*Railway Station* yoonkook

🍂

Jeon Jungkook

Acı veriyor kalbimin derinliklerine, her zerren...

Gözlerimi boş tavana dikmiş izliyordum.
Bir kaç saat önce içim neşe ile doluyken ondan uzak kalmak beni eski karamsar halime geri döndürmüştü.

İçimde bir boşluk oluşmuş bedenim onun yanına gitmek için yalvarıyordu.

Neden?

Sırf bana hayatım boyunca yaşamadığım mutluluğu tattırdığı için bir anda ona ilgi duymam ne kadar sağlıklıydı?

Kafamı çevirip duvarda asılı duran saate baktım. Güneşin doğmasına az kalmıştı.

Benim için her şey çoktan bitmişti, bitmişti değil mi?

Bir karar almıştım ve bunu gerçekleştirecektim ama...

Ama bunu...

Bunu yapmak artık zor geliyordu.

Yaşamayı istemiyordum ve bundan emindim. Ben sadece o adamla geçirebileceğiniz iyi ve kötü günleri merak ediyordum.

Evet, bunu itiraf edeceğim.

Onunla yaşayabileceğimiz bir çok güzel şey olmalıydı ve eğer bu gün gidersem bu çok erken olmaz mıydı?

Bu adamın yanlızca bir kaç gün içerisinde bende yarattığı etkiye hayran kaldım.

Yavaşça yataktan kalkıp aynada kendime baktım. Saçlarım yağlanmıştı ve muhtemelen alkol kokuyordum.

Sıcak bir duşa ihtiyacım vardı...

.

.

.

(telefon konuşması)

"Hyung..." sesim titremişti...

"Efendim, Jungkook?" benim aksime onun sesi sakin ve düzdü.

"Bir arabam var yani... Şey eğer istersen bu gün trene binmek yerine..."

"Hayır istemiyorum senin süreceğin arabada kesin ölürüz."

"Dün ki yemek için teşekkür etmek istemiştim."

"İşe trenle gideceğim, her zaman yaptığım gibi." sesi hafif sinirli çıkmıştı.

Gözlerimi devirdim gerçekten çok inatçıydı.

"O zaman seni işten sonra istansonda beklerim."

Derin bir nefes almıştı sanki söylediklerim onu rahatsız etmiş gibiydi. Ama dün akşam birlikte sohbet ederken çok eğlenmemiş miydik? Belki de beni hayatına almayı istemiyordu.
Omuz silktim, kimin umranda?
İstemese de hayatının bir parçasına dahil olacaktım.

"Jungkook... Bu gün toplantım var 8-9 gibi gel."

Söylediği şeyde ciddi miydi?

"Ahh ben! Gelirim! Bekleyeceğim seni."

Güldüğünü duymuştum. Belki heyecanım hoşuna gitmişti belki de benimle dalga geçiyordu.

"Beni evime kadar bırakacaksın ama? Anlaştık mı?"

Telefonla görüştüğümüzü unutup başımı salladım.

"Jungkook?"

"Ahh şey evet. Evine bırakacağım."

.

.

.