakakain si Von ng gulay, ito ang paborito niya dahil ito ang palaging niluluto ng kaniyang ina sa probinsya. Ngunit dahil sa mahal ang gulay sa lugar na tinitirhan niya ngayon, palagi nalang siyang kumakain ng mga nasa lata at plastic.
"Game ka ba? Mamaya, doon tayo sa cafeteria," Farah invited.
"Ah..."
"Sigi na. Minsan lang naman 'to. Dalhin mo nalang iyong mga kaibigan mo."
Napayuko si Von nang marahan. "Wala po akong kaibigan."
"Naks!" Sinuntok nang mahina ni Farah ang balikat ng lalaki. "Ikaw ha, magtatampo na talaga ako sa'yo."
Farah even pouted quite a bit.
Napatingin si Von dito.
"Eh, ano ako? Kahoy? Ui, kaibigan mo ako, ano ka ba," Farah added.
Von's lips parted slightly while looking at her. She's smiling at him with her bright aura and he's there, forcing his tears not to fall.
"Ikaw talaga. Sigi na, alam kong may gagawin ka pa," Farah mentioned. "Kita nalang tayo mamaya."
Naglakad na si Farah papalayo kay Von at nakatingin lamang si Von sa kaniyang likuran. Nang hindi pa siya masyadong nakakalayo, tinawag niya si Farah.
"Ate Farah!"
